Wat is een taal? Is het vooral een woordenboek en een grammatica – iets dat je kunt opsluiten in een bandje? Of is het vooral iets dat behoort tot een taalgemeenschap? En wie kan het ’t best voor het zeggen hebben in een taal? Het ongeorganiseerde zootje sprekers van die taal, of liever taalwetenschappers en andere deskundigen? De geschiedenis heeft een experiment gedaan om de antwoorden op die vraag te vinden, laat de Spaanse socioloog Roberto Garvía zien in zijn nieuwe boek Esperanto and Its Rivals. Aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw kwamen er een taalbewegingen op die pleitten voor kunstmatige internationale hulptalen. De drie grootste van die bewegingen – de voorstanders van respectievelijk het Volapük, het Esperanto en het Ido – hadden heel verschillende ideeën over wat een taal eigenlijk was en wat de functie ervan zou zijn. Uit het verloop van die strijd kunnen we veel afleiden van hoe een taal werkt, hoe we een taal kunnen maken en beïnvloeden, en wie de baas is van de taal.
Dit is het Sargasso-café van maandag 27-11-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
RECENSIE - 
Vaste lezers van Sargasso zal de naam Aart G. Broek mogelijk bekend voorkomen. De literatuurkenner, sociaal-wetenschapper en organisatiedeskundige publiceerde in 2016 een aantal columns op dit weblog.
Deze en andere columns verschenen dit najaar in de bundel ‘Schaamrood – Aantekeningen over angst, agressie en ambitie’ bij uitgeverij In de Knipscheer, gespecialiseerd in uitgaves op het gebied van Afro-Caraïbische lectuur, met name pöezie.
Het boekje is bedoeld als opvolger van de tien jaar eerder verschenen essaybundel ‘De terreur van de schaamte‘, waarin Broek al eens zijn opvatting uiteenzette dat allerlei uitingen van agressie terug te voeren vallen op gevoelens van vernedering, krenking en schaamte. Of het nu terrorisme betreft, of asociaal en crimineel gedrag van allochtone hangjongeren of de verbeten manier waarop organisaties en bestuurders zich ingraven bij interne en externe kritiek op het functioneren, steeds is schaamte het hoofdmotief, aldus Broek.
In ‘Schaamrood’ werkt hij dezelfde these nog eens uit in een waaier aan thema’s. De brede interesse van de auteur komt de variëteit daarbij ten goede: nu eens gaat het over de beweegredenen van jihadgangers, dan weer over falende megaprojecten, om het vervolgens over Antilliaans verzet tegen Nederlandse koloniale arrogantie te hebben.
De lezer hoeft zich dan ook nergens te vervelen. Zou het ene opstel hem niet kunnen bekoren, dan vindt ‘ie elders vast wel iets van zijn gading. Anderzijds lijkt de bundel daardoor een werkelijke eenheid te ontberen, al zal dat ook komen door de aard van het werk. Columns zijn nu eenmaal gelegenheidsgeschriften.
Politie en Justitie zaaien twijfel over de neutraliteit en objectiviteit die we van deze instanties in een rechtsstaat mogen verwachten:
Als je dit in korte tijd langs ziet komen, is het dan vreemd dat een Rotterdamse agente die haar hoofddoek wil blijven dragen het argument van de korpsleiding aanvecht die de hoofddoek verbiedt omdat ze ‘neutraal’ moet zijn?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
A monthly check of $1,000 delivered to every American adult would grow the US economy by roughly $2.5 trillion over eight years, a new study found.
Het onderzoeksrapport is hier te downloaden.
LONGREAD - Laat ik beginnen te stellen dat ondernemers betaald moeten worden voor hun werk. Ik heb zelf ook parttime wat gefreelancet en weet dat het irritant is als mensen gratis van je diensten gebruik willen maken. Dat moet niet. Ik gun ook iedere fotograaf en iedere illustrator zijn eerlijk verdiende boterham.
Maar de crux zit ‘em in de woorden ‘eerlijk verdiend’. Op een ander weblog waar ik voor schrijf, Vrij-Zinnig, hebben we alle afbeeldingen bij oude artikelen weg moeten halen. De aanleiding daarvoor is dat Vrij-Zinnig, zoals wel meer blogs, een tijd geleden te maken heeft gehad met intimidatiepraktijken van de copyrightmaffia. In dit geval met een kantoor juristen dat geld verdient door websites van burgers te bestoken met claims over geschonden copyright en door met veel intimidatie draconische bedragen van hen te eisen.
Wat was het geval? Bij een artikel over GroenLinks had een auteur een plaatje gezet van Jolande Sap. Een plaatje dat hij gevonden had bij een digitaal artikel in een van de grootste Nederlandse dagbladen, waarbij als bronvermelding stond dat de afbeelding eigendom was van GroenLinks, die als beleid hanteert dat haar afbeeldingen kosteloos te gebruiken zijn om het publieke debat te ondersteunen tenzij anders wordt vermeld.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
S.Maharba maakt op hip-hop en soul geïnspireerde elektronische muziek die door de samples en lo-fi-effecten modern-nostalgisch klinkt.
Onkruidbestrijdingsmiddel glyfosaat mag in EU nog vijf jaar gebruikt worden
Het middel is een ramp voor de biodiversiteit en zou ook kankerverwekkend zijn.
Achttien landen, waaronder Nederland, stemden voor, negen tegen en een land onthield zich van stemming.Het was een nipte overwinning voor de producenten en de boerenorganisaties: voor verlenging van de vergunning moest minimaal 55% van de lidstaten die minstens 65% van de EU-bevolking vertegenwoordigen, voor het Commissievoorstel stemmen. De voorstanders kwamen er maandag net boven (65,71%).
De Belastingdienst, Focum en Translink zijn genomineerd voor de Big Brother Awards Expertprijs.
De uitreiking van de Big Brother Awards is op 11 december in de Stadsschouwburg Amsterdam tijdens een wervelende theatervoorstelling onder leiding van Oscar Kocken en Cripta Scheepers.
De Belastingdienst
Van ongeoorloofd gebruik van de gegevens van snelwegcamera’s tot het schenden van de privacy ten behoeve van “innovatie”: de Belastingdienst bleek dit jaar niet te vertrouwen. Expert Bart de Koning: “De Belastingdienst is de grootste informatiefabriek van Nederland. Vergeet de politiestaat. Welkom in de belastingstaat.“
Dit is het Sargasso-café van zondag 26-11-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.