Metal of symfo, of gewoon allebei?
Klassiek stuk van Opeth in de traditie van de lange composities van de rockbands uit de jaren zeventig. Af en toe wat ruiger, moet kunnen. Oh, en let op t-shirts. Ken uw klassieken.
Voor oude zakken zoals ik is Crockett’s Theme van keyboardgod Jan Hammer jeugdsentiment. Zelfs al keek je niet naar Miami Vice, dan nog werd het liedje afgespeeld op de radio, TV en in de schoolsoos. Ik weet niet hoe jong Kebu’s publiek is, maar het klinkt in ieder geval als vanouds.
Leuk weetje: Kebu (Sebastian Teir) was voor z’n solocarrière toetsenist voor de Finse metalband Kouzin Bedlam.
Omdat geschiedenis een absurde carrousel van herhalingen is, valt oud werk regelmatig te koppelen aan actualiteit. Bijvoorbeeld de video ‘De Jacht’, van Christian Jankowski.
Wat koppelt deze jacht (1992) dan aan het hedendaagse nieuws? De boerenprotesten natuurlijk! Zonder boeren geen eten, luidt immers de slogan? Dus hoe zou ons consumentisme er zonder boeren uitzien?
Janowaski’s jacht is een meerduidige performance. Het verwijst naar een stereotypisch manbeeld. “Ik ben een man, ik ben een jager”, klinkt het in het sarcastisch bedoelde manbeeld van Bots.
Tegelijkertijd verwijst het naar hoe de consument is vervreemd van de natuur en denkt dat alles uit de winkel komt. En om een nostalgische behoefte aan een vermeend oerinstinct te bevredigen, gaat de man dan jager spelen in de hedendaagse jungle: de supermarkt.
‘De Jacht’ is te zien in het HEM, een tot cultuurpaleis getransformeerde munitiefabriek in Zaandam. Daar loopt tot 25 september ‘Chapter 5IVE’. Aan de hand van werk van meer dan veertien kunstenaars komt ‘de spanning tussen platteland en stad, en de mens en natuur’ aan de orde. Hoe lang zal het nog duren vooraleer het geronk van tractormotoren vervangen zal zijn door het gezoem van datacenters?
Een ander werkje van Christian Jankowski, van andere grootte en betekenis, is het jacht. Beter gezegd: twee jachten. U kent ze wel: die uit de kluiten gefabriceerde bootjes ter waarde van enkele slordige miljoenen. Wegens de nostalgische oprisping van een potentaat liggen ze her en der in Europa aan de ketting. In Nederland alleen al veertien stuks.
Telkens Weer wordt gezongen door Willeke Alberti en is geschreven door Friso Wiegersma en Ruud Bos voor de titelrol die Willeke Alberti speelde in de film Rooie Sien uit 1975.
En nu kun je natuurlijk zeggen: get-ver-demme, wat een draak, wat een kitsch, wat een f*ck*ng smartlap, was er niets beters, had Nick Cave niet nog een B-kantje op de plank liggen ofzo, was er niet nog ergens een leuke techno-dreun, een moppie metal misschien, dit is wel Sargasso hiero, beetje met die muts van Willeke Alberti aan komen zetten, gast.
Fuckin’ heavy metal. Meer of minder kan, of wil, ik er niet van maken. Tower is een relatief jonge band, die zich laat inspireren door oude hardrock en metal uit de eind 70’s en vroege 80’s, en dat doet met toewijding, passie en muzikaal vakmanschap. Dat is meer mensen opgevallen, blijkt uit de uitermate lovende recensies. En mochten mensen nieuwsgierig zijn naar hoe het er uitziet met een clipje er bij, nou, zo dus:
OMDAT ALLES MOOIER WORDT VAN GOEDE MELODIEUZE DEATH METAL!
En ja, dat maakt Burned in Effigy: goede melodieuze death metal. Verder kan ik er ook niet veel over vertellen, ze zijn dermate onbekend dat ze niet eens een wiki-entry hebben – en ik heb eerlijk gezegd ook geen idee meer waar ik ze voorbij heb zien komen, ik had opeens een tabblad open staan met dit. Waar je openstaande tabs opruimen al niet goed voor kan zijn, zullen we maar zeggen. Voor de mensen die toch graag meer info willen, zie hier en hier.
Ok, er bestaat dus een metalband uit India die Bloodywood heet. Dat alleen al rechtvaardigt een CT’tje, zou ik zeggen. Ze maken een soort van crossover tussen nu metal (waar ik normaal niet zo veel mee heb) en Indiase folk (en folk en metal is een combinatie waar ik behoorlijk van gecharmeerd ben). Deze combinatie is werkelijk alleraardigst. De sociale betrokkenheid (dit nummer is een aanklacht tegen seksueel geweld) spreekt ook voor ze. Bloodywood gaat de komende tijd toeren in Europa (onder andere langs op het Alcatraz festival in België) dus als mensen dit mooi vinden: ze zijn ook live te bewonderen.
De oorlog in Oekraïne zet in Servië de politieke verhoudingen op scherp. Het land opteert nog steeds voor het EU-lidmaatschap. Maar het weigert mee te gaan in de sancties van de EU tegen Rusland, net als in 2014. Servische vrijwilligers vechten in Oekraïne aan de kant van de Russen. Op 3 april zijn er verkiezingen. Het is de vraag of de kiezers het Poetin-vriendelijke beleid van president Aleksandar Vučić en zijn Servische Progressieve Partij (SNS) zullen afstraffen.
Broedervolk
Servië is naast Belarus het enige Europese land dat Rusland geen sancties op wil leggen. Ondanks de waarschuwingen voor de consequenties die dat standpunt kan hebben voor de verdere procedure voor toelating tot de EU. Vorige week verklaarde de parlementsvoorzitter Ivica Dacic na een gesprek met de Russische ambassadeur: ‘Servië zal zich laten leiden door zijn nationale belangen, en dat impliceert dat Servië geen sancties zal opleggen aan Rusland. Servië zet zich in voor het respecteren van het internationaal recht en zal zich altijd inzetten voor vrede.’ Russen worden met name door het orthodox-christelijke deel van de bevolking gezien als broedervolk met dezelfde Slavische roots. Daarnaast is er de afhankelijkheid van Russische energiebronnen en rekent Servië op de politieke steun van Rusland als lid van de VN-Veiligheidsraad in zijn geschil met de voormalige provincie Kosovo.
Nederlands, maar dat had u al gezien aan de fiets, woonboot, het CS van Amsterdam, de grachten en de stapel Grolsch kratjes in de hoek (het blijven muzikanten).
VanWyck heet eigenlijk Christien van Oele en in haar band speelt Marjolein van der Klauw gitaar, die we nog kennen van haar eigen band Powderblue.
De song Caroline’s Anatomy, met dat lekkere ritme, staat op de cd Molten Rock. Hou je van metal, dan moet je hier niet naar luisteren. Hou je van singersongwriters, folk en americana of van rustige muziek, als je met een kopje thee en een beschuitje in quarantaine op de bank ligt, dan is dit misschien de bijpassende soundtrack.
Fulu Miziki noemt zichzelf een eco-vriendelijk Afrofuturistisch ensemble – de bandnaam betekent zo ongeveer “muziek van afval”. Hun muziekinstrumenten zijn letterlijk gemaakt van afval zoals de behuizing van een computer, metalen pijpen en oude slippers. Gedwongen door de pandemie gingen ze hun traditionele muziek mixen met elektronische invloeden en brachten ze onlangs hun eerste EP uit, Ngbaka.
De fanatieke Tolkien-aanhanger zal de naam zien van de Closing Time van vanavond en denken: hey, leuk, iets uit Lord of the Rings! Want Cirith Gorgor is de plek waar de Zwarte Poort ligt die toegang geeft tot Mordor (where the shadows lie), het heer van de duistere heer Sauron. Helaas voor die mensen: deze Cirith Gorgor heeft daar (voor zover ik weet) helemaal niets mee te maken, behalve dat ze zich hebben laten inspireren qua bandnaam. En dat gebeurt overigens wel vaker, dat (black) metal bands zich laten inspireren door de werelden geschapen door Tolkien. Maar genoeg daarover, nu over de (black metal) Cirith Gorgor. Een Nederlandse band, nota bene op de spreekwoordelijke steenworp afstand van mijn geboorteplaats. De muziek is agressief, episch, en af en toe ook melodieus – helemaal prima dus, het album Firestorm Apocalypse – Tomorrow Shall Know the Blackest Dawn is een pareltje in het genre.
Bodine is verantwoordelijk voor uitstekende hardrock / heavy metal uit de vroege jaren tachtig, van vaderlandse bodem. Hier hebben jullie de volledige tweede cd van het gezelschap, Bold as Brass, om te luisteren. Eén van de gitaristen werd trouwens later wereldberoemd door zijn uitstekende rockopera’s. Via hem, en om precies te zijn in een interview door de onvolprezen Elizabeth Zharoff, kwam ik deze muziek overigens tegen – dat alleen al maakt het de moeite waard.