Zoekresultaten voor

'Klimaatsceptici'

Foto: Paxson Woelber (cc)

Evenwicht

COLUMN - De pers betracht objectiviteit. Natuurlijk maakt elk medium zijn eigen keuzes in wat het nieuwswaardig acht, maar in de presentatie van items beogen ze balans: ze trekken uitspraken en feiten na, plegen hoor en wederhoor, trachten andere zienswijzen over het voetlicht te brengen.

Alleen werkt dat niet altijd.

De discussie over klimaatsverandering veegde de vloer aan met die gewrochte objectiviteit. Jarenlang poogde zowat elke redactie keurig gebalanceerde bijdragen te maken, en gaf klimaatsceptici derhalve volop gelegenheid om wetenschappers aan te vallen die zeiden dat er iets dramatisch gaande was met ons klimaat.

Een jaar of vijf geleden veranderde dat. Gaandeweg drong tot ons door dat de sceptici tezamen een slordige 0,5% van de klimaatwetenschappers vertegenwoordigden, en de overige 99,5% het akelig eens was: ons klimaat is hard aan het veranderen. De gefêteerde objectiviteit had erin geresulteerd dat de media een kleine groep fringe wetenschappers een even groot podium gaf als de immens grotere groep reguliere wetenschappers. En juist die krampachtige gelijkschakeling maakte dat klimaatsceptici een veel ruimer podium werd toebedeeld dan hun argumenten toekwam.

Momenteel worden zowat elke maand oude temperatuurrecords verbroken: de aarde warmt sneller op dan we konden bevroeden. Waren we niet zo dol geweest op controverse en ‘objectieve’ verslaggeving. dan waren beide standpunten niet zo lang als gelijkwaardige opties gepresenteerd. Mogelijk hadden we er dan nu wat beter voor gestaan, qua klimaatbesef en -maatregelen…

De valse lokroep van klimaatalarmisten

Dirk-Jan van Baar weet het even niet meer in de Volkskrant. Ontkennen van de klimaatverandering kan met goed fatsoen niet meer. Ontkennen dat het door de mens komt kan ook al niet meer. Wat moet je dan nog? Dan maar een warrig betoog over dat het allemaal toch onhaalbaar is, en dat we dus maar gewoon door moeten gaan met na-ons-de-zondvloed en potverteren-zolang-het-nog-kan.

Waarom zijn er toch zoveel klimaatsceptici? Het feit dat een flink deel uit een soort van intellectuele gemakzucht graag de eigen “nestgeur” uitdraagt, en daarom maar bij voorbaat van leer trekt tegen alles wat “eco” is, lijkt me niet een afdoende verklaring. Er zijn toch zat anderszins uiterst intelligente mensen die nog steeds een anti-klimaatstandpunt betrekken dat logisch en wetenschappelijk gezien allang niet meer houdbaar is.

Is de uitkomst van klimaatsceptisch onderzoek reproduceerbaar?

Dat is de vraag die een groep klimaatwetenschappers zichzelf heeft gesteld. Ze hebben 38 studies van klimaatsceptici genomen met als hypothese dat de conclusies van deze 38 studies juist zijn. Om vervolgens te kijken of ze de resultaten van het onderzoek konden reproduceren en de hypothese konden falsifiëren. Kortom, de goede oude combinatie van de wetenschappelijke basisprincipes reproduceerbaarheid en falsifieerbaarheid.

Om een lang verhaal kort te maken:

It didn’t go well for the contrarian studies.

Foto: Tim Britton (cc)

Een kleine filosofie van de contra-kennis

ACHTERGROND - Alweer een hele tijd geleden blogde ik over mijn artikel in Kleio, waarin ik het begrip contra-kennis introduceerde. Dat artikel ging over de kruistochten, meer speciaal: over de samenwerking tussen christenen en moslims tijdens de kruistochten, en het gebruik dat er van de geschiedenis van de kruistochten wordt gemaakt door verschillende kampen in het moderne politieke spectrum.

Ik noemde daarbij de evolutieleer en de klimaatsverbetering als voorbeelden van vakgebieden waar ook contra-kennis rondwaart. In een andere post noemde ik de door het westen overgenomen kennis van de Arabieren als een laatste voorbeeld. In de eerste post probeerde ik een definitie te geven van wat contra-kennis was.

Een manier van wetenschapsbeoefening die zich afzondert in facties en primair ten dienste staat van de politieke doelen van die facties

Daar gaf ik een paar voorbeelden bij: creationisten die met eigen wetenschappers, eigen onderzoeksscholen en eigen publicaties, die ook bij voorkeur naar elkaar verwijzen in plaats van naar iemand ‘van buiten’, proberen de evolutietheorie onderuit te schoffelen; culturalisten die menen dat de moslims alleen kennis van andere volken hebben doorgegeven, kennis die bovendien ook via andere kanalen beschikbaar was, om het belang van de islam als invloed op de ontwikkeling van de westerse cultuur te bagatelliseren.

Mijn definitie dekt het doel van contra-kennis – primair ten dienste staan van eigen politieke doelen – en de organisatie – afgezonderd in op zichzelf gerichte facties – maar geeft niet goed aan wat het nu eigenlijk is. Daar ben ik ook nog niet helemaal uit, maar er zijn wel een aantal kenmerken – die ik hieronder inventariseer – die de aanpak van culturalisten, klimaatsceptici, creationisten en andere apologeten gemeen hebben en die mogelijk kunnen leiden tot een betere definitie van het begrip: contra-kennis…

Foto: Luc De Leeuw (cc)

De rol van de media bij het communiceren over (klimaat)wetenschap

OPINIE - Het is geen censuur om te verlangen dat een kwaliteitskrant geen feitelijke onzin op zijn opiniepagina’s plaatst, vindt de redactie van het blog Klimaatverandering.

Voor veel mensen zijn de reguliere media nog steeds het belangrijkste kanaal waardoor ze informatie over wetenschap tot zich nemen. De media zijn daarbij niet slechts een doorgeefluik van wetenschappelijke informatie, maar proberen die informatie natuurlijk ook te duiden, bijvoorbeeld door het in te bedden in een maatschappelijke context of door er ook kritische kanttekeningen bij te plaatsen.

Er bestaat in die zin een gezond spanningsveld tussen wetenschappers (die vooral willen dat de media een correcte en begrijpelijke vertaalslag maken van de wetenschap) en journalisten (die graag kritische ‘luis in de pels’ willen zijn). Idealiter hanteren media een balans tussen wetenschappelijk verantwoord en kritische reflectie, maar het is niet zeldzaam dat wetenschappers zich groen en geel ergeren aan onzinverhalen of ‘valse balans’ in de media.

Natuurlijk moet er ruimte zijn voor verschillende meningen. Opiniepagina’s in de krant geven juist daarom vaak ruimte aan allerlei meningen die ook afwijken van het standpunt van de krant zelf. Van een kwaliteitskrant zou je echter mogen verwachten dat men niet elke mening zomaar een podium biedt, maar aandacht heeft voor feitelijke juistheid en kwaliteit van de argumentatie.

Onlangs werd in de Volkskrant een groot stuk van Frans Dijkstra geplaatst in de opiniepagina’s, waarin aperte onzin over de opwarming van de aarde en Nederland in het bijzonder werd verkondigd. Navraag bij de redacteur van de opiniepagina, Chris Rutenfrans, leerde dat hij wel degelijk inziet dat niet elke mening een podium verdient, maar ook dat hij klimaatwetenschap vooral vanuit zijn klimaatsceptische overtuiging beziet:

Foto: Ivy Dawned (cc)

Klimaatscepsis en conservatisme (2): de neoliberale strategie

ANALYSE - In het vorige deel werd uitgelegd wat de (neoliberale) ideologische basis is van de klimaatscepsis bij liberalen en conservatieven. In dit deel vraag ik me af in hoeverre het rapport van de Teldersstichting neoliberaal genoemd mag worden en beschrijf ik de neoliberale oplossing van het klimaatprobleem.

Externaliteiten

Als op de markt niet de juiste prijs voor een product wordt berekend dan spreekt men over marktfalen. Hiermee wordt onder andere bedoeld dat schade of overlast aan derden of aan de publieke ruimte niet in de kostprijs van een product is verwerkt. Denk hierbij bijvoorbeeld aan milieuvervuiling. Deze schade noemt men een externaliteit. De energiemarkt voor fossiele brandstoffen heeft de grootste externaliteit die de mensheid ooit gekend heeft: door de verhoging van het CO2-gehalte in de atmosfeer wordt het wereldklimaat veranderd.

Hoe moeten we dit marktfalen corrigeren? De traditionele oplossing voor marktfalen – die ook in het rapport wordt besproken – is het heffen van milieubelasting. Deze belasting heeft twee functies: de hogere prijs zal de handel ontmoedigen en het geld kan worden gebruikt om de schade compenseren.

Een belasting op iedere ton uitgestoten CO2 die bij de prijs van een product wordt inbegrepen en even hoog is als de veroorzaakte marginale sociale kosten! (p. 91)

Foto: Ivy Dawned (cc)

Klimaatscepsis en conservatisme (1): waar komt de afwijzing van wetenschap vandaan?

ANALYSE - Wat zit er achter de klimaatscepsis bij liberalen en conservatieven? Is het gebrek aan kennis of onwil om de rekening te betalen, of zit er meer achter? Een analyse aan de hand van het in juli 2014 verschenen rapport ‘Zeker van energie’ van de Teldersstichting.

Het is verontrustend dat de denktank van een partij die in het centrum staat van de macht in Nederland – dat kun je wel zeggen van de VVD – is bevangen door pseudowetenschappelijk denken. Door ons en anderen is al geschreven over de sceptische houding ten opzichte van klimaatverwarming in het Teldersstichting-rapport Zeker van energie. Recent liet ook een Tweede Kamerlid van de VVD, Remco Dijkstra merken, dat hij twijfelt aan de resultaten van klimaatonderzoek door te beweren dat het IPCC een organisatie is van ongenuanceerde onheilsprofeten.

Wat bij de VVD gebeurt, is onderdeel van een internationale trend. Vooral in Angelsaksische landen is onder conservatieve partijen al langer sprake van toenemend wantrouwen in de resultaten van klimaatwetenschap. Het gaat daarbij om conservatieve en liberale partijen die een marktgeoriënteerde politiek voorstaan. Een van de eerste maatregelen die de conservatieve regering van Tony Abbott in Australië nam was dan ook de opheffing van de klimaatcommisie. Dit jaar werd de CO2-belasting op fossiele brandstof afgeschaft en adviseurs van de Australische regering waarschuwden voor afkoeling van het klimaat. De voorstellen in het rapport van de Teldersstichting gaan niet zo ver, maar de achterdocht ten opzichte van de klimaatwetenschap is duidelijk aanwezig.

Ik ga hier niet inhoudelijk in op de argumenten van conservatieve klimaatsceptici. Op Sargasso en door anderen is de ‘klimaatscepcis’ van het rapport al voldoende weerlegd. Wat mij interesseert is de vraag waar de scepsis vandaan komt. Hoe is het mogelijk dat een wetenschappelijk bureau van een belangrijke partij in Nederland zich zo onwetenschappelijk opstelt? Ik zal laten zien dat conservatieven fundamentele problemen hebben met wetenschap in het algemeen.

Een evenredig klimaatdebat

Wanneer de media aandacht besteden aan klimaatverandering en klimaatsceptici wordt meestal een even groot aantal voor- als tegenstanders uitgenodigd. De redenering daarachter is dat dit een evenwichtig debat oplevert met oog voor alle kanten van de zaak. John Oliver laat in zijn HBO show Last Week Tonight zien hoe een statistisch verantwoord debat tussen voor- en tegenstanders van klimaatverandering er uit ziet. Hij baseert zich daarbij op de studie naar wat als oorzaak voor klimaatverandering wordt gezien in peer-reviewed literatuur.

Bron: MotherJones.

Foto: United Nations Photo (cc)

De politieke invloed op de samenvattingen van IPCC

ACHTERGROND - Ook na de nieuwe rapportage van een werkgroep van het IPCC kwamen er diverse geluiden als zou de samenvatting erg politiek ingevuld zijn. Meestal met de suggestie dat de politiek het klimaatprobleem aandikt voor eigen doeleinden. Het omgekeerde blijkt het geval.

Werkgroep III van het IPCC gaat over mogelijke maatregelen om de klimaatverandering te minimaliseren. Denk hierbij dus aan zaken als het Kyoto-protocol. Deze mogelijke maatregelen zijn tweejaarlijks onderdeel van de internationale onderhandelingen van de UN.

Een van de voorzitters van een deelcommissie, Robert Stavins, doet nu een boekje open over hoe het werkelijk gaat. Kort samengevat, de politici van alle landen laten alles uit de samenvatting halen wat maar tot verplichtingen zou leiden. En in de woorden van dhr Stavins wordt een “Summary for Policymakers” dan eigenlijk een “Summary by Policymakers”

Ter illustratie van dit punt hieronder eerst een deel uit de draft opgesteld door de wetenschappers en het IPCC, gevolgd door datzelfde stuk na interventie van de politiek zoals het uiteindelijk publiek werd.

Dus van dit:

Recent UNFCCC negotiations have sought to include more ambitious contributions from the countries with commitments under the Kyoto Protocol, mitigation contributions from a broader set of countries, and new finance and technology mechanisms. Under the 2010 Cancún Agreement, developed countries formalized voluntary pledges of quantified, economywide emission reduction targets and some developing countries formalized voluntary pledges to mitigation actions. The distributional impact of the agreement will depend in part on the magnitude and sources of financing, although the scientific literature on this point is limited, because financing mechanisms are evolving more rapidly than respective scientific assessments (low evidence; low agreement).
Under the 2011 Durban Platform for Enhanced Action, delegates agreed to craft a future legal regime that would be ‘applicable to all Parties … under the Convention’ and would include substantial new financial support and technology arrangements to benefit developing countries, but the delegates did not specify means for achieving those ends. [13.5.1.1, 13.13.1.3, 16.2.1.1]

Foto: Toshiyuki IMAI (cc)

Wereldtemperatuur | Update november 2013

DATA - Volgens twee van de zes metingen was november de warmste novembermaand sinds de metingen (zeg maar 1880). Bij ons komt hij op plaats drie. Volgens de Japanners was het zelfs de op een na warmste maand sinds 1979. En dat zonder een El Nino.

Het is daarmee verklaarbaar dat met dit soort feiten het ieder jaar duurder wordt om het publiek van het tegendeel te overtuigen. Alleen al in de VS kost het nu al een miljard dollar per jaar.

Omgekeerd is het nu ook al zover dat op het science-deel van Reddit een aantal van de klimaatsceptici geweerd wordt. Vooral omdat ze niet in staat zijn een wetenschappelijke dialoog aan te gaan.

In de tussentijd gaan de onderhandelingen over maatregelen zo traag dat ik vermoed dat we in 2062 pas een echte deal hebben.

Hier de stand van deze maand:
wereldtemp_201311_475

Het overzicht van de wereldwijde temperatuurafwijkingen is gebaseerd op de metingen van UAH MSU, RSS MSU, GISS, Hadcrut4, NCDC en JMA. We nemen daar maandelijks het gemiddelde van en bepalen ook nog het lopende gemiddelde over alle metingen van 36 maanden (drie jaar) en 132 maanden (elf jaar). Let op: het gaat hier om gemiddelde afwijkingen over meerdere reeksen met meerdere referentieperiodes. Getallen bieden dus alleen een indicatie van de trend.

Nieuwe manier om orkanen namen te geven

De World Meteorological Organization geeft orkanen al jaren reguliere voornamen, als Katrina, Sandy en Ivan. Een actiegroep is nu een petitie begonnen om voortaan namen te geven van klimaatsceptici. Zo zou de volgende orkaan bijvoorbeeld Rick Perry, Michele Bachmann of Marco Rubio genoemd kunnen worden, zodat men kan zeggen: ‘Michele Bachmann is extremely dangerous. If you value our life, please seek shelter from Michele Bachmann.’

Via Osocio.

Vorige Volgende