Om de ontwikkelingen in Honduras beter te kunnen duiden, nemen we nu een gastbijdrage over van Pablo Eppelin. Zondag 28 juni hebben militairen van het Hondurese leger de president van het land, Manuel Zelaya, aangehouden. Dit gebeurde enkele uren voordat de stembussen zouden opengaan voor het referendum over de mogelijkheid tot grondwetswijziging. De arrestatie vond plaats in de presidentiële woning. Zelaya werd door het leger naar een militaire basis gebracht, waarvandaan hij naar Costa Rica is vervoerd. Daar heeft de president politiek asiel gevraagd. In zijn eerste verklaringen vanuit dit land beweert Zelaya dat hij het slachtoffer is van een “gewelddadige ontvoering” en dat hij is verraden door een “complot van militairen”. Kortom, de recente verontruste verklaringen van de president zelf en van verschillende Hondurese sociale organisaties dat er mogelijk een staatsgreep op komst was, zijn werkelijkheid geworden. De zenders van de staatstelevisie en van Maya TV zijn uit de lucht gehaald. De staatszender TV 8 deed een uur voordat ze zou sluiten een oproep aan de bevolking om zich te verzamelen rondom de presidentswoning. De laatste woorden van de zender waren: “het lijkt erop dat de militairen hierheen komen”. Er zijn verklaringen dat zo’n 1.000 personen de presidentswoning genaderd zijn, maar militairen hebben de bevolking de toegang tot de plek versperd. Volgens sommige Hondurese kranten is de situatie in de hoofdstad relatief rustig, maar de militairen mobiliseren zich in de straten van de hoofdstad in tanks. Volgens de pers zijn er op verschillende plaatsen in Tegucigalpa rookgordijnen waargenomen. Het persagentschap Reuters meldt dat de politie traangas heeft ingezet tegen aanhangers van Zelaya die proberen bij de presidentiële woning te komen. Boven de hoofdstad vliegen militaire helikopters en vliegtuigen. Radiozenders riepen de bevolking op in huis te blijven en de kalmte te bewaren. Tegelijkertijd viel in verschillende regio’s en steden de elektriciteit uit.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Aanstaande woensdag wordt Ricardo Martinelli als president van Panama geïnstalleerd. Hij ontsnapt daarmee aan een trend die tegenwoordig doorgaans linkse presidenten aan de macht brengt in Latijns-Amerika. Veel zal er niet door veranderen in het land, maar in de buitenlandse relaties is wel iets opmerkelijks aan de hand.
Panama is één van de 23 marginale landen die met Taiwan diplomatieke relaties onderhoudt in plaats van China (allebei tegelijk mag niet van China, dat Taiwan als een opstandige provincie ziet). Martinelli overweegt de switch te maken, zei hij tijdens de verkiezingscampagne. Niettemin zal de Taiwanese president Ma Ying-jeou prominent aanwezig zijn bij de inauguratie. Van verbreking van de diplomatieke relaties lijkt helemaal geen sprake.
Nou kan het natuurlijk zijn dat Martinelli zich bedacht heeft, net als de onlangs aangetreden president van El Salvador, Mauricio Funes, die beloofd heeft aan de relatie met Taiwan vast te houden, terwijl hij iets eerder het tegenovergestelde gesuggereerd heeft. The Economist heeft echter een heel andere analyse: de Chinezen willen niet. Sinds Ma president van Taiwan is, zijn de relaties met China sterk verbeterd en de Chinezen willen die ontwikkeling niet ondermijnen door Taiwan zijn laatste internationale vrienden af te pakken.
Sterker nog, bij de inauguratie van Funes was ook een flinke Chinese delegatie aanwezig. China blijft formeel wel protesteren tegen andermans contacten met Taiwan, maar ondertussen dooit het ijs waar een paar jaar geleden nog serieus over een oorlog gesproken werd. Waarnemers zullen ongetwijfeld goed opletten welke Chinezen allemaal komen opdagen bij de inauguratie van Martinelli.
Nederlandse vakbonden hebben een luxeprobleem: Alle echt belangrijke zaken zijn gerealiseerd. Goede lonen, vakantiedagen, collectieve regelingen en inspraak in arbeidsvoorwaarden zijn wettelijk geregeld. Er is feitelijk niets meer om tegen te vechten, behalve dan, verandering. Juist omdat alles goed is geregeld, is elke verandering in het systeem een aantasting van de rechten van de leden. Als belangenbehartiger van hun bestaande leden doen de vakbonden het dus goed, maar voor de nabije toekomst zijn er een paar forse uitdagingen om te trotseren, anders kan de vakbond als instituut, samen met haar steeds meer vergrijzende leden, met pensioen.
Als eerste probleem is er de leeftijdsopbouw van de vakbondsleden: Weinig jongeren en veel leden in de leeftijd 45-65. Veel van de oudere leden gaan de komende vijf tot tien jaar met pensioen, een hele generatie gaat uitstromen. Vakbonden en sociale fondsen proberen al door middel van allerlei projecten jongeren voor de traditionele sectoren te behouden omdat ze weten dat er over twee tot drie jaar een schrijnend tekort aan werknemers hebben vanwege de pensioen-uitstroom. Maar deze werknemers uit traditionele beroepen zijn vaak ook vakbondslid waardoor er een demografische (en contributietechnische) ramp op de loer ligt.
Om financieel overeind te blijven is het voor vakbonden dus nodig om meer jonge leden binnen te halen, maar jongeren zijn niet meer zomaar te porren voor betaalde lidmaatschappen en dit heeft een aantal redenen: De drempels die er vroeger waren om je te verenigen (zaaltje, coordinatie, communicatie via folders) zijn door de komst van internet vrijwel verdwenen. Iedereen kan een groep gelijkgestemden bereiken en bundelen op Hyves, LinkedIn en Facebook. De centrale, bemiddelende rol die de vakbond hierin speelde is feitelijk overbodig geworden.
Toch hebben werkgevers en werknemers afspraken gemaakt om nieuwkomers buiten de deur te houden: Meepraten over een CAO mag pas als je twee jaar bestaat als nieuwe ‘vakbond’ en aanspraak maken op subsidie kan pas als je daadwerkelijk een CAO mede hebt afgesloten. Het AVV heeft aan den lijve ondervonden dat je als nieuwe partij niet zomaar kunt aanschuiven. Ook niet na twee jaar wachten overigens.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In China bouwen ze snel, soms echter iets te snel. In Shanghai viel afgelopen zaterdag een flatgebouw omver dat bijna afgebouwd was. Een bouwvakker kwam om het leven. Check de foto’s
“Sometimes it is to gum up the works for an administration of the other party, sometimes it is for serious questions or legitimate policy reasons, sometimes it is to hold innocent nominees hostage for completely extraneous reasons or for leverage over a policy position or guarantees from a Cabinet officer or from the president. In general ? and in this case, specifically about the mass delays ? it is simply wrong and also insensitive, while damaging the fabric of governance.”
Norman Ornstein maakt zich kwaad dat Obama’s voordrachten voor belangrijke posten vaak om triviale redenen geblokkeerd worden door Republikeinen. Van de ongeveer 1100 mensen die door het Congres goedgekeurd moeten worden, zijn er nu ruim 150 benoemd.
In de afgelopen weken sprak ik regelmatig vrienden en collega’s die stellen dat als Wilders ‘aan de macht komt’ ze naar het buitenland vertrekken. Nu begeef ik mij als burgerwoordvoerder van de Linkse Kerk natuurlijk in uitermate kosmopolitische kringen. Voor hen is de implicatie van een dergelijke uitspraak niet meer dan t.z.t. écht werk maken van die expat baan in Ecuador, Namibië of PNG. Of anders de rechten van dat tweede Braziliaanse of Keniaanse paspoort gebruiken.
Maar nu zegt ook ruim een derde van de Turkse en Marokkaanse moslims in Nederland te gaan emigereren vanwege de groeiende populariteit van Wilders. Een dergelijke volksverhuizing zal naast veel persoonlijk leed ook desastreus zijn voor de Nederlandse economie. Om dit te voorkomen is het wellicht een beter idee om Wilders zelf te laten emigeren? Hij laat immers regelmatig weten lak te hebben aan de Nederlandse rechtsstaat waarin iedereen gelijk is.
Wilders zei onlangs nog op de Deense televee dat hij miljoenen moslims wil deporteren. Zodra “ze beginnen over sharia of jihad” stuurt hij ze dezelfde dag nog weg. Persoonlijk stuur ik een politicus die over deporteren begint liever weg. Al doe ik dat met pijn in het hart omdat ik mij als wereldburger ook verantwoordelijk voel voor het land waar naartoe Wilders zal worden uitgewezen. Toch zijn er best plekken op aarde te bedenken waar Wilders zich wellicht wat meer senang voelt zodat hij het volksmennen kan laten en zich stort op minder destructieve hobbies zoals orchideeën kweken of kokkerellen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)