Aangezien het nu reces is in de Tweede Kamer, was het donderdag weer even erg druk. Gebruikelijk patroon, op het laatste moment nog allerlei spoedjes en stemmingen doen. Of dat de kwaliteit van de besluitvorming ten goede komt, is maar de vraag natuurlijk. Alle aandacht in de media ging uiteraard naar het wetsvoorstel om het kraken te verbieden. Maar er was veel meer. Eindelijk is er voor gestemd op het voorstel om abonnementen niet langer automatisch meer te mogen verlengen. Dat gaat een hoop mensen blij maken. Er was ook een hele lange discussie over de betalingsachterstand van de overheid. In tijden van economische crisis is het niet fijn voor veel bedrijven om hun rechtmatige geld te laat te ontvangen. De overheid laat hier nog steeds steekjes vallen. En in deze discussie kwam dhr Brinkman (PVV) met de volgende aanzet tot motie: "Ik heb erg veel moeite met het percentage van Justitie en ik heb al aangegeven waarom: zij verwacht van de burgers dat zij op tijd betalen. Zij gooit er zelfs boetes bovenop. Wij hebben het nu over boetes van 2%. De heer Elias vraag zich af waarom wij daarvan niet 5% maken. Het is zeer terecht dat hij dat vraagt, maar ik vind eigenlijk dat de overheid dezelfde boetes moet betalen die de burgers betalen op het moment dat zij hun boetes voor bijvoorbeeld verkeersovertredingen niet betalen. Vandaar dat ik de volgende motie indien."
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“When it comes to health insurance reform, Republicans are indeed the ‘party of no’. But when it comes to protecting the health insurance industry, with its practice of denying Americans health care, raising premiums on the middle class and bankrupting families, the Republican Party is definitely the ‘party of yes’.”
Een woordvoerder van Pelosi, de Democratische voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, deelt een plaagstootje uit. Republikeinen beginnen hem echt te knijpen nu de Democraten momentum krijgen. De tussentijdse verkiezingen van 2010 (Senaat en Huis van Afgevaradigden) zijn in aantocht en de Republikeinen zijn de ‘partij van nee’. Hun campagne heeft nog weinig samenhang en de centrale boodschap is dat ze tegen Obama en zijn plannen zijn. Maar wat als Obama’s plannen tegen die tijd succesvol zijn?
Zoals zo vaak leidt een interview voor een zaterdagkrant met een belangrijk persoon tot een opening van de krant. Het lijdend voorwerp schrikt meer dan eens van zo’n sterke aanzet voor een interview waaruit de nuance nog moet blijken. C’est le ton qui fait la musique. Zo’n openingsartikel vervormt vaak de toon van een verhaal, omdat de krenten uit de pap worden gehaald. De journalist gaat aan het werk.
Bij het interview van Marcel Haenen van NRC Handelsblad met de Amsterdamse hoofdcommissaris van politie Bernard Welten speelt dit echter niet. De toon is keihard. De vier pagina’s in het NRC Weekblad worden nog voorzichtig ingeleid, maar daarna barst Welten los over zijn relatie met Cohen, zijn veranderde taak ten opzichte van één van zijn voorgangers (Nordholt) en zijn contact met minister Ter Horst. Of zijn gebrek aan contact met haar liever gezegd.
De vraag van Haenen komt neer op: “Komt u regelmatig op de koffie bij Ter Horst?” Welten antwoord daarop: “Neen, nooit.” Hij vervolgt zijn verhaal door te verklaren dat de minister hoofdcommissarissen van de politie stoorzenders vindt. Klare koffie, dunkt me. Welten vindt dat hij wat in de melk te brokkelen heeft, maar Ter Horst slikt dat niet. Dat betekent dus dat Welten een andere mening heeft dan de minister, maar dat die mening niet wordt gehoord.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
What if: Nederland Marokkanenvrij
Net zo tendentieus als Wilders, maar dan met een andere insteek.
Drie communicatie-adviseurs voor Willem-Alexander
Project Mozambique publicitaire ramp. Populariteit koningshuis met 37% gedaald.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.