Bij het woord “boeken” heb ik twee associaties. De eerste is die van gerijpte wijsheid. Ik heb weleens iets gepubliceerd en het proces waarmee een boek wordt gemaakt, is inspirerend. Je meelezers wijzen je op feitelijke onjuistheden en ondoordachte formuleringen. Je redacteur doet dat nog eens over. Er zijn persklaarmakers, correctoren en vormgevers. Iedereen denkt met je mee om de informatie zo goed mogelijk over te dragen. Mijn tweede associatie, moet ik bekennen, is weerzin. Die heeft alles te maken met de wijze waarop de vaderlandse boekenbranche het boek als cultuurgoed kapot maakt. De marketing van het boek bestaat immers voor een fiks deel uit het dresseren van de consument. Door middel van boeken-top-tiens vestigt de branche uw aandacht op een beperkt aantal titels. De literaire prijzen – de kermis van longlists, shortlists en winnaars – dienen hetzelfde doel: uw aandacht op een steeds smaller aanbod richten. In december krijgt u de jaaroverzichten en wordt alles nog eens dunnetjes overgedaan. Top-tiens, prijzencircussen en eindejaarslijstjes dienen allemaal om u te verleiden tot de aanschaf van zoveel mogelijk dezelfde boeken. Ik betwijfel niet dat uw boekhandelaar ook wel anders zou willen, maar hij verschraalt het culturele aanbod. Een tweede vorm van marketing bestaat uit mannetjesmakerij. Het draait niet om ideeën maar om steeds dezelfde auteurs. En hoe goed de Pfeijffers, de Uphoffs en de Grunbergs ook schrijven, als lezer hebt u het op een gegeven moment wel bekeken. Ik schreef dat het niet om ideeën ging. Je ziet het ook aan de verwaarlozing van de non-fictie. Literaire prijzen gaan vooral naar romans. Geen jury wil immers de vingers branden aan de vergelijking van een boek over de Reynaert, een biografie van Gerard ’t Hooft en een overzicht van het stikstofweb – maar het is een gemiste kans om mensen te laten nadenken over wetenschap en waarheid. (Mij lijkt het belangrijk.) Voor non-fictie bestaan alleen gespecialiseerde prijzen, uitgereikt door belangenverenigingen die vooral hun ene specialisme promoten en weinig zorg hebben om de rijkdom van onze cultuur in het algemeen. Kortom, je kunt beredeneren dat de boekenbranche geen zinvolle bijdrage meer levert aan een gevarieerde discussie over het goede, schone en ware. Veel gaat er dus niet verloren als een nieuw kabinet de BTW verhoogt naar 21%. Maar toch. Teken, omwille van de gerijpte wijsheid die er nog steeds ergens is, deze petitie.
Bodo Wartke is een Duitse cabaretier die zich onder meer heeft toegelegd op tongbrekende liedjes. Deze ging viral, met allerlei Tiktok dansjes. Ook handig om uw Duits te üben.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
COLUMN - Een van de door NSC bewerkstelligde punten in het Hoofdlijnenakkoord betreft de oprichting van een constitutioneel hof, een nieuwe rechterlijke instantie die wetten kan toetsen aan de grondwet. Wat betekent dit? Een column van Aalt Willem Heringa.
Natuurlijk is constitutionele toetsing belangrijk: is rechterlijke controle, langs de lat van grondwet, internationaal recht, EU-recht en fundamentele rechtsbeginselen belangrijk. Maar even zo belangrijk, zo niet nog crucialer, is dat wetgever en bestuur, niet van alles en nog wat laten aankomen op oordelen van rechter en eventueel een constitutioneel hof. Maar dat zij zelf inzetten op het voorkomen van rechterlijk ingrijpen.
Wanneer dat niet gebeurt, wordt de rechter, en straks het constitutionele hof, te vaak voor het blok gezet en genoodzaakt om wetgeving en bestuurshandelen in te perken. Met als onterecht, maar toch vaak geuit verwijt, dat rechters te veel ingrijpen in politieke besluiten.
We moeten (kunnen) verwachten dat wetgever en bestuur en de politiek bij het ontwerpen van regels en besluiten zich rekenschap geven van juridische grenzen in grondwet, verdragen, EU recht en fundamentele rechtsbeginselen en daarnaar handelen. En dus niet plannen smeden die welhaast zeker afstuiten op rechterlijke en Europeesrechtelijke veto’s. Dat zet de rechtsstaat alsdan waarlijk onder druk.
COLUMN - Verkiezingscampagnes voor het Europees Parlement zijn van een dodelijke saaiheid en voorspelbaarheid. Om de vijf jaar krijgen we de boodschap dat Europa best belangrijk is. De kiezer krijgt elke ronde opnieuw uitgelegd wat het Parlement doet, wat de taak van de Commissie is, van de Raad van ministers en de Europese Raad van regeringsleiders. En dat er democratisch gezien nogal wat schort aan het instituut EU (alsof het in de natiestaten allemaal perfect geregeld is). Elke vijf jaar horen we ook weer de klacht dat ‘Brussel’ ver weg is en dat we onze vertegenwoordigers daar zo slecht kennen. Is dat vreemd? Vijf jaar lang worden Europese politici in de media weggedrukt door de nationale politiek. De Haagse zaken, hoe futiel ook, krijgen altijd voorrang in de media boven Brusselse maatregelen, hoe verstrekkend ze ook zijn.
Men zegt dat burgers zich niet druk maken over deze verkiezingen. Ze zouden weinig interesse hebben in ‘Europa’. Maar het punt is: het gaat helemaal niet over Europa bij deze verkiezingen. Het gaat over het klimaat, over sociale rechtvaardigheid, over de economie, over landbouw, voedselveiligheid, energievoorziening en nog veel meer. Waarom blijft wat er echt speelt bij de Europese verkiezingen alsmaar verborgen achter al die voorspelbare clichématige verhalen over desinteresse, complexe besluitvorming en abstracte beelden over een continent?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Darkways is een retrogroep uit Barcelona die zich laat inspireren door dark- en synthwave uit de jaren ’80.
Natuur is te duur – kernenergie!
Natuur is te duur – kernenergie!
Ja, de mannen van De Grote Boodschap hadden een vooruitziende blik toen ze het nummer Kernenergie schreven. Want jaren voor het verschijnen van het Hoofdlijnenakkoord van onze aankomende regering, hebben ze de essentie (nou ja, zonder de vreemdelingenhaat dan) er feilloos uitgehaald, en bezongen:
Zonnepanelen – die hebben we niet nodig
En windmolens – die zijn overbodig!
Ik interpreteer het lied maar als zijnde een soort van ironisch protest tegen het soort kortzichtige beleid dat we heden ten dage mogen genieten. Maar als je de ironie even wegdenkt, kan je het op dit moment gewoon op Twitter tegenkomen bij de voorstanders van de huidige regering:
Kernafval – is geen probleem!
En milieubewustzijn – dat doe je maar alleen!
Afijn, luistert u zelf maar:
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Een tweestatenoplossing is volgens de landen de enige oplossing. Israël zegt dat het de boodschap afgeeft dat terrorisme loont. Het is de tweede politieke tegenslag voor Israël in korte tijd, nadat het ICC de Israëlische premier Netanyahu en leden van zijn kabinet beschuldigde van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.
Free was een Britse bluesrockband die slechts een paar jaar heeft bestaan. Ze hadden begin jaren ’70 enkele hitjes en werden een van de bestverkopende muziekgroepen in hun genre.
Toen ze in 1973 definitief uit elkaar gingen hadden ze meer dan 20 miljoen platen verkocht en meer dan zevenhonderd concerten gegeven.
Ja mensen, er wordt nog gewoon ouderwetse bluesrock gemaakt. Als je Hannah Wicklund binnenkort live wilt zien spelen zul je naar Groot-Britannië of Duitsland af moeten reizen.
Shida Shahabi is een Zweedse pianiste wiens Iraanse ouders de oorlog tussen Irak en Iran ontvluchtten. Als kind pendelde ze tussen de klassieke muziekcollectie van haar ouders en alternatieve muziek uit de jaren ’80.
Dat is ook al bijzonder als je bedenkt dat ze in 1998 is geboren.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.