"Krijgen lilliputters een kleinemensenkorting bij de KLM, als ze met z?n tweeën in één stoel passen? En moeten zwangere vrouwen extra betalen? Nee, natuurlijk niet. Dat bewijst dat hier sprake is van discriminatie" SP-kamerlid Roemer, zelf ook een paar kilo te veel, reageert op de Obesitaks die de KLM in wil voeren op haar vluchten. De regeling houdt in dat mensen die niet meer in een stoel passen als de leuningen naar beneden geklapt zijn moeten gaan betalen voor een tweede stoel. De voorbeelden die Roemer aanhaalt zijn bespottelijk. Lilliputters zijn over het algemeen niet veel minder breed dan andere mensen en zwangeren worden vooral dikker naar voren in plaats van zijwaarts. Daarbij mag de laatste groep aan het eind van de zwangerschap, als ze het "dikst" zijn, toch al niet meer vliegen. Op basis van deze twee grappen plakt hij het etiket "discriminatie" op de maatregel. Discriminatie betekent dacht ik nog altijd dat gelijke gevallen niet gelijk behandeld worden, en het lijkt mij evident dat het hier niet gaat om gelijke gevallen. Iedereen die wel eens naast zo'n vetklep in het vliegtuig heeft gezeten (of in de trein) zal dat beamen. Je kan de beschuldiging net zo makkelijk omdraaien. Waarom heeft een dik persoon recht op een extra stoel en ik niet? Discriminatie! En waarom zou iemand van 2 meter 20 dan wél moeten bijbetalen voor een plek met meer beenruimte? Discriminatie! In deze soap wilde ik jullie de reactie van Marieke van Spanje van de Nederlandse Obesitas Vereniging niet onthouden. Zij en haar vereniging claimen namelijk dat overgewicht "vaak" veroorzaakt wordt door een medische aandoening. Slaap zacht, Marieke.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Lijstjes en grafiekjes prikken politieke praatjes mooi door. Uit het fraaie overzicht van Steeph over het stemgedrag van partijen over privacygevoelige onderwerpen, blijkt dat bij D66 tussen woord en daad een flink gat gaapt. De privacybarometer maakt in één klap inzichtelijk dat je voor privacybescherming niet bij het CDA moet zijn.
Nu is er ook een overzicht van hoe verschillende partijen met veiligheid omgaan, vaak de bron van veel privacy-problemen. In het hoofdstuk De Politieke Strijd Om Veiligheid in het boek Omstreden ruimte: over de organisatie van spontaniteit en veiligheid (Jaarboek TSS, Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken) heeft een aantal auteurs zich vastgebeten in de verkiezingsprogramma’s sinds 1946.
Ondanks dat de Nederlandse burger zich steeds veiliger voelt en ook steeds veiliger is, is openbare orde inmiddels hét verkiezingsthema geworden. De VVD begon zich eind jaren zeventig als eerste op te profileren. De middenpartijen volgden in de jaren tachtig. Onder de partijen bestaat consensus dat veiligheid een groot goed is dat door de overheid gegarandeerd moet worden.
Daarna lopen de lijnen uiteen. De onderzoekers brengen de partijen onder in twee groepen, die de links-rechts verdeling achter zich laat. De eerste groep is van de strict fathers ‘die een wereld vol gevaren waarneemt en de orde wil handhaven door krachtig in te grijpen, ons allemaal dwingende regels op te leggen en ons onmiddellijk willen straffen bij een overtreding’. De andere groep is die van de nurturing parent ‘die uitgaat van de goede wil van iedereen en die mensen wil stimuleren de eigen verantwoordelijkheid waar te maken door ruimte te scheppen voor spontane ontwikkeling en zelfregulering.’
Akkoord. Een politicus moet kunnen zeggen wat hij wil. Maar dan mag Geert Wilders ook worden doodgewenst op internet.
Eigenlijk had ik er deze week ook moeten staan, tussen de rechtse mafketels voor de rechtbank waar Geert Wilders zich moest verdedigen. Een burger of volksvertegenwoordiger mag zeggen wat hij wil, zonder dat een gedachtenpolitie hem voor de rechter daagt. Maar met Wilders heb ik geen medelijden.
Toen een aantal webloggers eind 2003 een geslaagde poging deed om de zoekterm “raar kapsel” in Google naar de biografie van Balkenende te laten verwijzen, was er geen enkele reaguurder die de naam Wilders noemde. Niemand kende hem toen namelijk nog. Wilders was, ondanks zijn ongewone uiterlijk, een relatief anonieme backbencher bij de VVD. Die bekendheid kwam een jaar later. Niet, zoals zijn wikipedia-pagina meldt, omdat hij een afwijkend standpunt over Turkije innam, maar omdat hij tegenover iedere vertegenwoordiger van de pers op hoge toon gilde dat hij op een of ander internetforum werd bedreigd.
Het tekende de verdere modus operandi van Wilders. Voortdurende escalatie met “de waarheid zeggen”, waarbij hij regelmatig aangifte deed en mensen liet veroordelen voor het uiten van bedreigingen en soms zelfs een wens dat Wilders onder de trein kwam, of in een mes viel, of met een kettingzaag werd bewerkt. Daarbij zadelde hij de belastingbetaler ook nog op met de kosten van een busje met kleerkasten en een bomveilige woning.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Bouw Belle van Zuylen gaat niet door
Bouw van 262 meter hoge toren aan de rand van Utrecht zou in deze tijd van crisis onverantwoord zijn.
“Because speech is an essential mechanism of democracy – it is the means to hold officials accountable to the people – political speech must prevail against laws that would suppress it by design or inadvertence.”
Het limiet op donaties door bedrijven aan politieke campagnes in de VS is verworpen. Het Amerikaanse Hooggerechtshof besloot dat de wet en daarmee het limiet indruist tegen de Amerikaanse grondwet. Daarmee maakt het hof de weg vrij voor grote bedrijven om met geld te smijten als hun belangen op de tocht staan. Het hof verwijst in haar verantwoording naar de vrijheid van meningsuiting.
President Obama is niet blij met het ongeldig verklaren van de wet:
“With its ruling today, the Supreme Court has given a green light to a new stampede of special interest money in our politics. It is a major victory for big oil, Wall Street banks, health insurance companies and the other powerful interests that marshal their power every day in Washington to drown out the voices of everyday Americans.”
Rijke Indonesiërs die 1 miljard roepia (76 duizend euro) neerleggen, beschikken over een halve hectare grond en een kooi van tenminste 60m2 kunnen van het Indonesische Bosbouw Ministerie een paartje Sumatraanse tijgers krijgen (AFP / VK). Het geld gaat vervolgens naar de bescherming van de laatste Sumatraanse tijgers in het wild. Een ideaal statussymbool voor welgestelde palmolie producenten en andere lokale miljonairs. Volgens de Indonesische overheid zouden alleen in gevangenschap levende exemplaren mogen worden aangeboden en is er geen sprake van ‘verkoop of lease’ maar van ‘de mogelijkheid om voor de dieren te zorgen’. Ook zegt men er op toe te zien dat de dieren goed verzorgd worden. Toch is het plan niet onomstreden.
De Sumatraanse tijger wordt ernstig bedreigd in haar voortbestaan door boskap en illegale jacht. Het uitventen van in gevangenschap levende exemplaren zou de druk op de wilde populatie ook juist kunnen vergroten. Wie garandeert dat er niet ook wilde exemplaren worden aangeboden? Alle tijger subspecies staan op Appendix I van het CITES-verdrag dat de handel in bedreigde soorten regelt, dat betekent dat er niet gehandeld mag worden in wilde exemplaren. Maar in gevangenschap geboren dieren vallen onder Appendix II wat de handel onder strikte voorwaarden wel toestaat. Activisten laten weten dat het Indonesische Ministerie van Bosbouw bekend staat als een van de meest corrupte overheidsorganen en niet vertrouwd kan worden met deze handel in tijgers. Milieuorganisatie Greenpeace stelt dat dit plan niet toont dat de Indonesische overheid de bescherming van de Sumatraanse tijger serieus neemt. De enige manier om deze bedreigde soort te behoeden voor uitsterving is te stoppen met het uitgeven van kapvergunningen, aldus Greenpeace.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.