Dit keer niet tegen de politie gericht, maar tegen de Jeugdgezondheidszorg (JGZ) en Jeugdzorg (JZ). De laatste weken duiken er verontrustende berichten op in de media waarbij overenthousiaste JGZ- en JZ-medewerkers brave vaders en moeders er onterecht van beschuldigen dat ze hun kinderen verwaarlozen of mishandelen. Wie wantrouwen zaait, zal wantrouwen oogsten. De JGZ en JZ lijken steeds meer samen te smelten. Daar waar het namelijk de natuurlijke taak van de Jeugdzorg is om problemen op te sporen, doen tientallen beroepsgroepen in de jeugdgezondheidszorg dat inmiddels ook. Velen daarvan werken met meldplichten en protocollen als ze ‘niet-pluis’-gevoelens hebben. Een greep uit het rijke aanbod: tandartsen, eerste hulpposten, juffen en meesters, school maatschappelijk werkers, jongerenwerkers, kraamhulpen, consultatiebureau-artsen en –verpleegkundigen, gemeentelijke interventieteams (ja de tandenborsteltellers). Er ontstaat een ronduit negatieve benadering jegens gezinnen. Wie problemen zoekt, zal ze immers vinden. Desnoods leg je een gezin net zo lang onder een vergrootglas totdat je een probleem hebt gevonden. Een aantal voorbeelden: Eén op de tien meldingen van kindersmishandeling is onterecht, meldde Trouw begin februari in een fraai achtergrondverhaal. Nog eens vijftien procent van de meldingen kan niet bevestigd worden. Dat is dus een mix van schuldigen en onschuldigen. Dat kan gebeuren, maar al die gezinnen worden in elektronische dossiers geboekt als verdacht. Je weet immers maar nooit. Gezinnen gaan daar echter aan kapot, boekstaafde de krant.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Onderstaande analyse is van Mario Frieswijk en verscheen eerder op zijn eigen weblog.
Femke Halsema deed in een opiniestuk, dat dit weekend in de Volkskrant te lezen was, drie aanbevelingen voor de politici, bedoeld om na de verkiezingen van 9 juni het land bestuurbaar te houden.
Het is een artikel met een verhaal dat we de laatste tijd wel vaker horen; het electoraat is te versplinterd waardoor het vormen van stabiel bestuur onmogelijk zou worden. Vervolgens een rekensom waaruit die onbestuurlijkheid moet blijken, en het hele artikel is doordrenkt met de gedachte, dat dit vroeger anders was.
Dat het electoraat versplinterd is, kan moeilijk ontkend worden. Maar het idee dat dit ooit structureel anders was, klopt niet. Tot 1977 bestonden meerderheidskabinetten in Nederland altijd uit 4 of meer partijen. Pas na de oprichting van het CDA veranderde deze situatie. Deze fusie maakte van 3 partijen 1, en werd al snel gevolgd door de fusies van de voorlopers van GroenLinks en de ChristenUnie. Hierdoor werd het parlement een periode erg overzichtelijk, maar het gaf ook de electorale ruimte voor het ontstaan van nieuwe partijen.
Een tweede aanname is dat versplintering per definitie zou leiden tot een onbestuurbaar land. Toch beschouwen we de 150 jaar die we zo geregeerd zijn over het algemeen niet als één lange periode van instabiliteit. Overigens laat hier ons geheugen ons wel in de steek; premier Balkenende staat bekend als slechte premier, vooral omdat hij binnen tien jaar 4 kabinetten geleid heeft. Iemand als Willem Drees herinneren we ons als een stabiele bestuurder, maar ook hij leidde 4 kabinetten in tien jaar.
Als gastbijdrage vandaag een stuk van Ad van der Stok. Hij verzorgt op Sargasso ook regelmatig infographics.
Er wordt gedacht dat het CDA zelf bepaalt of Balkenende haar kandidaat premier blijft. De CDA top doet zelfs alsof die kandidatuur vanzelfsprekend is en speelt mooi weer. Afgelopen vrijdag was dat goed te zien toen CDA ministers zich massaal achter Balkenende schaarden. ‘Wij hebben alle vertrouwen in onze grote leider Jan Peter!’ werd er door iedereen gezegd, dus dan weet je dat er iets aan de hand is. Want de achterban lijkt steeds minder gecharmeerd van de zoveelste herhaling hordelopen voor gipspoten.
Het goede nieuws voor de rest van Nederland is dat ook buiten het CDA over de toekomst van Balkenende besloten kan worden.
Met name het drietal Pechtold, Rutte en Wilders is in staat Balkenende van een volgend premierschap af te houden. Zij vertegenwoordigen de partijen waar Balkenende na de verkiezingen mee in zee zal willen gaan. Echter, alledrie hebben ze in de afgelopen jaren de premier voortdurend beschuldigd van gebrek aan regie en leiderschap. Dat was ook niet zo vreemd want hij gaf daar constant aanleiding toe.
Eigenlijk hoeven ze nu alleen maar de consequenties uit hun eigen woorden te trekken: Natuurlijk sluiten wij samenwerking met het CDA niet uit, maar dat zal niet gebeuren onder leiding van degene die bij voortduring bewezen heeft daar niet geschikt voor te zijn: Jan Peter Balkenende. Een duidelijke consequente boodschap, waar politici gek op zeggen te zijn.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Kathryn Bigelow eerste vrouwelijke Beste Regisseur
Hurt Locker met zes Oscars de grote winnaar.
De IJslanders hebben geen zin om Nederland en Groot-Brittannië de verloren Icesave-spaargelden terug te betalen, althans niet tegen de stevige rente die de Hollanders en Britten willen hebben. Het ‘nee’ is een steuntje in de rug voor de IJslandse regering, want het versterkt haar positie aan de onderhandelingstafel. Een akkoord zou nabij zijn. Maar dat was het eerder ook al.
Als het nou weer niet lukt, zou het verstandig zijn om een internationale commissie, bijvoorbeeld van de Wereldbank, de zaak te laten onderzoeken. Alle partijen hebben immers boter op hun hoofd. De IJslandse regering heeft op zijn minst de suggestie gewekt de spaargelden te garanderen, maar de Nederlandse en Britse nationale banken hadden (zoals de Franse) kunnen vermoeden dat er iets mis was. En dan is er nog gesteggel over de rente.
Niets lijkt logischer dan dat de drie partijen een onafhankelijke instelling vragen een bindende uitspraak te doen. Dat haalt de kwestie uit de Nederlandse en Britse verkiezingscampagnes, maakt de weg vrij voor het IMF om een saneringsprogramma voor de IJslandse economie op te leggen en zorgt dat de gesprekken over toetreding van IJsland tot de EU niet langer met de kwestie belast blijven.
Ook al vinden er op 9 juni landelijke verkiezingen plaats, Nederland zal voor 2011 geen nieuwe regering krijgen. Dat kan eigenlijk niet, maar toch zal het er niet van komen.
Het Nederlandse politieke landschap ziet er na de gemeenteraadsverkiezingen versplinterd uit. Er is geen aanleiding om te veronderstellen dat die versplintering op korte termijn zal verdwijnen. Verkettering van de politieke tegenstanders lijkt vooralsnog de succesvolste manier om campagne te voeren. Geert Wilders is hier natuurlijk de duidelijkste exponent van, maar hij staat hier niet alleen in. De PvdA heeft vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen met het CDA gebroken en heeft de vrije val in de polls weten om te zetten in een stijging. De oude regel ‘wie breekt betaalt’ lijkt deze keer niet te gelden. Waarom zouden partijen dan midden in de landelijke verkiezingscampagne stoppen met verkettering van de tegenstander?
Het effect voor alle Nederlanders tezamen is dat er meer versplintering zal komen. In een vrome opiniërende beschouwing in de Volkskrant stelt Femke Halsema van Groen Links: ‘De enige manier waarop politici het gevaar van verlamming kunnen keren, is door bereid te zijn in hun opvattingen, toon en stijl een cultuurbreuk te forceren.’ Heel goed, maar dit zal een vrome wens blijven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Frankrijk neemt 35 piraten gevangen
Somalische zeevarende piraten, niet de internet-variant.