Wikileaks vertelt ons wat u eigenlijk al wist: Amerika speelt regelmatig vuile spelletjes om de wereld te controleren maar bedoelt het opzich goed, wereldleiders zijn ook maar simpele zielen met aardse behoeften en zelfs een diplomaat zegt wel eens 'kut'. Toch is het boeiend om via Wikileaks bevestigd te zien worden wat je dus eigenlijk al wist. Nieuwe cables bewijzen wat peak oil geïnteresseerden allang wisten: Saoedi-Arabië kan niet nog meer olie oppompen om de olieprijs te stabiliseren. Decennialang was het Saoedische koninkrijk het regelkraantje van de internationale oliemarkt. Dreigde autorijden in Amerika te duur te worden dan draaide het Huis van Saoed de kraan wat verder open. Olie genoeg, alsof het nooit op zou raken. Maar nu is het einde dus in zicht. Er moet flink geïnvesteerd worden in techniek en capaciteit om de laatste vaten uit moeilijk bereikbare en grotendeels lege velden te trekken. Uit een gelekte cable blijkt nu dat Sadad al-Husseini, een vooraanstaande Saoedisch geoloog (ja slimmerds in de woestijn het kan echt Geert), al in 2007 aan de Amerikanen meldt dat zijn land niet de benodigde 12,5 miljoen vaten per dag kan halen. Dat met veel moeite ergens de komende tien jaar op een bepaald moment (even) een productie van 12 miljoen vaten gehaald wordt, maar dat de mondiale olieproductie dan al heeft gepiekt. Kortom: de olieprijs is out of control, de groeiende vraag regeert en het slinkende aanbod kant heeft het nakijken. Wisten de meesten van u al, maar nu staat het op Wikileaks dus is het waar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
We schrijven 18 februari 1943. De Duitsers hebben de slag om Stalingrad verloren, de geallieerden beginnen aan hun lange opmars; het tij lijkt gekeerd, en het regime in Berlijn kiest voor massale mobilisatie. In een grootse propagandabijeenkomst in het Sportpalast in Berlijn wordt een applausmachine bijeen geroepen, en Goebbels houdt er zijn bekende betoog waarin hij oproept tot de ‘Totale Oorlog’:
Ich frage euch: Wollt ihr den totalen Krieg? Wollt ihr ihn, wenn nötig, totaler und radikaler, als wir ihn uns heute überhaupt erst vorstellen können?
Deze ’totale oorlog’ werd, geheel in stijl, voorgesteld als een zeer heldhaftige daad van opofferingsgezindheid, die uiteindelijk uiteraard zou leiden tot de nationaalsocialistische zege, en duizendjarige glorie voor het Arische ras. De desastreuze gevolgen van de ’totale oorlog’ zijn gevoeglijk bekend, en hoe het met de nationaalsocialisten afliep behoeft ook geen nadere toelichting. Dat de term ’totale oorlog’ sinds Goebbels’ Sportpalastrede lichtelijk beladen is, spreekt eveneens voor zich.
Het was me dan ook nogal een uitspraak, Geert –
Door heel Europa, niet alleen in Nederland, maar in heel Europa vechten de multiculturalistische elites een totale oorlog uit tegen hun bevolkingen … uiteindelijk resulterend in een islamitisch Europa.
Een staaltje cultuurrelativisme van Geert Wilders in bovenstaande ‘speech’. Wilders somt een rijtje op van westerse, vrije ‘grootheden’ om aan te tonen dat er uit die ‘woestijn’ (daarmee wijzend naar islamitische landen) niks fatsoenlijks is voortgebracht, omdat niemand daar vrij zou zijn. Reve kwam toch niet voor niets uit het vrije westen, en niet uit een totalitair islamitisch regime? Een vergelijking die uit de lucht is gegrepen. Waar Nederland juist wel patent op heeft in de naoorlogse literaire geschiedenis: pioniers uit de ‘mengcultuur’, waar woestijn, Bosporus, zwarte zee en Hollandse zilte klei elkaar vonden. Maar dat vergeet Wilders te vermelden.
‘Zonder vrijheid is er geen creativiteit,’ stelt Wilders. Over de ‘vrijheid’ van schrijver Gerard Reve zelve moeten we ook niet al te chic doen. Natuurlijk, hij heeft ons de mooiste boeken uit de Nederlandse literaire geschiedenis voortgebracht en heeft zich tot zijn laatste snik verdedigd als hoeder van het vrije woord. Hij raakte in conflict met de halve wereld en werd regelmatig voor racist uitgemaakt, maar het is inderdaad een boegbeeld van de Nederlandse letteren.
Maar dan zou je ook Vinkenoog of Wolkers kunnen opvoeren. Eerstgenoemde en zijn entourage werd door Reve ooit als volgt omschreven: “Ze haten deze maatschappij, niet omdat die maatschappij hun onderdrukt, zoals ze brutaal genoeg zijn om te beweren, maar ze haten deze maatschappij wegens de vrijheid die zij hen schenkt, omdat zij met die vrijheid niets beginnen kunnen. Hij en zijn meelopers zullen nooit en nergens voor werkelijke en waarachtige vrijheid opkomen, omdat die vrijheid hen met hun eigen onvruchtbaarheid, hun eigen leegheid en hun eigen talentloosheid confronteert.” In de nadagen van zijn leven zou Reve zich steeds verder laten zien als een bittere, verdwaalde man die voortdurend met zijn eigen principes overhoop lag.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De Marechaussee onderzocht op Schiphol in 2009 toen procent minder digitale gegevensdragers dan het jaar ervoor. De dienst zoekt naar bijvoorbeeld afbeeldingen van seksueel misbruik van kinderen.
In 2009 werden er dagelijks gemiddeld twee mobiele telefoons en simkaarten onderzocht. Er werden verder 86 harde schrijven onderzocht, evenals 118 minder voor de hand liggende gegevensdragers als navigatiesystemen en spelcomputers. In totaal zijn er 902 gegevensdragers onderzocht in 2009, tegen 1.073 in 2008. De afname laat zich mede verklaren door een kleiner aantal mobiele telefoons dat is onderzocht: in 2008 waren dat er nog 902, een jaar later nog “maar” 666.
Van de 1.073 doorzoekingen in 2008 is geen enkele zaak voor de rechter gekomen. Of dat in 2009 anders is, is niet duidelijk. Het Openbaar Ministerie laat in het antwoord op het verzoek weten zij “niet beschikt over documenten waarin is neergelegd in hoeveel zaken een dergelijk onderzoek is gestart noch hoeveel zaken daadwerkelijk voor de rechter zijn gebracht.” Slechts één betrokkene heeft een klacht ingediend naar aanleiding van een onderzoek van de Marechaussee. In 2008 had beklaagde niemand zich.
Volgens het ministerie van Defensie voert de Marechaussee deze onderzoeken uit als onderdeel van zijn algemene taak strafbare feiten op te sporen, zoals vastgelegd in artikel 141 van het Wetboek van Strafvordering. Die algemene taak is gelimiteerd tot de taken uit het eerste lid van artikel 6 van de Politiewet 1993 uitvoert, zoals de bescherming van het koningshuis en de handhaving van de vreemdelingenwetgeving.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
People didn’t understand it,…A lot of the complaints that we heard were about sections [of the law] not in this bill.
Een verlenging tot het eind van het jaar van een aantal artikelen uit de Patriot Act ontving gisteren niet de noodzakelijke tweederde meerderheid van stemmen in het Huis van Afgevaardigden in de VS. Mede door wat nieuwe Republikeinse afgevaardigden met een sterke achterban in de Tea Party struikelde het voorstel.
Enerzijds omdat met name Tea Party mensen nogal argwanend zijn tegen al de inbreuken op de burgerrechten. Maar anderzijds durven er nu voor het eerst afgevaardigden openlijk te zeggen dat ze eigenlijk weinig snappen van die stappels papier en dus niet overzien waar ze voor stemmen.
Nu de rest van de Patriot Act nog.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
