Graag nemen we het stuk over dat Karin Spaink schreef voor de uitreiking van de Big Brother Awards. Het verscheen tevens op de opiniepagina van NRC Handelsblad en NRC.next. Beeld: voorkant van een t-shirt van Bits of Freedom, ontworpen door Suzanna Noort / suzero.com. Het is een beleidsdogma geworden: we verliezen weliswaar onze privacy, maar ruilen die in voor veiligheid. Alleen wanneer de overheid ons adequaat kan controleren kan zij terreur en misdaad tegengaan, en alleen door ons te observeren is zij in staat ons tegen elkaar te beschermen. Al doende dringt de overheid steeds dieper in ons privéleven door (zo wordt van alle burgers inmiddels secuur geregistreerd met wie ze bellen, mailen en sms’en, plus wanneer en vanaf welke locatie zij dat doen). De meeste burgers vinden dat echter geen probleem. Immers: wie niets te verbergen heeft, heeft niks te vrezen. Die coulante houding van burgers is naïef. Ze is gestoeld op de gedachte dat de tomeloze nieuwsgierigheid van de overheid hen niet raakt en dat alleen ongure types eronder lijden. ‘Wat moeten ze met mijn gegevens? Ik ben niet interessant, ik doe immers niks verkeerds.’ Om drie redenen is die meegaandheid van burgers kortzichtig. Eén: we raken uit balans. Terwijl de burger transparanter wordt, wordt de overheid zelf juist ondoorzichtiger. Want wat doen ze eigenlijk met al die gegevens? Gaan ze daar volgens de regels mee om?
[qvdd]
Aanvankelijk lag het momentum bij de tegenpartij. Dat is nu aan het veranderen.
Directeur Ronald Burgess van de Amerikaanse militaire inlichtingendienst heeft weinig hoop voor de Libische opstandelingen. Volgens de dienst zal Gadaffi – in ieder geval militair – aan het langste eind trekken.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Zullen we het beestje maar gewoon bij de naam gaan noemen? De PVV is een racistische partij, wier campagne is gebaseerd op het exploiteren van vreemdelingenhaat. Als daar nog twijfel over bestond, dan maakt het volgende stuk, dat een dag voor de Provinciale Statenverkiezingen van 2 maart 2011 op de website van de PVV verscheen, dit wel duidelijk:
Ziet u wat hier gebeurt? De PVV typeert de aanwezigheid van niet-Westerse allochtonen als problematisch. Hele volksstammen Nederlanders worden hier als een “probleem” gedefinieerd op grond van hun etnische afkomst. En niet zo maar een probleem, maar het voornaamste probleem dat Nederland bedreigt. Niet voor niets staat het al tien dagen zo prominent op de voorpagina van de PVV-website.
Codetaal
Maar ‘niet-Westerse allochtonen’, dat is gewoon codetaal voor ‘vreemdelingen-met-een-kleurtje’. Bruinen, negers, ‘buitenlanders’. Nee geen dronken Poolse stucwerkers die om half acht ’s ochtends voor de Aldi ruzie staan te maken met hun liefje, want dat zijn blanken, en dus ‘Westerse allochtonen’. Het gaat hier om niet-Westerse allochtonen, mensen van buitenlandse origine met een bruin of zwart kleurtje, ook als die ‘buitenlanders’ al drie generaties het Nederlandse staatsburgerschap hebben. Achmed en Fatima worden hier tot “het probleem” verklaard. De buitenlanders zijn ons ongeluk!
De PVV heeft met afschuw gereageerd op het bericht dat bewoners uit Morgenstond overlast van meeuwen veroorzaken. PVV-er De Mos: “Morgenstond heeft goud in de mond, gaat hier niet bepaald op, met meeuwen die ongewenste bruine tapijtvloeren over de buurt heen strooien. Deze overlast wordt vooral veroorzaakt door hardleerse, veelal allochtone broodgooiers uit de wijk, waardoor de leefbaarheid ernstig onder druk komt te staan!” Volgens de PVV moet de gemeente nu eindelijk eens keihard gaan optreden tegen hardleerse broodgooiers.
“De tijd van het pamperen moet nu eens tot het verleden gaan behoren. […] Steeds weer moeten autochtone Hagenezen lijden onder de regels die de islam oplegt. Zij zitten met de ongewenste overlast van meeuwen en ander ongedierte.”
Ik moet zeggen, een briljante strategie. Gewoon een stuk schrijven dat niet meer te persifleren is. Bovenstaande tekst stond namelijk niet op De Speld, maar op de site van de PVV Den Haag. Het moet gezegd worden: als je zo makkelijk eendjes voeren exclusief kan koppelen aan de islam, dan ben je mediatechnisch gezien briljant bezig. Maar als je zo makkelijk eendjes voeren exclusief kan koppelen aan de islam, dan ben je ook totaal gestoord.
En ja, het probleem bestaat echt, eendjes voeren kan tot vogeloverlast leiden, en moslims mogen in principe geen eten weggooien, dat is verspilling. Maar de verantwoording compleet afschuiven op moslims is echter van de pot gerukt. Hoeveel autochtonen hebben niet een aantal vetbolletjes in de tuin? Of gaan joods-gristelijk traditioneel met het kleinkind het oude brood aan de eendjes voeren?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De grote problemen van ouderen waren geen thema bij de provinciale verkiezingen. Onbegrijpelijk, vindt René Schalk. Blijkbaar is het onderwerp niet sexy genoeg. Maar straks zitten we met de problemen. Geen wonder dat ouderen zo ontevreden zijn over de politiek. Overgenomen van Sociale Vraagstukken.
Dat de vergrijzing langzaam maar zeker als een enorme stormwals op ons afkomt vinden de meeste politici geen interessant onderwerp. Tijdens de provinciale verkiezingen was dit geen thema. De komende tsunami van problemen in onze samenleving die hiermee te maken heeft, wordt massaal genegeerd. Over culturele feestjes en topsportvoorzieningen werden bijvoorbeeld in Noord-Brabant heftiger discussies gevoerd dan over de vraag hoe we ook in de toekomst gelukkig ouder kunnen worden. Deze provinciale politici lijken zich meer zorgen te maken over de megastallen voor koeien dan de toekomstige megazorgen van de ouderen.
De politiek weet weinig van ouderen
Wat weten zij eigenlijk van de opvattingen van 55-plussers? Weten zij wat voor 75-plussers belangrijk is? Weten zij hoe medioren en senioren tegen hun beleid aankijken? Waarschijnlijk niet, ook al omdat in het meeste opinieonderzoek de ouderen een onderbelichte groep vormen. De gegevens van de Senioren Barometer, een jaarlijks onderzoek onder 55-plussers op mijn initiatief, laten zien wat ouderen werkelijk vinden. Uit het recent afgesloten onderzoek met de Seniorenbarometer onder ruim twaalfhonderd 55-plussers blijkt dat meer dan de helft zich helemaal niet of nauwelijks vertegenwoordigd voelt door de huidige regering. Het rapportcijfer voor het regeringsbeleid is een magere 5.5. Maar net voldoende dus. Over geen enkel onderdeel van het regeringsbeleid zijn 55-plussers echt tevreden. 55-plussers zijn het meest ontevreden over integratie en immigratie, criminaliteitsbeleid, openbare veiligheid, sociale zekerheid, en voorzieningen voor zorg en welzijn. Meer dan de helft van hen is ontevreden tot zeer ontevreden over al deze onderwerpen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Nederland is bij uitstek een land dat over de hele wereld zaken doet. Van alle landen, tegen de 200, is misschien twintig procent democratisch. Als je als Nederland gericht bent op de hele wereld doe je zaken met zeer democratische landen en met minder democratische landen.” (Bernard Wientjes, voorzitter van VNO-NCW, op de vraag of Nederland wel zaken doet met de juiste regimes).
Vraag: wat is er mis met bovenstaande quote? Antwoord: de woorden “met zeer democratische landen en met minder democratische landen”, wat het allemaal volgens Bernard Wientjes minder erg maakt dan het is. Vervang het door het enige juiste “met zeer ondemocratische landen en met minder ondemocratische landen” en we lezen ineens iets verschrikkelijks.
Maar ach, zullen we dan weer zeggen, export boven alles. Toch?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
