De kracht van herhaling

De kracht van herhaling, het klinkt als een contradictie in terminus. Want waarom zou herhaling of een herhaalde vorm of beweging een krachtig beeldend gegeven zijn? Herhaling wordt per definitie saai gevonden, betiteld als sleur. En sleur heeft een negatieve lading, iemand die zich overgeeft aan sleur is saai. Gelukkig zijn er veel inspirerende voorbeelden van beeldende kunstenaars die het idee van sleur tegenspreken. Voor mij wordt het kijken naar kunstwerken die visueel gebruik maken van herhaling het meest boeiend als het kijken ernaar overdondert. Door de grootte van het kunstwerk, of door de fijne detaillering of door de gigantische hoeveelheid werk dat erin moet zijn gekropen. De toewijding, het geduld, de verfijning, alles klopt. Herhaling is vaak slechts een beeldend middel om een dieperliggende gedachte tot uitdrukking te brengen. Bijvoorbeeld binnen de Nederlandse Nul-beweging (gevormd door onder andere Jan Schoonhoven en Armando) spelen ritme, regelmaat en repeterende vormen een grote rol als objectief-neutrale weergave van de werkelijkheid.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 19-10-2022

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 28-09-2022

De nieuwe islamistische wave (1)

Een bijdrage van Republiek Allochtonië-redacteur Roemer van Oordt.

Het is kommer en kwel voor secularisten in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Hoewel de blijvende gevolgen van de Arabische lente niet zijn te overzien, tekent zich zonder enige twijfel een doemscenario af voor iedereen die een broertje dood heeft aan uitbreiding van de invloed van religie in het sociale en politieke domein in de regio.

De islamisten trekken, los van hun daadwerkelijke macht, als glansrijke winnaars van recente verkiezingen in Tunesië en Marokko inmiddels aan de touwtjes in coalitieregeringen met seculiere partijen. In Egypte is het leger voorlopig de baas, maar zitten de electoraal oppermachtige Moslimbroeders op het vinkentouw en is er ook veel steun voor de salafi’s van onder meer An-Nour.

Voor de vraag welke effecten er van deze ontwikkelingen uitgaan op de religieuze beleving van moslimjongeren en op hun instituties in Nederland is – anders dan voor vermeende extremisten als sjeik Haitham al-Haddad – weinig aandacht. Een poging om een antwoord te geven in twee delen.

Nieuwe ‘islamistische wave’

Sinds begin jaren ’80 van de vorige eeuw is er sprake van een sterke opleving van de islamisering van maatschappij en politiek aan de overkant van de Middellandse Zee. Deze revival heeft zijn wortels gedeeltelijk in de ‘wil van het volk’ om een op verscheidenheid gebaseerd antwoord te geven richting de ‘westerse politieke en culturele arrogantie’, die ook na het koloniale tijdperk voelbaar bleef. Doorslaggevend was echter het vermogen van onder meer de ikwān al-muslimīn om met een goed functionerend charitatief netwerk de steun van grote lagen van de grotendeels sociaaleconomisch achtergestelde bevolking te verwerven.

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-10-2022

Google is not evil

Het nieuwe privacybeleid van Google gaat morgen in. De Europese Commissie eist opheldering en gebruikers klagen over Big Brother-praktijken. Deze kritiek is echter goedkoop.

Het verbaast me eigenlijk dat Google nog niet eerder alle gebruikersinformatie koppelde. Ik ben een grootgebruiker van Google-diensten: gmail, reader, fusion tables/charts, docs en o ja, zoeken. Ik ben gewoon ingelogd, dus ik ging ervan uit dat alles wat ik met deze diensten doe, automatisch onder mijn account wordt geregistreerd.

Belangrijker is dat ik al deze diensten kan gebruiken omdat ik, net als alle andere Google-klanten, op een andere manier ervoor betaal: met mijn persoonsgegevens. We vinden het blijkbaar volkomen normaal dat allerlei webdiensten ogenschijnlijk gratis zijn. Ik zeg ogenschijnlijk omdat er dus wel degelijk sprake is van een uitruil. Mijn gegevens, voor diensten en surfgemak. Als je nog steeds niet doorhebt dat ‘het internet’ zo bekostigd wordt, dan moet je je toch maar eens laten bijspijkeren. Google is niet per se ‘evil’: de meeste mensen zijn gewoon gierig.

Dat neemt niet weg dat ik niet blij ben met deze uitruil. Ik hou sommige gegevens liever voor mezelf. Mocht er een Google-medewerker meelezen, dan wil ik hierbij een boud voorstel doen. Waarom biedt Google geen betaalde diensten aan? Ik zou er geen enkel probleem mee hebben om tien, twintig euro per maand te betalen voor een account, waarbij ik gebruik kan maken van alle Google-diensten. Voorwaarde is dan wel dat:

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Stem Samsom!

Ik mag helemaal niet stemmen. Ik ben geen lid van de PvdA. Wil ik ook niet zijn. Maar als ik nu zou moeten stemmen voor een nieuwe partijleider, zou ik op Diederik Samsom stemmen.
En omdat de PvdA nog steeds een grote partij is, heb ik ook een belang bij de juiste persoon op de juiste plaats. Dus wil ik graag deze verkiezing beïnvloeden.

De keuze is eigenlijk heel eenvoudig. De rode PvdA moet groen worden. De belangrijkste uitdaging de komende jaren is het afkicken van de verslaving aan fossiele brandstof en tegelijkertijd het verduurzamen van onze economie. En als iemand daar bovenin de PvdA iets van af weet, is het wel Diederik Samsom. Hij slaat Verhagen om de oren met begrippen als Trias Energetica en kan al twitterend half Nederland uitleggen welke risico’s er aan kernenergie zitten. Verder spreekt zijn verleden voor zich.

Verder heeft hij een nuchtere, realistische kijk op de verzorgingsstaat en de positie van Nederland in het internationale speelveld. Hij begrijpt ook dat je soms iets alleen begrijpt als je het doet, zoals met die straatcoaches. Dat moet de PvdA meer doen om tegenwicht aan de SP te kunnen bieden.
En hij is beta. Dat zouden meer partijleiders moeten zijn.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende