Afgelopen zaterdag lieten we het al zien: de olieprijs stijgt momenteel tot recordhoogte. Het vorige record dateerde van voor de kredietcrisis van 2008. Deze crisis deed de prijs uiteindelijk weer flink dalen, maar de huidige economische recessie wordt niet weerspiegeld in de olieprijs. Die blijft onveranderd stijgen, alsof de vraag naar olie blijft toenemen. In feite is de stijging met name te wijten aan het afnemende aanbod. Slecht nieuws voor de economie, die toch al te kampen heeft met teruggang, maar door moet blijven draaien op die schaarser en duurder wordende olie. Maar hoe verslaafd is onze economie aan olie? Hoe efficiënt gaan de landen in de Europese Unie, waaronder Nederland, om met de schaarse grondstof olie?
CLIMATE CHANGE – Een verzwakte straalstroom zorgt op gematigde breedtegraden voor een grotere kans op ijs en sneeuw. Klimaatopwarming: It giet oan!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Oh ironie. Mark Rutte zou Nederland weer teruggeven aan de Nederlanders. Wilders wil natuurlijk meer dan dat: Nederland alleen voor de Nederlanders. Nu blijkt dat Nederland de Europese begrotingsregels niet kan naleven, zijn we meer dan ooit afhankelijk van het verfoeide Brussel.
Als we de begrotingsregels niet naleven, die nota bene vandaag worden bekrachtigd, kan Nederland flinke boetes tegemoet zien. De woordvoerder van de verantwoordelijke eurocommissaris liet al weten dat Nederland op weinig clementie hoeft te rekenen. Even vertaald: jullie zullen diep door het stof gaan om een uitzonderingspositie te bedingen.
Gelukkig heeft dit kabinet lekker veel krediet opgebouwd bij andere Europese landen. Zuid-Europeanen zullen massaal over hun hart strijken en ons toewensen dat wij niet zulke harde bezuinigingsmaatregelen hoeven te treffen. Oost-Europeanen zullen massaal vergeten dat dit kabinet hen beschouwd als tweederangs burgers binnen de EU. Misschien dat Duitsland ons nog een bot wil toewerpen.
Jan-Kees de Jager piepte gisteren in het NOS Journaal dat die superstrenge begrotingsregels best wel wat ruimte laten. Zijn partijgenoot Van Haersma Buma kwaakte dat drie procent ‘maar een getal is’. Rutte houdt zijn mond. Stef Blok houdt voet bij stuk en lacht erbij alsof hij zo’n slagersfeestje wel weer ziet zitten. Wilders zit natuurlijk met het grootste probleem en zal simpelweg niet akkoord kunnen gaan met zulke zware bezuinigingen zonder dat zijn electoraat naar de SP rent.
In de jaren ’90 vormde het marktkapitalisme het nieuwe geloof in Amerika. Zelfs de meest fervente ongelovigen omarmden het. De jaren ’90 in de VS kenmerkten zich door sterke economische groei. De snelle opkomst van de IT-industrie bijvoorbeeld, deed de beurskoersen enorm stijgen. Door alle voorspoed nam het geloof in de markt dusdanig toe, dat men geloofde dat er een nieuwe, frictieloze economie was ontstaan. Het gebruik van computers zou de economie dusdanig verbeteren dat de conjunctuurbeweging veranderde. Hierdoor zou een nieuwe crisis onmogelijk zijn. Prof. dr. Maarten van Rossem onderzoekt in zijn laatste lezing in de serie Kapitalisme de invloed van het marktmechanisme op de financiële crisis.
Naar Amerikaans voorbeeld introduceerde ook Nederland het principe van het marktmechanisme. Privatisering en liberalisering waren het gevolg. Hoewel in de VS vooral de republikeinen zich traditiegetrouw op marktwerking richten, werd het idee in Nederland opgepakt door de linkse premier Wim Kok. Hij behoorde tot de sociaaldemocratische politici die zich baseren op de beweging ‘De Derde Weg’. De aanhangers daarvan beschouwen het marktmechanisme als belangrijke factor binnen de sociaaldemocratie. Naast Wim Kok zijn ook Tony Blair en Bill Clinton bij deze beweging te scharen. Soms introduceerden de democraten het marktmechanisme iets te enthousiast in hun politiek. De liberale insteek leidde in Nederland bijvoorbeeld tot een (te) sterke sanering van de verzorgingsstaat, zo stelt Maarten van Rossem.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Er komen te veel regels uit Brussel. Vooral met betrekking tot openheid over geldstromen bij olie, mijn- en bosbouw. Dat vinden althans grote bedrijven zoals Shell. De regering-Rutte zwicht voor de krokodillentranen van deze firma’s en oefent nu druk uit op Brussel om de regels te versoepelen. Want regels zijn volgens deze neoliberale regeringsploeg al snel een belemmering. Met het toegeven aan Shell gaat de regering voorbij aan mens en milieu, stelt PvdA-Europarlementariër Judith Merkies. Bovendien is transparantie een uitstekende winststrategie.
Rutte houdt niet van regels. Maar hoe zit het met maatschappelijk verantwoord ondernemen? Met de verantwoordelijkheid van Europese bedrijven voor de landen waar zij actief zijn? In hoeverre sluiten Rutte en de zijnen hun ogen voor de indirecte steun van grote bedrijven aan corrupte regimes? Bedrijven als Shell hebben al een onvoldoende voor democratisch en transparant handelen. Terwijl het bedrijf het afgelopen jaar forse winst maakte, is het onduidelijk of gastlanden meeprofiteren en of burgers lijden onder de neveneffecten van olie- en gaswinning. Onze regering moet niet toegeven aan de krokodillentranen van de bedrijven, maar werken aan vrijheid en democratie. Want daar staat de partij van premier Rutte toch voor?
Maar al te vaak zijn lokale bevolkingsgroepen en hun leefomgeving de dupe van activiteiten van bos- en mijnbouwbedrijven. En al te vaak staan schandalen in ontwikkelingslanden in de krant omdat de lokale bevolking wordt uitgebuit door grote multinationals. Niet zelden wordt hun leefomgeving geheel vervuild en uitgeput achtergelaten. Neem Zambia: Mopani Copper Mines (MCM), een dochteronderneming van het Zwitserse concern Glencore MCM, heeft veel schade aangebracht aan het milieu en belasting listig ontweken. MCM verkocht koper voor een kwart van de wereldmarktprijs aan het moederbedrijf – en betaalde over dat schijntje belasting aan Zambia. De winst is voor Glencore, dat zelf – u raadt het al – wel wereldprijzen hanteert.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
