South Park is serieuze shit
, door
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
flickr cc Djuliet
Fotos am Freitag | Franse Lente
, door
Le hyperpresident heeft het veld moeten ruimen. Europa loopt het dun langs de benen. Brussel waarschuwt dat de drie procentsnorm overeind blijft staan. Merkel is niet van plan haar calvinistische beleid ook maar enigszins aan te passen.
Een flink deel van het Europese electoraat snakt echter naar een lente. Even geen bezuinigingen, nu investeren, straks oogsten en de schuld afbetalen. Nergens is dit zo duidelijk tot uiting gekomen als in de stembusuitslag van Frankrijk waar de wat fletse Hollande geacht wordt een nieuwe lente in te luiden.
Stel nou eens even dat het hem lukt, dat er een meer Keynesiaanse koers gevaren wordt en dat dat zijn vruchten afwerpt, hoe zou die lente zich vertalen in de Banlieus? Daar waar het ongenoegen van een nieuwe onderklasse telkens weer tot uitbarsting komt. Om een beeld te krijgen waar het om gaat, een fotoserie over de Banlieus, uit de rijke diepten van Flickr Creative Commons.
flickr cc mkebbe
flickr cc malias
flickr cc ...cave
flickr cc vanLyden
flickr cc mkebbe
flickr cc delaque79
flickr cc rodo.dentro
flickr cc ronniegrob
flickr cc Djuliet
flickr cc mkebbe
Thanks vanLyden, ronniegrob, Djuliet, malias, mkebbe, …cave, rododentro, delaque79.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 22-04-2022
De geschiedenis van mijn narcisme
, door
ESSAY – Onlangs werd in het programma ‘Dus ik ben’, waarin Stine Jensen op zoek gaat naar de filosofische wortels van onze identiteit, de vraag gesteld of social media ons, de westerse mens, narcistischer heeft gemaakt. Allerlei bekende en minder bekende mensen, waaronder de Engelse filosoof Alain de Botton (die ik een paar uur daarvoor nog geïnterviewd zag worden door een van de grote exponenten van het 20ste eeuwse narcisme, Ivo Niehe), lieten hierover hun licht schijnen, waar ik echter niet of nauwelijks naar heb geluisterd, omdat ik, o ironie, te veel in beslag werd genomen door mijn eigen oorverdovende gedachtes over deze vraag.
Sinds ik op regelmatige basis mijn ideeën en gedachtes over van alles en nog wat op internet gooi, in de hoop en inmiddels wetenschap dat andere mensen het willen lezen, beoordeel ik alles waarover ik nadenk op de mogelijkheid er een stukje van te maken. Vaak zit ik in mijn hoofd al hele volzinnen te formuleren die zo fraai mogelijk verwoorden wat ik denk. Of ik denk na hoe ik iets zo scherp mogelijk in 140 tekens kan gieten.
De mogelijkheid die ik dankzij internet heb om mijn gedachtes te publiceren en aan mensen te laten lezen, beïnvloedt zodoende mijn denkwijze. Ik doe dit, laat ik voor de gelegenheid maar zo eerlijk mogelijk zijn, vooral ter meerdere eer en glorie van mezelf. Dat de mensen tegen me zeggen: Goh Max, wat heb je dat toch ontzettend fraai verwoord. En dat De Volkskrant en NRC vervolgens tegen elkaar op beginnen te bieden om mijn stuk te kopen. En dat De Wereld Draait Door mij belt om te vragen of ik mijn mening in de uitzending van die dag wil komen verkondigen. Wat ik weiger, want ik heb een hekel aan Matthijs van Nieuwkerk en voel me te goed voor de Wereld Draait Door. Dat wist de redactie daar toch wel, neem ik aan? Ja, natuurlijk wist de redactie dat, maar Matthijs vond mijn mening te belangrijk en had besloten over zijn eigen schaduw heen te stappen en de redactie bevolen mij uit te nodigen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Recht op onveiligheid
, door
Even kijken of ik dit goed begrijp. Dus uw wijk is de veiligste van de stad. Politie en gemeente doen dus uitstekend hun werk in uw wijk. Maar omdat het anders aanvoelt, moeten de politie en gemeente ook nog uw hand vasthouden?
Ik neem de vrijheid om uw wens ook nog even in de praktijk te plaatsen. U wilt dus dat politie en gemeente tijd en geld besteden aan uw gevoel, en dat geld en die tijd moeten ze dan maar weghalen uit de wijken waar het onveiliger is dan de uwe?
Beste Leidsche Rijners, dat lijkt me dus geen goed plan. En dan druk ik me heel genuanceerd uit.
Uw gevoel van onveiligheid is niet het probleem van de overheid. Tenzij natuurlijk het hele land 100% veilig is, dan kunnen ze uit verveling u bijstaan. Maar tot die tijd moeten ze van mijn zuurverdiende belastingcentjes gewoon boeven vangen. En of u dan wat beter uw best wilt doen om te kijken naar feiten i.p.v. gevoelens. Misschien wat minder media uw huis in laten komen?
Zoiets heet eigen verantwoordelijkheid. Beetje ouderwetsch begrip, maar heel goed bruikbaar. Zeker in tijden dat het geld niet tegen de plinten opklotst.
Technobus
, door
Collega’tje Ina en ik móesten naar Berlijn. Zij voor techno-dj Marek Hemmann, ik voor een onbegrijpelijke tentoonstelling van kunstenaar Paul Laffoley en het regelen van mijn bloedmooie Berlijnse vakantievlam. Een gratis slaapplek bij laatstgenoemde was snel geregeld, vervoer bleek het goedkoopst per bus. Per technopartybus welteverstaan.
Nu hou ik van alle soorten muziek, en heb ik ook wel eens uren achtereen naar dezelfde cd moeten luisteren in de partybus naar en van Masters of Hardcore in de Brabanthallen, maar climaxloze minimaltechno trek ik bijzonder slecht. Het komt op mij gewoonweg over alsof iemand van een mengpaneel van 40 knoppen is vergeten de overige 39 schuifjes open te zetten.
In de partybus bleek vooral het schuifje van de hi-hats uitverkoren. Dat alleen het basloze deel van het drumstel in de muziek was gebruikt kwam mij dan weer goed uit, want ik kon zonder interferentie mijn eigen muziek in m’n oren drukken. Al snel bleek echter dat ik eigenlijk geen muziek nodig had ter vermaak; onze medereizigers waren interessant genoeg.
Toen bij de eerste stop om elf uur ’s ochtends alle halveliterdrinkende hipsters de bus uitrolden voor een peuk, bleek dat mijn reisgenoot en ik de enigen waren die niet rookten. Of aan de GHB zaten. Of Ketamine. Of speed. Nu ben ik niet vies van een feestje, maar vergeleken bij deze lui voelden we ons gelijk een stel amateurs. Daar zaten we dan, broodnuchter helemaal voorin de bus, zonder onmisbare 3D-bril, lipleeslegging als enige onderkleding of rode lippenstift.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.