Zoekresultaten voor

'metal'

Foto: Cartoon against violence https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Geweld.jpg?uselang=nl

Haat voor de staat – politie, geweld en muziek

LONGREAD - “Fuck the police! … I’m a motherfuckin COP KILLER!!!” Jawel, rapper Ice-T was onlangs in Nederland, met zijn metalband Body Count. Het titelnummer van de debuut-cd kon daarbij niet ontbreken. Zoals dat hoort bij metal lekker controversieel, en uiteindelijk door de platenmaatschappij van de cd gehaald vanwege het promoten van geweld tegen de politie.

Dat is jammer, want het nummer was juist bedoeld als protest tegen geweld en discriminatie door de politie, onder andere naar aanleiding van de zaak Rodney King: een donkere Amerikaan die zonder aanwijsbare reden werd neergeknuppeld door een aantal agenten. Die overigens allen werden vrijgesproken, ook al was het hele gebeuren gefilmd.

Het nummer is akelig actueel. In de Verenigde Staten trad de politie het afgelopen jaar een aantal keer met dodelijk (en naar het zich laat aanzien buitenproportioneel) geweld op tegen donkere Amerikanen. Zoals Mike Brown, die ongewapend was, maar twaalf keer (‘uit zelfverdediging’) werd neergeschoten. Of Eric Garner, die stikte in een verwurging door een agent (een verwurging die de politie eigenlijk niet mocht gebruiken). Terwijl drie andere agenten Garner in bedwang hielden en Garner een paar keer riep dat hij geen lucht kreeg. Ook in deze beide gevallen gingen de betrokken agenten vrijuit. Wat dat betreft lijkt er, helaas, weinig veranderd in de VS.

Maar ook in Nederland komt controversieel politiegeweld voor. Afgelopen week was uitgebreid de tragische dood van Mitch Henriquez in het nieuws. Hij werd gearresteerd, en al snel gingen filmpjes rond waarin is te zien hoe vijf agenten bovenop hem zitten, terwijl één van hen hem aan het verwurgen is. Ooggetuigen geven aan dat één van de andere agenten voor het filmen begon nog een aantal klappen aan Henriquez heeft uitgedeeld met zijn wapenstok. Henriquez wordt bewegingsloos een arrestatiebusje ingedragen. Later blijkt hij te zijn overleden door zuurstofgebrek.

Foto: 19 maart 1966 - Een agent 'verdedigt' zich tegen een bezoeker van de fototentoonstelling over politiegeweld (bron) copyright ok. Gecheckt 24-09-2022

Waarom is de politie zo gewelddadig?

ACHTERGROND - Het aardige van een familielid dat bij de politie zit, is dat je nog wel eens op een smakelijk verhaal getrakteerd wordt. Zoals over die keer dat ze ’s nachts naar een mogelijke inbraak gestuurd werden, en een forse kale neger een desktop de deur uit zagen sjouwen.

De man liet de computer meteen vallen om het op een lopen te zetten. Mijn neef er achteraan. Maar hij slaagde er niet in de man in te halen, het ging gelijk op. Zat van de achtervolging, kwam hij op een idee: hij haalde uit met zijn zware, metalen zaklantaarn, zó op het achterhoofd van de verdachte.

Die ging onderuit. Toen hij weer kon praten, terwijl ze hem naar de dienstwagen begeleidden, klaagde hij over hoofdpijn. “Heb je pijn in je hoofd, joh? Heb je je vanavond een beetje te moe gemaakt?” plaagden ze hem. En terwijl hij de auto ingemanoeuvreerd werd: “Pas op je hoofd…” Uiteraard diende de man een klacht in. Die werd keurig afgehandeld en mijn neef kreeg een aantekening in zijn dossier. Nadat zijn commandant hem dat had meegedeeld, volgde er echter geruststellend: “Goed gedaan hoor, Jos.”

Als groentje vertelde hij enthousiast hoe er op het bureau omgesprongen werd met arrestanten die terugpraten: “Wat, grote bek? Oorvijg!” En dan krijgt iemand een tik tegen zijn oor. Dat vond Jos maar wat mooi. Hij keek duidelijk op tegen oudere agenten die ‘m het vak bijbrachten. Zo worden agenten van meet af opgevoed in een cultuur waarin geweld tegen arrestanten volstrekt normaal gevonden wordt.

Closing Time | Trash Jazz Assassin

John Zorn brengt platen uit sinds 1980, en heeft inmiddels meer dan honderd albums op z’n naam staan. Hij is vooral bekend in de wereld van de avant-garde jazz, maar maakt ook muziek in genres als klezmer, metal of ambient, en alles wat er maar tussenin zit.

Ooit gaf hij aan dat hij zich bij veel standaard muziek binnen een tiental seconden al dood verveelt omdat er te weinig gebeurt en men te lang blijft hangen in hetzelfde thema. Dat is ondermeer goed te horen bij Naked City, een van zijn vele muzikale entiteiten, opgericht als “composition workshop to test the limits of composition and improvisation in a traditional rock band”.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Kunst op Zondag | Een verslag

Zondag 8 februari vond een totaal mislukte ‘Kunst op Zondag Live’ plaats in Park te Tilburg. Dat wil zeggen: mislukt omdat geen van de Sargasso-lezers op de uitnodiging inging een mooie tentoonstelling en een boeiende ontmoeting met kunstenaars mee te maken.

We nodigden u uit naar de tentoonstelling ‘Lakens, kranten en walvisvet’ te komen en het werk van Alexander Korsmit (Lakens), Harry Haarsma (Kranten) en Waldo Bien (Walvisvet) te bekijken. Bij voldoende opkomst zouden  de kunstenaars aanwezig zijn, zodat u met hen over het werk kon praten. Dat ging dus niet door. Toch was het een uiterst geslaagde middag. Uw KoZ-redacteur was er natuurlijk wel. Een verslag.

De expositieruimte is een voormalig kapel. Als je binnenkomt is daar nog iets van te zien als je naar het gewelfde plafond kijkt. Verder is het een doos van 11 meter breed, 22 meter lang en 6 meter hoog. © Park Tilburg expositieruimte De tentoongestelde werken hangen en staan er recht voor je raap. De kunstwerken worden geëxposeerd zoals ze zijn. Geen fraai uitgelichte wanden, geen paaltjes en draden die je op afstand houden, geen suppoosten. Wel een meneer die koffie aanbiedt.

Dat maakt dit soort exposities veel leuker dan een bezoek aan een groot museum.  Natuurlijk moet je de grote musea niet mijden, maar wat een verademing is het om kunst te bekijken in ruimtes waar het direct en eerlijk hangt en je je weg niet door drommen toeschouwers moet banen.

Foto: Al Jazeera English (cc)

Medisch rapport Gaza-oorlog onthult nieuw detail over optreden Israëlische militairen

NIEUWS - Tijdens de Gaza-oorlog van 2014 lijkt het Israëlische leger bewust slachtoffers te hebben gemaakt onder Palestijnse hulpverleners.

De organisatie Physicians for Human Rights – Israel (PHR) is er in geslaagd een rapport uit te brengen over de oorlog van afgelopen zomer die Israël tegen de bevolking van Gaza voerde.

Israël heeft tijdens en na operatie ‘Protective Edge’ verhinderd dat mensenrechtenmissies van Amnesty International, Human Rights Watch en de Verenigde Naties Gaza binnenkwamen. PHR kreeg wel toestemming en de organisatie heeft daarvan gebruik gemaakt door acht onafhankelijke – niet aan Israël of de Palestijnen gelieerde – artsen te rekruteren die drie missies naar Gaza hebben uitgevoerd. Over die missies is inmiddels een uitgebreid rapport uitgebracht, dat hier kan worden gelezen.

De Israëlische site +972 bericht dat het rapport in grote trekken bevestigd wat de schaarse kritische media zoals +972 zelf al over de oorlog hadden gemeld.

Zo bevestigt het rapport verhalen over het beschieten van mensen die vluchtten voor de beschietingen van de Khuza’a-wijk ten oosten van Khan Younis, het gebruik van Palestijnen als menselijke schilden, het gebruik van zware wapens in dichtbevolkte wijken, de tientallen families bestaande uit mannen vrouwen, kinderen en ouden van dagen die in hun geheel werden uitgeroeid, het gebruik van omstreden wapens als flechettes en DIME-projectielen, de aanvallen op schuilplaatsen, de met duidelijke opzet uitgevoerde aanvallen op ziekenhuizen en klinieken, en nog meer.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Uit de jeugdzorg | Wesley

COLUMN - Er klinkt een enorme knal. Het komt uit de keuken, er ontploft iets. Ik schrik me rot.

‘Wesley is in de keuken, hoe is het met hem?’ is het eerste dat ik denk. Mijn collega zit een seconde net zo verstijfd als ik en een van de kinderen komt snel een stukje dichterbij me zitten.

Na de eerste schrik rent mijn collega naar de keuken. Ik blijf bij de kinderen. De een giechelt, de ander trilt. Tot mijn grote opluchting komt Wesley, ongedeerd, de keuken uit. Krom van het lachen.

‘Hahaha, nou, de melk is warm, hoor!’ lacht hij. Ik kijk in de magnetron. Daar ligt een plasje melk op de glazen plaat. Omringd door duizenden stukjes glas. En een metalen lepeltje… Wesley zag mijn collega en mij in de huiskamer zitten. Hij had het idee dat we trek in koffie hadden. Dat ik er altijd warme melk in doe, wist hij. En dat ik daar de magnetron voor gebruik, wist hij ook. ‘En dat er nooit metaal in een magnetron mag, wist ik ook,’ zegt hij. ‘Maar ik dacht, dertig seconden, dat kan wel. Nou, niet dus!’

Wesley is elf en ‘er zit geen kwaad in’. Hij vindt iedereen aardig, hij vindt alles leuk en is uiterst behulpzaam. Hij ligt goed in de groep en zijn moeder ziet hem, sinds hij bij ons woont, met de dag groeien.

Closing Time | Mr. Crowley

Toen Ozzy Osbourne in 1979 uit Black Sabbath geflikkerd werd, moest hij natuurlijk wat om zijn imago als de rockprins der duisternis hoog te houden.

Een ballade aan het adres van Aleister Crowley, de invloedrijkste duivelskunstenaar van de twintigste eeuw, hielp een stuk in de richting.

Drieëndertig jaar later klinkt het allemaal behoorlijk tam, gedateerd, en vallen de glampakjes bepaald niet schokkend of duister te noemen. Neemt niet weg dat Osbourne, gitarist Randy Rhoads en drummer Tommy Aldridge onder heavy metal-fans nog altijd worden vereerd.

Vorige Volgende