Voorpagina

Zoekresultaten voor

'metal'

Foto: Tom Davidson (cc)
Foto: Les soldats en Gare du Nord, Charles Roffey (cc)

Hoe de aanslagen in Parijs me deden twijfelen

, door

Matthijs Pontier ging vorige week voor de camera van AT5 in discussie over hoe we het beste kunnen reageren op de aanslagen in Parijs. Hij sprak zich duidelijk uit tegen de inzet van militairen om het Nederlandse uitgaansgelegenheden te beveiligen. Toch twijfelde hij even direct na de aanslagen.

Toen de aanslagen in Parijs werden gepleegd zat ik met wat vrienden een biertje te drinken. In eerste instantie vond ik het vooral onwerkelijk. Maar al snel sloeg dit over op angst. “Dit is niet de eerste keer dat dit zo vlakbij gebeurt. Zal dit ook in Nederland gaan gebeuren?” Tegelijkertijd wilde ik hier eigenlijk helemaal niet aan toegeven. Ik voelde me ook een beetje boos: “Ik laat me niet bang maken door die klootzakken. Dat is juist wat ze willen. Ik blijf gewoon doen wat ik altijd doe. Ik laat mijn vrijheid niet afpakken!”

De volgende dag probeerde ik mezelf vragen te stellen om te checken of mijn angst wel proportioneel was. “Natuurlijk ben ik eerst geschrokken. En het is ook verschrikkelijk. Maar het is toch altijd zo dat we banger zijn voor terrorisme dan nodig is? En veel minder bang voor gevaren die eigenlijk veel reëler zijn? Ik zeg toch altijd zelf dat angst een slechte raadgever is? Die voor oermensen erg nuttig was, omdat je nou eenmaal niet overleeft als je niet bang bent voor een tijger of een beer? Maar dat we nu eigenlijk in een steeds veiligere wereld leven, waarin die angst meer problemen dan voordelen oplevert? Wordt mijn beeld nu ook niet teveel vertroebeld door mijn eigen angst? En waarom maken we ons hier nou zo massaal druk om en interesseert het geen hond als we er weer een grote aanslag is gepleegd in Beirut, Damascus of Kenia?” Ik merk dat ik mezelf wel heel veel vragen stel nu. Eigenlijk ben ik behoorlijk over mezelf aan het twijfelen. Gelukkig mag dat binnen de Piratenpartij.

Closing Time | Pain

, door

Pain is een project van multi-instrumentalist en producer Peter Tägtgren, dat tot doel heeft metal te mengen met industrial techno. Compositorisch niet heel vernieuwend, maar goed te genieten en voorzien van een (voor een muziekvideo) goed gescript clipje.

Closing Time | Xandria

, door

Het Duitse Xandria heeft in de twintig jaar van zijn bestaan al vier zangeressen versleten. De huidige, Dianne van Giersbergen, is cum laude afgestudeerd in klassieke zang – en dat hoor je. Verder mogen de metalheads van Sargasso zeggen wat ze ervan vinden.

Waan van de dag

Bitcoin letterlijk verspilling van energie

, door

[O]nly a handful of insiders […] have noticed a threat inherent in the very design of the Bitcoin system: that of ever-increasing environmental damage from the electricity used in the ‘mining’ of Bitcoins.

Bonusuitleg (voor hen die het nog niet wisten) waarom de Bitcoin het sowieso niet gaat worden:

By contrast, all viable currencies are underpinned by the fact that the currency has a use outside its role as a medium of exchange. This is obvious in the case of metallic currencies such as gold and silver coins, and of paper currencies that are convertible into gold. But it is also true of ‘fiat’ currencies, not convertible into precious metals (the case with the US dollar since 1971).

The external value of fiat money is more subtle than that of a metal coin. It is inherent in the fact that the government issuing the currency is willing to accept it in payment of taxes and other obligations. If the US government ceased to exist, people might choose to go on using US dollars as a medium of exchange for a while. Ultimately, however, all currencies without an external source of value must share the fate of the Confederate dollar and similar former currencies, becoming, at best, collectors’ items.

In the end, Bitcoins will attain their true economic value of zero. But as long as Bitcoin, and similar ‘crypto-currencies’ persist, the mining process will continue to damage the environment by wasting energy to no purpose.

Closing Time | Butcher babies

, door

Lekker veel gore make-up en stuiterende metal met de Butcher Babies. Zangeres Carla Harvey heeft naast werk voor Playboy (als reporter, mannen, als reporter) ook een stripboek, genaamd Butcher Babies, op haar naam staan en een roman, Death and Other Dances. Dat u niet denkt dat ze van de straat is.

Foto: amrufm (cc)

De nasleep van de Kudeta

, door

Komende nacht is het vijftig jaar geleden dat in Indonesië de Kudeta plaatsvond, een raadselachtige gebeurtenis waarbij de presidentiële garde met vermoedelijke steun van de links-nationalistische president en de communistische partij de complete legertop ontvoerde en deels vermoordde, behalve die ene generaal die parate troepen in Jakarta had en die vervolgens de rebellie neersloeg en de macht greep. In de nasleep werden tenminste 500.000 als communist aangemerkte mensen vermoord en een veelvoud daarvan gevangen gezet.

In die nasleep groeide ik op in Makassar, uiteraard onwetend van de gebeurtenissen. Slechts af en toe drong de grauwe werkelijkheid ongeweten mijn wereld binnen, bijvoorbeeld toen de juf mij bij zich riep en zei dat ik voortaan op maandag geen sandalen meer aan mocht. De val van Saigon was hard aangekomen in Indonesië en de nationalistische rituelen, zoals het maandagse hijsen van de vlag, werden strak aangetrokken. Daar hoorden geen sandalen bij. Hieronder een oude column met een andere herinnering uit die tijd.

Mijn eerste kopje thee

De stoel bestaat uit dikke plastic waslijnen op een metalen frame. Het veert wel lekker. Ik kan met mijn voetjes niet bij de tegels op de grond, ik moet me van de stoel laten zakken als ik bij het tafeltje wil. Op dat tafeltje staan een schaal met koekjes en drie kopjes thee. Een voor tante Atte, een voor mama en een voor mij.

Ik lust geen thee, want dat heb ik nog nooit gehad. Ik lust wel koekjes. Eigenlijk wil ik zeuren dat ik geen thee lust, maar dat kan nu niet. Mama en tante Atte praten over hele serieuze dingen. Dat kan ik horen aan hun stemmen. Ik ben pas vijf jaar, maar ik weet wanneer ik stil moet zijn. Het is moeilijk om zo lang stil te zitten en niets te mogen zeggen.

De man van tante Atte is een politiek gevangene. Ik weet niet wat dat betekent, maar het is heel ernstig. Op de bodem van mijn kopje ligt een dikke laag suiker. Ik roer. De suiker gaat wervelen. Dat vind ik grappig.

Ik weet niet dat er een machtsstrijd is uitgebroken op de universiteit, dat de ene partij de andere van communisme beschuldigd heeft. Indonesiërs gaan het gevang in, verdachte buitenlanders worden uitgezet. Mijn vader is naar het politiebureau geweest met een lijst namen. Ze moeten maar aan zijn vriend Jan Pronk in Nederland vragen of hij soms communist is.

Wat ik wel weet is dat mijn vriendje Maarten terug naar Nederland is. Daar ben ik jaloers op. In Nederland hebben ze appels. Die zijn veel lekkerder dan papaja. Dat krijg ik elke dag, soms met banaan, soms met ananas. In Nederland is het ook heel erg koud.

Ik kijk naar het kopje thee. Mama en tante Atte praten nog steeds met elkaar. Ze hebben geen aandacht voor mij. Tante Atte kijkt alsof ze heel verdrietig is. Dit is allemaal heel plechtig. Nu moet ik een brave jongen zijn. Ik pak het kopje thee en breng het voorzichtig naar mijn mond. Het is erg zoet, maar verder smaakt het nergens naar.

Quote du Jour

Quote du Jour | Trump als show-worstelaar

, door

In the current campaign, Trump is behaving like a professional wrestler while Trump’s opponents are conducting the race like a boxing match. As the rest of the field measures up their next jab, Trump decks them over the head with a metal chair.

The rest of the Republican field is concerned with the rules and constructing a strategy that, under those rules, will lead to the nomination. But Trump isn’t concerned with those things. Instead, Trump is focused on each moment and arising the maximum amount of passion in that moment. His supporters love it.

The key to generating passion, Barthes notes, is to position yourself to deliver justice against evil forces by whatever means necessary. “Wrestlers know very well how to play up to the capacity for indignation of the public by presenting the very limit of the concept of Justice,” Barthes writes.

Trump knows how to define his opponent — China, “illegals,” hedge fund managers — and pledges to go after them with unbridled aggression. If, in making his case, he crosses over a line or two, all the better.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Recensie Zomergasten met Damiaan Denys

, door

RECENSIE - ‘s Ochtend ging ik in mijn auto kijken, op zoek naar een zak rozijntjes. Er lag een spijkerbroek op de bijrijdersstoel. Ik keek iets beter en zag dat de broek gevuld was met twee benen. Mijn allereerste gedachte was dat ze het onderste deel van een lijk in mijn auto hadden gedumpt. Maar toen zag ik dat een zwart vest de bovenhelft bedekte. Het zal wel een dakloze zijn. Of een verwarde man. Of een bootvluchteling. Ik wist niet zeker wat te doen. Mijn handen tintelden, mijn hart bonkte licht. Misschien was hij dood. Op dat moment deed mijn buurvrouw open. “Er zit een man in mijn auto”, zei ik tegen haar. “Echt?”, zei ze. En ik deed de deur open. Het duurde nog even voordat de man wakker werd. Hij begreep er weinig van. Zijn sleutels hingen rond zijn hals. Of hij even in de achterbak mocht kijken. Waar hij natuurlijk een koevoet had liggen om mij de hersens in te slaan. Ik deed mijn achterbak open. De man was zeer verbaasd dat zijn slaapzak er niet in lag

Volgens het Little Albert experiment, waarin een baby door middel van een harde metalen geluid wordt geconditioneerd om bang te worden voor harige wezens als ratten en konijnen, is angst aangeleerd. Maar ik heb het gevoel dat ik ermee geboren ben. Ik heb ook nooit, zoals Damiaan Denys en de dit weekend overleden Oliver Sacks in Zomergasten beweerden, het gevoel gehad onsterfelijk te zijn. Nooit in staat geweest om de dood uit te lachen, wat volgens Denys de mooiste manier van leven is. Aan de andere kant heeft dit gevoel voor sterfelijkheid mij ook nooit echt gedeprimeerd. Ik ben er behoorlijk vertrouwd mee. En wandel vrij blijmoedig door het leven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Omstreden tradities

, door

ELDERS - Grindadráp heet de jaarlijkse griendenjacht op de Faeroër eilanden. Een wrede en onnodige traditie volgens dierenwelzijnsactivisten.

Het in Nederland geregistreerde schip Bob Barker van de milieuorganisatie Sea Sheperd is begin deze week de toegang tot de Faeroër-eilanden ontzegd.  Sea Sheperd voert actie tegen de omstreden jacht op grienden, een soort walvis uit de dolfijnenfamilie. Vorige week zijn vijf activisten het land uitgezet. Ze waren eerder veroordeeld tot boetes wegens poging tot verstoring van de Grindadráp.

Sea Sheperd houdt de Deens regering verantwoordelijk voor het in stand houden van een vorm van dierenmishandeling die in strijd is met de Bern Convention van de Raad van Europa over de bescherming van flora en fauna. De dieren worden door de jagers met bootjes opgejaagd en ingesloten en vervolgens vlakbij het strand handmatig gedood met messen. Op het strand wordt de dieren geslacht. Beelden van een bloedrode baai met walviskarkassen op het strand roepen elk jaar hevige verontwaardiging op onder dierenliefhebbers.

De voorstanders van de Grindadráp hechten aan de eeuwenoude traditie en ook aan het voedsel dat de jacht de eilandbewoners oplevert. Het vlees wordt verdeeld over de deelnemende dorpen en niet verhandeld. Medici hebben overigens al gewaarschuwd voor het overmatig eten van griendenvlees vanwege de zware metalen die de dieren in de vervuilde oceaan hebben opgedaan. De eilandregering heeft regels uitgevaardigd voor het doden van de dieren die er voor moeten zorgen dat het snel en effectief gebeurt. De dieren mogen niet meer vanaf de boot worden gedood. Het aantal dieren dat jaarlijks wordt gedood brengt de soort niet in gevaar.  Op de lijst van bedreigde diersoorten staat dat er voor de griend onvoldoende data zijn om de status vast te stellen.

Closing Time | Revolting Cocks – Beers, Steers and Queers

, door

“The Revolting Cocks” is een samenwerkingsproject van leden van de Belgische formatie Front 242, Al Jourgensen, frontman van de Amerikaanse metal-formatie Ministry, en de Belg Luc van Acker. Dit project startte halverwege de jaren 80, en komt af en toe nog met iets nieuws.

Ministry komt uit de metal-scene, maar is vrij snel in haar carrière al snel gaan experimenteren met beats en samples, wat door de samenwerking met de Electronicapioniers van Front 242 in The Revolting Cocks natuurlijk alleen maar meer werd. Uit deze kruising ontstond de muziekstroom “Industrial”, die volwassen zou worden met Nine Inch Nails en Marilyn Manson. Maar dat laatste gebeurde pas jaren nadat dit nummer uit 1990 uitkwam: een bizarre mix met metalgitaren en bijzonder grove beats. We horen verder muzikale citaten die knipogen geven naar oa de western-muziek van Ennio Morricone. In de video beelden die vooral bij moeten dragen aan het provocerende en ronduit agressieve imago van de groep. Smaakloze humor of niet, de Revolting Cocks waren hun tijd vooruit en zijn tot op heden nog zeker het beluisteren waard.

Vorige Volgende