Het Ann Romney-effect
, door
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 11-02-2022
Oud-VVD-minister van financiën pleit voor investeringen in plaats van bezuinigingen
, door
Voormalig minister en hoogleraar economie Johan Witteveen bekritiseert de bezuinigingspolitiek van partijgenoot Rutte: juist nú moet er geïnvesteerd worden.
Afgelopen zaterdag verscheen een uitgebreid interview met Johan Witteveen, oud-VVD-minister van financiën, voormalig hoogleraar economie en ex-topman van het IMF, in het NRC Handelsblad. Follow the Money heeft een uitgebreide samenvatting. Hieronder volgen enkele citaten:
‘De overheid moet zorgen voor de condities waarin een vrije economie kan functioneren, zo benadrukt [Witteveen] […]. “De overheid moet werkloosheid en inflatie zo veel mogelijke voorkomen. Ik ben ook voorstander van een belastingbeleid dat de inkomensverschillen beperkt. In een vrije economie zouden die te groot worden om billijk te achten.”’
Het bovenstaande lijkt misschien weinig controversieel, maar niettemin loopt Witteveen (91) inmiddels stevig uit de pas met de huidige koers van zijn partij. Rutte cum suis worden immers niet moe te benadrukken dat de belastingdruk voor de veelverdieners te hoog is. In werkelijkheid is de totale, procentuele belastingdruk op dit moment voor iedereen nagenoeg gelijk, namelijk zo’n 40% van het bruto inkomen (pdf) (h/t Cor Mol). Met andere woorden: het Nederlandse belastingstelsel blijkt ‘in zijn totaliteit nauwelijks bij te dragen aan de herverdeling van de inkomens’. Waar de moderne VVD dus op uit lijkt te zijn is een situatie waarin de lagere inkomens relatief juist meer bijdragen aan de staatsuitgaven dan de hogere inkomens.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 23-11-2022
Daniël Cohn-Bendit: ‘Ik ben niet links’
, door
Afgelopen zaterdag organiseerde GroenLinks in de Beurs van Berlage de conferentie ‘Het Groene Antwoord op de Eurocrisis‘, met sprekers als Sony Kapoor, Sven Giegold en Daniel Cohn-Bendit. Sargasso stuurde Tjerk Muller op pad om dit icoon van Links te interviewen. Cohn-Bendit liet zich echter geen etiketten aanmeten.
Daniël Cohn-Bendit, voorman van de linkse studentenbeweging van de jaren ’60 en ’70 en huidig fractievoorzitter van de Groenen in het Europese Parlement, is nog altijd niet bang om tegen heilige huisjes te schoppen. In zijn rede over de toekomst van Europa voor zo’n vijftig verzamelde GroenLinksers en andere geïnteresseerden, wierp hij zonder pardon de natiestaat op de rommelhoop van de geschiedenis.
In onderstaand video-interview doet hij hetzelfde met zijn linkse actieverleden, marxistische maatschappij-perspectieven en ideologische loopgravenstellingen. Allemaal oude koek. Cohn-Bendit kijkt als ‘ecologisch hervormer’ liever naar de toekomst, zegt ‘ie zelf, om te werken aan een Europa gefundeerd op gedeelde ecologische en fiscale verantwoordelijkheid, rechtvaardigheid en solidariteit.
De volledige lezingen van kredietcriticus Sony Kapoor, lijsttrekker Jolande Sap, europarlementariër Sven Giegold en Daniël Cohn-Bendit vindt u hier.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Update CoalitieChecker 3 september 2012
, door
Foto:
copyright ok. Gecheckt 21-02-2022
Niet dezelfde plek
, door
Waarin de auteur terugkijkt op de tijd die hij deze zomer doorbracht op de camping.
We gingen naar dezelfde camping als vorig jaar. Als ik dat aan iemand vertelde, was de volgende vraag steevast: Ook dezelfde plek?
Nee, het was niet dezelfde plek. We stonden een meter of acht verderop en daarover was ik enigszins ontstemd. Vorig jaar waren we min of meer per toeval op nummer 208 beland, maar daarna heb ik aan zoveel mensen verteld hoe optimaal die plek was – tussen de bomen, een mooi stuk gras erbij, de kont naar de buren, zicht op het speeltuintje met onze kroost, buiten gehoorsafstand van het toiletblok maar niet te ver voor nachtelijke kinderplassen – dat ik het zelf ben gaan geloven. Als ik eenmaal iets geloof, dan raak ik er niet meer zomaar vanaf. Dat komt omdat mijn religie veel werk maakt van bewijsvoering en bewijzen moffel je niet zomaar weer onder het gras. Met apodictische geloofsartikelen heb ik niets.
De hele vakantie observeerde ik de mensen die dit jaar op 208 stonden met een zekere vijandigheid. Ze hadden hun tent verkeerd gezet en daardoor werd een groot deel van de optimaliteit verkwanseld. Ze hadden net zo goed op onze plek, 209, kunnen staan. Ook hielp het niet dat de vrouw hun kinderen filmde met een iPad.
Elk jaar neem ik me voor om Applebezitters van de deportatielijst af te halen, maar telkens blijkt dat ze er niet af willen. Misschien moet ik hen gaan zien als rokers. Mensen die we een zwakheid gunnen, zolang ze extra accijns betalen en hun hobby niet pal voor de ingang van gebouwen of in benauwde vergaderruimtes uitoefenen.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Brief aan Alexander Pechtold
, door
Geachte heer Pechtold,
Volgens peilingen bent u virtueel de vijfde partij van Nederland. Met veertien zetels staat u op +4 ten opzichte van uw huidige aantal. Bovendien zien ook de kiezers van GroenLinks u het liefst als premier. Het gaat dus niet slecht met u. Terecht, want u vertelt een goed verhaal, dat bovendien al jarenlang vrijwel ongewijzigd is. Dat u uw pro-Europese verhaal ook blijft vertellen nu het sentiment nogal tegen zit, getuigt van een rechte rug en geloof in eigen visie.
Ik ben er net als u nog steeds van overtuigd dat Europa heel goed kan werken. De problemen waar we nu tegenaan lopen, tonen niet aan dat een verenigd Europa niet kan werken, maar dat het verkeerd om is opgebouwd. Het was niet zo bijdehand om eerst een monetaire unie aan te gaan, waardoor afhankelijkheid tussen landen ontstond, zonder dat er een mogelijkheid was tot controle of handhaving van de gemaakt afspraken. Domdomdom. Dat wil echter niet zeggen dat Europa geen kans van slagen heeft.
Europa is een huis in aanbouw. Een mooi, groot, vrijstaand huis. Zodra de muren er stonden, maar het dak nog ontbrak, zijn we er alvast gaan wonen. En toen ging het regenen. Dat was kut, want alles werd nat. De neiging was om het snel af te breken en terug te gaan naar ons oude krotje, want daar zaten we tenminste droog. Het gevolg is dan echter wel dat we weer terug bij af zijn. Een zinniger alternatief is om de regen te trotseren en het dak af te bouwen, zodat dat mooie, grote, nieuwe huis wél voldoet aan onze eisen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 02-03-2022
Leve de kamelenteen
, door
Waarin Oud Zeikwijf een lans breekt voor de kamelenteen.
Ik wil het hebben over kamelentenen. Of liever gezegd: over de uit de VS overgewaaide afkeer daarvan. Voor degenen die het niet weten: de kamelenteen is de vorm van het vrouwelijke geslachtsdeel, onder bepaalde strakke broeken zichtbaar. Strakke broeken die de boel omhoog trekken zal ik maar zeggen. Die in de gleuf binnen dringen. You get the picture.
Liever nog dan het hebben over, breek ik een lans voor de kamelenteen. Want, zeg nou zelf, waarom zou je dit bijzonder stukje uitzicht veroordelen, laat staan verbieden? (Want dat is wat die trutten daar doen, in de VS, door het te veroordelen, verbieden ze het.) Het is toch best sexy? Ikzelf vind het eigenlijk wel mooi. Een mooie vrouw met een mooie kamelenteen, daar is toch niets op tegen? De Amerikanen, die vermaledijde puriteinen, hebben ons dit stukje schaamte weten op te dringen. Ze grossieren er tenslotte in.
Met hun naaktfobie à la Zuckerberg. Of met hun afkeer voor tepels. Ja! Tepels mogen niet in Amerika, in ieder geval niet onder een t-shirt. Toen ik in de twintig was, had je die volop, kamelentenen én tepels. Geen haan die daar naar kraaide, want niemand wist dat het not done was. Tegenwoordig zijn de kamelenteen en de tepels verscholen achter een dikke laag stof. Bij het kopen van een broek zal een vrouw niet meer vragen: ‘Krijg ik hier een mooie pan van?’, maar: ‘Heb ik geen kamelenteen?’ Bij het kopen van beha’s is het heel makkelijk: BH’s zijn heden ten dage ware pantsers, uit ondoordringbare petrochemische stoffen vervaardigde joekels van bustiers geworden, waar enkel tepels van een centimeter of drie doorheen zouden kunnen prikken. Je zweet je daarin een ongeluk, maar een kniesoor die daarop let. Want, dames en heren, de bustier van de jaren tien werkt cupmaat vergrotend. En niet zo’n beetje ook. Je zou wel gek zijn om déér tegen te zijn niet waar? Maar ondertussen is de tepel verdwenen. Het kind en het badwater.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.