Meer Catalonië én meer Europa

Spanje heeft zijn eigen eurocrisis in het klein met de Catalaanse oppositie, schrijft El Pais. Catalonië wil minder bijdragen aan de oplossing van de Spaanse begrotingsproblemen. De dramatische recessie als gevolg van een reusachtige vastgoedzeepbel heeft de rijkste regio relatief het zwaarst getroffen. Catalonië wil nu een belangrijk deel van de noodhulp die Spanje is toegezegd in plaats van bij te dragen aan de problemen van de centrale regering. Maar daar wil Madrid niets van weten. In deze situatie wordt in Barcelona de roep om meer autonomie voor de regio steeds groter. De Catalaanse premier Arturo Mas heeft ook in Brussel steun gezocht voor zijn zaak. In antwoord op verontruste geluiden als zou Catalonië met het separatisme de crisis alleen maar groter maken zei hij: “We geven onze identiteit niet op… Meer Catalonië en meer Europa, dat is onze slogan”. Ook andere regio's roeren zich. In het vooruitzicht van verlies van regiosubsidies maakt dat de interne Spaanse problemen alleen maar groter. Maar is een grotere regionale autonomie ook even problematisch voor de Europese Unie?

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Shirley de Jong (cc)

Quo vaditis populares?

OPINIE - Een (verlate) analyse van de verkiezingsuitslag en een pleidooi voor een nieuwe linkse boodschap.

Goede literatuur zegt soms meer in een paar regels (en doet dat beeldender) dan paginalange analyses ooit zouden kunnen. Zo ook de volgende passage uit George Orwells Coming Up for Air (p. 13 van de recente Penguineditie), waar de protagonist George Bowling, een vijfenveertigjarige verkoper van verzekeringen in bezit van vrouw, kinderen, kunstgebit en een huis op afbetaling, het volgende opmerkt:

Merely because of the illusion that we own our houses and have what’s called ‘a stake in the country’, we poor saps […] are turned into [the property developer’s] devoted slaves for ever. We’re all respectable householders – that’s to say Tories, yes-men and bumsuckers. Daren’t kill the goose that lays the gilded eggs! And the fact that actually we aren’t householders, that we’re all in the middle of paying for our houses and eaten up with the ghastly fear that something might happen before we made the last payment, merely increases the effect. We’re all bought, and what’s more we’re bought with our own money. Every one of those poor downtrodden bastards, sweating his guts out to pay twice the proper price for a brick dolls’ house that’s called Belle Vue because there’s no view and the bell doesn’t ring – every one of those poor suckers would die on the field of battle to save his country from Bolshevism.

Foto: bubbletea1 (cc)

Ted en het brein

COLUMN - Waarin de auteur, niet gehinderd door enige kennis, een halfslachtige poging doet om aan de hand van de film Ted de werking van het brein te doorgronden.

Pas op, dit verhaal bevat spoilers over de film Ted, die momenteel in de Nederlandse bioscopen te zien is. Bijvoorbeeld dat Ted aan het eind van de film dood gaat, maar later toch weer tot leven wordt gewekt. En dat de ogen van Garfield op borsten lijken. Of andersom. Ik weet het niet meer precies, want Ted is een vermakelijke film, maar je bent hem alweer grotendeels vergeten voordat hij is afgelopen.

Er is één scène die me wél is bijgebleven. De film is halverwege en de relatie tussen hoofdrolspelers John en Lori loopt op de klippen. Lori’s manager Rex grijpt zijn kans. Hij neemt haar mee naar een concert van Norah Jones.

Die Rex, dat is een eikel. Een vrouwonvriendelijk alfamannetje dat meent dat het geld en het bedrijf van zijn vader hem belangrijk en interessant maken. Ik hoop zo hard als ik kan dat de date op niets uitloopt (en dat Norah Jones niet gaat zingen). Als Lori een taxi pakt naar haar eigen appartement en dus niet met Rex mee naar huis gaat, haalt de zaal opgelucht adem.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

40 days and 40 nights

40 days and 40 nights door Ben Caplan & The Casual Smokers (met Jaron Freeman-Fox) featuring Qeaux Qeaux Joans + The Joanettes in “het Paard van Troje” in Den Haag.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Vorige Volgende