In 1993 was Carina Thuijs pas 22. Ouder is ze niet geworden. Sommigen van ons herinneren zich misschien nog wat uit het nieuws: in de Turkse stad Sivas werd een hotel in brand gestoken door een woedende meute, er vielen 35 dodelijke slachtoffers, Carina kwam als enige uit het buitenland. Waarom was ze in Turkije? Waarom was ze in Sivas, wat hebben De Duivelsverzen er mee te maken, en waarom werd dit hotel het mikpunt van bloeddorstige fundamentalistische massa? Historicus Mahmut Erciyas laat het ons lezen in zijn tweede boek: 'Carina Thuijs en het bloedbad van Sivas'. In een inleiding laat Erciyas kort het ons welbekende islamitische terrorisme langskomen: New York, Madrid, Parijs en andere Europese steden. Van afkomst Turks en behorend tot de religieuze minderheid van alevieten, is hij zelf al veel langer bekend met discriminatie en geweld tegenover zijn gemeenschap. Hij was 17 toen Carina vermoord, en daarmee ongewild bekend werd onder alevieten. Hoe dat zo kwam lezen we later. Het boek begint luchtig en beschrijvend. We lezen dat Carina is geboren in Doetinchem, we lezen waar haar ouders vandaan komen en hoe zij elkaar ontmoet hebben. Op het voortgezet onderwijs ontmoet ze toekomstige hartsvriendin Carine, die onder de indruk is van de zelfverzekerdheid van Carina: ze is zelfstandig, slim en op school ook behoorlijk eigenwijs. Halfweg haar pubertijd ontwikkelt ze een interesse in reizen en andere samenlevingen. Van huis uit is feministisch gedachtegoed Carina niet vreemd. In de latere jaren op het Ludger College begint feminisme en de maatschappelijke positie van vrouwen haar diepere interesse te krijgen. Ze noemt zichzelf expliciet feminist en is er in het dagelijks leven ook mee bezig, haar vriendje Michiel krijgt er tot vervelens toe mee te maken. Studie Gedwongen een andere vervolgopleiding te kiezen, komt ze uiteindelijk terecht bij de opleiding "culturele antropologie" aan de Universiteit Leiden. De interesse voor het feminisme maakt daar een stevige groei door, Carina wordt lid van het "Vrouwenoverleg Antropologie Leiden" en wordt later nog actief in andere overleggen en bewegingen. De vakken die door haar worden gevolgd hebben veelal te maken met feministische antropologie en aanverwante thema's. Samen met Maryze, een mede studente, wordt besloten een afstudeeronderzoek in Turkije op te zetten. Vanwege haar gezondheid kan Maryze niet makkelijk op reis, zij zal haar deel van het onderzoek in de Turkse immigrantengemeenschap in Doetinchem doen, terwijl Carina 'veldonderzoek' zal verrichten in het Turkse dorp waar de wortels van deze Doetinchemse vrouwen liggen. Carina zal daar, in Mollahasan, bij een gastgezin verblijven, de ouders van welzijnswerker Rahmi Sivri uit Eerbeek. De inwoners van Mollahasan zijn een etnische en religieuze minderheid: de dorpelingen zijn Koerden en hangen het alevitische geloof aan. Dit blijkt het begin van een noodlottige samenkomst van omstandigheden. Alevieten en Turkse politiek Het boek legt ons uit dat alevieten vrijzinnige geloofsconcepten met eigen instituties, rituelen, ceremonieën en feestdagen hebben. De islamitische wetgeving speelt onder alevieten nauwelijks een rol, met als gevolg dat zij door veel moslims als zondaars en als niet-moslims worden gezien. In Turkije was ook in de jaren 90 het islamitisch fundamentalisme al in opkomst. Als reactie daarop, zoeken alevieten vaker de publiciteit over hun positie. Wetenschappers, kunstenaars en journalisten roepen in een manifest op om een einde te maken aan de onderdrukking van alevieten en het alevitisme te erkennen als godsdienst. Nog vlak voor vertrek voor het onderzoeksproject, vinden er in Turkije rellen plaats vanwege De Duivelsverzen, de omstreden roman van Salman Rushdie. Aziz Nesin, een internationaal bekende en gerespecteerde schrijver van romans, korte verhalen, gedichten en toneelstukken, wil de roman voor publicatie in het Turks laten vertalen. Nesin hecht zwaar aan literaire vrijheid en wil niet wijken voor de politieke islam. Als hoofdredacteur van een progressief dagblad heeft hij daarin reeds enkele passages van het boek gepubliceerd. Na de rellen neemt de Turkse overheid de hele oplage in beslag. Als Carina in Turkije arriveert is de ontvangst hartelijk. Ze dompelt zichzelf helemaal onder in de tijd die ze heeft voordat ze afreist naar Mollahasan. Via via ontmoet ze twee nichtjes van Rahmi die toevalligerwijs naar een alevitisch cultuurfestival gaan in Sivas, zij zullen daar optreden in een semahgroep. De semah is een alevitische religieuze dans die wordt opgevoerd door mannen én vrouwen. Desbetreffende dansgroep is opgericht door één van de grootste alevitische organisaties in Turkije, de Culturele Vereniging Pir Sultan Abdal (PSAKD). De in 1988 opgerichte organisatie strijdt al jaren voor gelijke burgerrechten, democratische vrijheden en tegen de politieke islam. Het cultuurfestival met muziek, dans- en theatervoorstellingen wordt sinds 1990 jaarlijks georganiseerd ter ere van de de alevitische dichter, mysticus en heilige Pir Sultan Abdal. De twee meiden nemen Carina al voor het vertrek naar Sivas op sleeptouw in hun activiteiten, waaronder een voorstelling over het leven van Pir Sultan Abdal. De voorstelling en het publiek, bestaande uit moderne jongelui, worden door haar beschreven in haar dagboek. Ze heeft het erg naar de zin en heeft uiteraard nog geen idee wat haar te wachten staat. [caption id="attachment_338363" align="alignnone" width="460"] Carina op de foto met vrouwen en een meisje in Ankara[/caption] Sivas De provincie Sivas heeft een omvangrijke alevitische gemeenschap, de hoofdstad met dezelfde naam en ongeveer 300.000 inwoners, wordt echter bestuurd door radicaal-rechtse en conservatief-islamitische politieke krachten. De stad heeft een geschiedenis van aanvallen op alevieten. In 1978 vond er een pogrom plaats, nadat leden de extreem-rechtse Partij van de Nationale Beweging (MHP) twee alevitische vrouwen hebben doodgeschoten. De ophits-propaganda die daarop volgt, resulteert in een jacht op alevieten en soennitische linkse activisten. Uiteindelijk worden door de woeste meute 8 mensen vermoord, zijn er honderden gewonden, en zijn huizen en bedrijfspanden beschadigd of met de grond gelijk gemaakt. De politie stond erbij en keek er naar. In andere steden en andere jaren vielen nog veel meer doden. De daders zijn extreem-rechtse militanten gelieerd aan de MHP en soennitische fundamentalisten gevolgd door opgehitste massa's. Er is een vast recept van haat-propaganda: leugens en roddels over alevieten die moslims zouden doden, communisten zouden zijn, of drinkwater vergiftigen en aanslagen plegen op moskeeën. Reeds sinds de 16e eeuw, toen hooggeplaatste soennitische geestelijken fatwa's uitbrachten die alevieten ontmenselijken, is deze groepering het slachtoffer van onderdrukking en geweld. Op het festival van 1993 is Aziz Nesin uitgenodigd. En na de eerdere rellen over de vertaling van De Duivelsverzen, is het opnieuw raak. Het vaste recept is van stal gehaald: een meute wordt verder opgehitst met leugens en bedrog, de politie en politiek zijn nalatig en het resultaat is een belegering van een hotel, wat uiteindelijk uitloopt in gevechten en brandstichting. Samen met 34 anderen wordt de naam van de Nederlandse Carina toegevoegd aan de alevitische lijst van 'martelaren'. Grondig Schrijver Erciyas heeft een grondig boek geschreven. Zijn alevitische achtergrond en kennis van de Turkse politiek, in combinatie met de dagboeken van Carina en de gesprekken die hij voert met nabestaanden, resulteren in een gedetailleerde en boeiende beschrijving van het leven van Carina. De persoonlijke foto's die her en der in het boek staan maken het compleet: dit boek geeft letterlijk een beeld bij een naam. Het is het beeld van een actieve en idealistische jonge vrouw vol met ideeën en dromen. We volgen haar leven, we volgen de voorbereidingen voor een tijd, die haar voor altijd bij had moeten blijven, en we volgen de pijnlijke aanloop en nasleep van het drama. De Turkse autoriteiten zijn laks in de afhandeling. De politieke belangen zijn groot en de alevieten worden als minder belangrijk geacht. Wat we hierover kunnen lezen is weinig rooskleurig. Ook de Nederlandse overheid laat het afweten: het is bijzonder treurig om te lezen hoe de ouders van Carina tevergeefs aankloppen bij onze overheid en het is aan toenmalige Kamerlid Sadet Karabulut te danken dat er uiteindelijk in 2021 een soort van Nederlandse erkenning is gekomen voor Carina Thuijs en de aanslag op het hotel. Het boek eindigt met een lijst van de namen en bijhorende korte beschrijving van alle 35 dodelijke slachtoffers. Dit boek zorg ervoor dat Carina en haar mede slachtoffers niet worden vergeten. Het is tevens een waarschuwing richting iedereen, een waarschuwing met betrekking tot mensen en groeperingen die misbruik maken van de woede van de massa, en die desinformatie gebruiken om die woede aan te jagen en weten te gebruiken voor het eigen politieke gewin. Het is een recept voor ellende. “Carina Thuijs en het bloedbad van Sivas” wordt uitgegeven en verkocht door Uitgeverij Hermans en is ook verkrijgbaar via jouw lokale boekhandel (€20,-).
Los Bitchos. Dat klinkt Spaans, maar de band komt uit Londen. Psychedelische surfrock, de soundtrack van een Quinten Tarantino-film, retromuziek, Zuid-Amerikaans feestgevoel, vintage en futuristisch in één song. En Los Bitchos doen het zonder woorden, alles instrumentaal dus.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Morgen wordt in de Tweede Kamer gedebatteerd over een initiatief wetsvoorstel van Alexander Kops (PVV). De PVV wil de Huisvestingswet 2014 wijzigen zodat vergunninghouders (asielzoekers met verblijfsvergunning) geen voorrang krijgen bij het toewijzen van sociale huurwoningen.
Het wetsvoorstel is vorig jaar september ingediend. Beetje vreemd, want vier jaar eerder (juli 2017) trad al een wijziging van de Huisvestingswet in werking en werd de verplichte voorrangspositie voor vergunninghouders geschrapt.
Als gemeenten een urgentieregeling in hun huisvestingsverordening opnemen, zijn ze verplicht twee categorieën urgente woningzoekenden op te nemen. Dat betreft (Huisvestingswet 2014, artikel 12):
Woningzoekenden die verblijven in een voorziening voor tijdelijke opvang van personen, die in verband met problemen van relationele aard of geweld hun woonruimte hebben verlaten en woningzoekenden die mantelzorg als bedoeld in artikel 1.1.1, eerste lid, van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 verlenen of ontvangen
Verder staat het de gemeenten vrij ook andere categorieën toe te voegen., Bijvoorbeeld vergunninghouders. Hoe ziet dat er in de praktijk uit? Het Rapport Evaluatie Huisvestingswet (12 mei 2020) meldt dat er in 2020 166 Nederlandse gemeenten een urgentieregeling in hun huisvestingsverordening hebben opgenomen. Slechts vijftien gemeenten hadden vergunninghouders niet in de urgentieregeling opgenomen. (i)
ACHTERGROND - Er is de laatste jaren veel te doen over ons koloniale verleden. Kunst op Zondag verkende de uitingen van het koloniale verleden in musea en in andere kunstvormen in ons land. Er zijn talrijke exposities, boeken en theatervoorstellingen ontwikkeld rondom het koloniale verleden. Een speurtocht leverde vele verwijzingen op. Wat weet jij van onze koloniale geschiedenis?
Omslag van de biografie Anton de Kom.
Anton de Kom in het Openluchtmuseum
In 2020 kreeg de Surinaamse schrijver, verzetsstrijder, antikoloniaal denker, dichter en mensenrechtenactivist Anton de Kom (1898-1945) een eigen venster in de Canon van Nederland. In 1934 kwam zijn boek ‘Wij slaven van Suriname ’uit. Dit werk is een aanklacht tegen racisme, uitbuiting en koloniale overheersing. Anton de Kom was de eerste schrijver die de geschiedenis van Suriname vanuit een niet-westers perspectief beschreef. De Kom streed voor een menswaardig bestaan. Hij kwam niet alleen op voor zijn landgenoten die onderdrukt werden, maar voor iedereen die lijdt onder uitbuiting en onderdrukking. Zijn inzet én strijd werden door de heersende partijen in zowel Suriname als in ons land niet gewaardeerd. Sterker nog hij werd als een gevaar voor de samenleving gezien. Ondanks de toenemende druk van de machthebbers, gaf De Kom niet op. Nu is er een tentoonstelling waarin zijn gedachtegoed aandacht krijgt. In het Openluchtmuseum ontdek je wie Anton de Kom was, hoe hij leefde en werkte. De Surinaamse kunstenaar Ken Doorson heeft speciaal voor deze expositie het kunstwerk ‘Papa de Kom’ gemaakt.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Drum Therapy is het debuutalbum van Tor. Fijne triphop met invloeden en samples van Italiaanse filmmuziek, Turkse psychedelische muziek, Keltische volksmuziek en Amerikaanse gospel.
ACHTERGROND - De filosoof Herakleitos minachtte de hele mensheid. Hij leefde het liefst in eenzaamheid, als kluizenaar. Hij schreef een of meerdere boeken, maar die zijn helaas verloren gegaan. Net als eigenlijk alle voorsocratische boeken kennen we hem uitsluitend via citaten bij latere schrijvers.
Zijn tijdgenoten noemden Herakleitos onnavolgbaar, omdat hij zich bediende van korte, cryptische uitspraken. “’s Mensen karakter is hun lot” is niet meteen een toegankelijk citaat. Van zijn tijdgenoten kreeg hij daarom de bijnaam ‘de Duistere’.
Herakleitos leefde in Efese, een Griekse stad niet ver van Milete, ook aan de westkust van Turkije. Hij leefde daar net als de eerder besproken filosofen in de zesde eeuw voor onze jaartelling, maar dan in het staartje van die eeuw.
Net als Anaximandros gaat ook Herakleitos uit van tegenstellingen. Die ontstaan uit elkaar. Zo ontstaan warmte en koude volgens hem altijd tegelijkertijd. Zonder warmte kan er immers geen koude bestaan, en zonder koude geen warmte. Ook kan zonder donker geen licht bestaan, en zonder licht geen donker.
Waar Anaximandros deze theorie echter alleen toepaste op de fysische wereld, trekt Herakleitos haar door. Ook boven en beneden kunnen niet zonder elkaar bestaan. Een trap naar boven is immers precies hetzelfde als een trap naar beneden, afhankelijk van waar je staat.
COLUMN - Hoe zou Poetin dit zien? Drie maanden na de invasie van Rusland in Oekraïne is zijn ‘speciale operatie’ nog verre van geslaagd. De Russen lijden grote verliezen volgens westerse deskundigen. De geopolitieke effecten van deze oorlog zijn op de lange termijn minstens zo ingrijpend. Poetin verliest niet alleen definitief zijn vrienden in het buurland dat grote betekenis had voor de Russische economie. Hij heeft Europa opeen gedreven in een hernieuwd en versterkt bondgenootschap met de Verenigde Staten. De gevolgen van de sancties zijn misschien nog niet helemaal duidelijk, maar er is opnieuw een ijzeren gordijn neergelaten in Europa dat nog jaren de verhoudingen tussen Oost en West zal beïnvloeden. En met de toetreding van Finland en Zweden tot de NAVO verliest Rusland definitief de grip op de Oostzeeregio. Telt dat allemaal niet mee aan die lange tafel in Moskou?
Oostzeeraad bijeen
Deze week kwam de Council of the Baltic Sea States bijeen in Kristiansand, Noorwegen. Deze Oostzeeraad is na de Koude Oorlog in 1992 als een samenwerkingsverband van de noordelijke landen opgericht. Rusland was aanvankelijk ook lid maar is na de bezetting van De Krim geschorst en sinds kort definitief uitgetreden. Voor het eerst sinds negen jaar kwamen de ministers van buitenlandse zaken van de elf overige landen samen met vertegenwoordigers van de EU naar Noorwegen voor een conferentie op hoog niveau. De Russen werden door niemand gemist, integendeel.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ambient dreigt soms niet alleen corny te worden (zie de CT van gisteren), maar ook saai. Maar niet volgens het Oekraïens-Poolse artiestencollectief dat in 2012 het dubbelalbum It’s Not Boring. It’s Ambient uitbracht. (De opbrengsten van het digitale album op Bandcamp gaan naar een Poolse organisatie die Oekraïense vluchtelingen steunt.)
Een van de artiesten die op het verzamelalbum staat is Nikolaienko. Hij maakte voor zijn album Rings muziek van geluiden die hij produceert door cassettetape over de spoelen van een cassetterecorder te bewegen (dat ziet er zo uit). Dat levert vervaagde muziek op met vervormingen en geruis. Volgens muzieklabel Faitiche moeten we dat begrijpen als een “intervention against digital precision, as mechanical irregularities and background noise become musical events.”
Wanneer wordt ambient zodanig melodramatisch dat het corny wordt – ik twijfel er bij de muziek van Rafael Anton Irisarri altijd een beetje aan, al wordt het op wiki beschreven als ‘post-minimalism’ wat het direct volstrekt verdedigbaar maakt dat we dit Goede Muziek vinden. Overigens is het nummer ‘Arduous Clarity’ van het album Peripeteia misschien niet de juiste selectie om een oordeel op te baseren, want veel andere muziek van Irisarri is behoorlijk zwartgallig (hij maakt ook veel gebruik van drones), wat het iets minder vatbaar maakt voor het corny-oordeel.
Goeie genade, wat een lekkere bak herrie. De drums stuwen als een waanzinnige, op de hielen gezeten door een manische bas (of zie ik nu twee bassen?), dwarsfluitje, space-gitaar, geluidseffecten erbij, afgetopt met de zang van Lemmy, alles bij elkaar een prachtig geluid. En het swingt zo, het nummer pakt je, er valt niet tegen te stribbelen: Silvermachine.
Ja, dames en heren, we zijn hier bij Andere Tijden Muziek. Dit concert van Hawkwind vond plaats in 1972. De zanger Lemmy kon u later nog tegenkomen als zanger van Motörhead.