[qvdd]
“Hitler, het beest, is gecreëerd door hen die vandaag deelnemen aan de bijeenkomsten van de Club Bilderberg”.
De club met aluminium hoedjes verwelkomt haar nieuwste lid: Fidel Castro.
In februari was ik bij de presentatie van het boek “Islamofobie? Een nuchtere antwoord.” Toen heb ik toegezegd om het boek te lezen en recenseren voor de verkiezingen. Dat was nog een hele opgave maar is me toch net op tijd gelukt. Bij deze.
Eerst maar even de conlcusie: het is een slecht opgebouwd en geschreven boek waarin de argumentatie maar ten dele overtuigend is. Het heeft mijn standpunt m.b.t. het onderwerp maar een heel klein beetje doen opschuiven.
Het vertrekpunt van het boek, aantonen of Islamofobie een terecht verschijnsel is, komt wat geforceerd over en maakt de onderbouwing vaak nodeloos complex. Als het thema was geweest of de Islam een reële dreiging vormde, dan zou het veel vlotter zijn gegaan. Het biedt echter wel af en toe een aardige manier om toelichting te geven op de visie vanuit de Islam waar je anders niets mee gedaan zou hebben.
Maar goed, wat leerde de inhoud van het boek me.
De Koran (en aanverwante boeken) zijn beroerde geschriften waar haatzaaiende, vijandige, vrouwonvriendelijke en twijfelachtige uitspraken in staan. “Islamgeleerden” maken het er vaak alleen maar erger op door de boel nog krommer te maken. Binnen de Islam doet menigeen er alles aan om iedere vorm van twijfel of aanval aangaande het geloof met woord en zwaard te bestrijden. Veel moslims praten veel excessen goed of weigeren ze openlijk te veroordelen (woordje veel is voor veel interpretatie bevattelijk). De Islam emancipeert of verandert nauwelijks. Er is een streven naar een kalifaat. Turkije verandert langzaam van seculiere staat in een moslimstaat. Islam (of mohammedanisme zoals de auteur uitgebreid probeert uit te leggen) is niet alleen een geloof maar ook een identiteit en politiek.
Mogelijk 10 doden bij aanval Israëlische commando’s op hulpkonvooi Freedom Flotilla voor Gaza. Schip Turkse hulporganisatie voer nog in internationale wateren. Poging tot bestorming Israëlisch consulaat in Ankara voorkomen. Abbas noemt aanval op konvooi “bloedbad”. Ook aan boord: Nederlandse antropologe Anne de Jong, drie leden Europees parlement, evenals Nobelprijswinnares Mairead Corrigan Maguire en Holocaust survivor Hedy Esptein.
Wie alles herdenkt, herdenkt in feite niets, en dus herdenk ik vanavond alleen de Tweede Wereldoorlog.
Vandaag is het precies 65 jaar geleden dat het Derde Rijk capituleerde. Reden genoeg voor een feestje (morgen) en een plechtige herdenking aan de verschrikkingen van het nazi-regime (vandaag). Tot 1961 herdacht men alleen de Nederlandse doden in de Tweede Wereldoorlog. Pas later kreeg Nationale Dodenherdenking een mondiaal karakter.
Op de website van het Nationaal Comité 4 en 5 mei lezen we: “Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.”
Uit onderzoek van het Nationaal Comité 4 en 5 mei blijkt dat een overweldigende meerderheid van de ondervraagden (67 procent) het stilstaan bij de gevolgen van oorlog, zowel vroeger als nu, het belangrijkste vindt. Ik hoop dat ik niemand voor de schenen schop die een geliefde heeft verloren in de Afghanistanoorlog, maar ik doe daar niet aan mee. In de eerste plaats is de grens van 10 mei 1940 nogal arbitrair. Waarom herdenken we de jongens bij de Somme en Verdun niet? Of de slachtoffers van Bommen Berend, de Gulden Sporenslag of de uitgeroeide Kelten van Gallië?
De reden hiervoor valt wel te geven: de eerste dodenherdenking was op 9 mei 1945 in Amsterdam en herdacht alleen de Nederlandse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Pas later heeft men – uit politiek correcte overwegingen vermoed ik; ze wilden de slachtoffers van het Japanse regime en de (Nederlandse) slachtoffers van de politionele acties niet uitsluiten – besloten om de grenzen vanaf 1940 op te rekken. Wie daarvoor stierf is vergeten, wie daarna stierf wordt herdacht.
Gisteren verscheen er een nasleep van de Deense cartooncontroverse voor de rechter. Ruim vier jaar geleden plaatste de Arabisch Europese Liga een aantal cartoons op haar site die de holocaust ontkenden. Volgens AEL-voorman Abu Jahjah moeten mensen voorzichtig met elkaars gevoeligheden omgaan. Om te illustreren hoe moslims zich voelen als hun profeet spottend wordt afgebeeld plaatste de organisatie de cartoons.
Het OM was hier niet van onder de indruk en eiste gisteren 1250 euro boete. De aanklager vindt dat de AEL het debat wil voeren ten kosten van de Joden, die met de cartoonrellen niets van doen hebben.
En daar kunnen we het over eens zijn. De Joden hebben met deze kwestie niets te maken. Aan de andere kant vraag ik me af in hoeverre je ze hier mee kwetst. In de nasleep van de Deense cartoonaffaire werd er in Israël door kunstenaars opgeroepen zelf de beste anti-semitische cartoons te maken.
Daarbij werd de AEL wel gedwongen dit soort cartoons te gebruiken. Simpelweg omdat we in Nederland door weinig anders meer geshockeerd worden. Om het gevoel dat moslims hebben bij (christelijke) Nederlanders op te roepen was een Holocaust-ontkenningsprent denk ik de enige mogelijkheid.
Het middel was dus het juiste om het doel te bereiken. Maar de AEL had zich wel even mogen afvragen waarom dat het enige type cartoon is waar in Nederland ophef over ontstaat, en niet een cartoon van pak ‘m beet een goddelijke ezel.
Kinderporno en terrorisme: de afgelopen jaren zijn er tal van maatregelen onder het mom van deze twee grote kwaden doorgedrukt. Helaas was het grootste effect die deze maatregelen hadden het beperken van de vrijheid van normale mensen. De effectiviteit is omstreden.
Gelukkig geldt dat niet voor de effectiviteit van de maatregel die vandaag – als alles goed gaat – wordt voorgesteld: een Europees internetfilter dat het onmogelijk maakt kinderpornosites te bezoeken (.pdf).
Althans, als je de naam van de site intikt. Via het IP-adres is de site waarschijnlijk nog wel gewoon te bekijken. Of via een van de vele anonieme proxies op het internet. En dat is dan ook precies de reden dat de effectiviteit al bekend is, die is namelijk nul. Het gaat geen enkele pedoseksueel er (lang) van weerhouden zijn weerzinwekkende hobby’s toch gewoon uit te voeren. Een groot deel van het ‘kinderporno’-verkeer gaat toch al via p2p-netwerken als Bittorrent, waarop dit filter totaal geen effect zal hebben.
Wat zo’n filter wel gaat doen is fouten bevatten. Normale sites blokkeren omdat iemand een melding niet goed heeft gecheckt, of een tikfout heeft gemaakt bij het toevoegen van de site aan het filter. Maar je kan je ook afvragen hoe groot de drempel dan eigenlijk nog is om ook andere onwelgevallige sites te blokkeren? Is het niet makkelijk om meteen ook alle Holocaust-ontkenningssites te blokkeren? En wat gebeurt er met sites waar slechts een deel kinderporno is, waar veel mensen tegelijkertijd op werken? Gaat die in het geheel achter het slot?
“It’s easy to wonder how world leaders, journalists, religious figures and ordinary citizens looked the other way while six million Jews were killed in the Holocaust. And it’s even easier to assume that we’d do better.
But so far the brutal war here in eastern Congo has not only lasted longer than the Holocaust but also appears to have claimed more lives. A peer- reviewed study put the Congo war’s death toll at 5.4 million as of April 2007 and rising at 45,000 a month. That would leave the total today, after a dozen years, at 6.9 million.”
Er is veel geschreven over de Duitse geschiedenis tussen de beide Wereldoorlogen, en nog meer over de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Temidden van de vele auteurs zijn er echter maar weinig, die deze onderwerpen op een zo enorm poetische en filosofische manier behandelen als de vrij onbekend gebleven Hans Keilson. Het is makkelijk te begrijpen waarom Keilson het aflegt tegen andere Holocaust-literatuur. Waar veel boeken van de Holocaust een soort passie-geschiedenis maken. Ze richten zich op het in beeld brengen van het leed van de vele slachtoffers, alsmede de slechtheid van hun beulen. Ze spelen enerzijds op het sentiment, en bedrijven anderzijds wat Gerard Durlacher ‘de pornografie van de wreedheid’ noemde.
Keilson heeft een ander perspectief. Hij schrijft over diegenen die hadden kunnen, willen, of moeten helpen, en het toch niet gedaan hebben, of het wel geprobeerd hebben, maar uiteindelijk, op de een of andere manier, toch gefaald hebben. Hij spreekt geen oordeel uit, maar maakt de dilemma’s waarvoor deze mensen stonden invoelbaar. Dat is des te meesterlijker, omdat hijzelf, als jood, niet tot deze groep behoorde. In het literaire bedrijf is er niets zo zeldzaam, als het vermogen om de gevoels- en gedachtewereld van de ander overtuigend te beschrijven.
In de laatste jaren is in zijn geboorteland, Duitsland, de belangstelling voor Keilson’s werk enigszins toegenomen. Zijn werk is gebundeld uitgegeven, en hem vallen in de Duitse pers regelmatig loftuitingen ten deel.
“Als ik van tevoren had geweten hoeveel pijn en schade ze zouden veroorzaken, vooral voor de Kerk, maar ook voor de overlevenden en nabestaanden van de slachtoffers van onrecht ten tijde van het Derde Rijk, zou ik ze niet hebben gemaakt”
De omstreden Britse bisschop Richard Williamson betreurde begin dit jaar de gevolgen van zijn holocaustontkenning. Zijn excuses-die-geen-excuses-zijn worden door de paus nog overdacht, maar de Duitse rechter had geen medelijden en veroordeelde Williamson vandaag tot een boete van twaalfduizend euro’s (0,2 eurocent per slachtoffer van de gaskamers).
Dat de ontkenning van de holocaust strafbaar is, hoeft niet zo van mij. Een gek is een gek, en mannen in jurken beweren vaker dingen die mensenlevens kosten. Maar een betreurexcuus, waarin persoon in kwestie zijn woorden niet terugneemt maar alleen de gevolgen betreurt, en daarmee beledigde groep in kwestie nog verder de grond instampt? Oeeeeoeoeowww…. het cachot in met die gasten!
“Someone will come round and take your rubbish away, or mend your fence. The next time he knocks it’s to ask for your vote,” (Ray Goodwin, Brits welzijnswerker te Birmingham in The Economist)
De Britse blanke arbeidersklasse wordt via het klaren van een paar rotklusjes verleid om lid te worden van de British National Party (BNP). In Groot-Brittannië leidt extreem-rechts een vrij marginaal bestaan. Uit een op internet uitgelekte ledenlijst bleek de partij echter toch al meer dan tienduizend leden te tellen. In juni behaalde de partij bovendien twee zetels in het Europees Parlement (met zes procent van de stemmen).
Deze week brak de BBC met een jarenlange boycot van extreem-rechts in tv-programma’s. Hardline fascist en voormalige Holocaustontkenner Nick Griffin was gister de allereerste BNP-leider die mocht aanschuiven aan tafel van het politieke praatprogramma Question Time, ondanks het protest van BNP-tegenstanders.
In ‘The greatest show on earth’ legt Richard Dawkins nogmaals uit dat evolutie werkelijk de enige, want wetenschappelijk verantwoorde verklaring is voor het leven op aarde. Vooral interessant voor fans.
Meteen al op de eerste pagina’s van zijn nieuwe boek trekt Richard Dawkins een vergelijking tussen creationisten en holocaustontkenners. Zo komt de stemming er lekker in. Dit is geen boek dat op geduldige toon probeert creationisten uit te leggen dat ze er echt naast zitten. Alle uitleg van de evolutie staat in dienst van de polemiek die hij al jaren voert.
Met die uitleg zelf zit het wel snor. Dawkins ontleent zijn reputatie immers aan het glasheldere ‘The selfish gene’, waarin hij inmiddels alweer dik dertig jaar geleden doorbrak als auteur. De manier waarop natuurlijke selectie leidt tot de evolutie van nieuwe soorten, zeker onder geïsoleerde omstandigheden als op de Galápagos eilanden, wordt keurig uit de doeken gedaan, net als onderliggende biologische processen. Er komt zelfs de nodige geologie aan te pas. Dawkins weet daarbij precies de goede mix te vinden tussen abstracte uitleg en voorbeelden.
Dat is echter niet de reden om dit boek te lezen. Het interessante punt zit in de interactie met creationistische wereldbeelden. Zo zit er een mooie passage in waarin Dawkins nadenkt over wat het betekent als iets een theorie is. Het pure feit dat er sprake is van een ‘evolutietheorie’ lokt immers al kritiek uit dat het ‘maar een theorie’ is. Dit klopt niet, stelt Dawkins. Dat soorten uit elkaar evolueren is een vaststaand feit.
