Je zocht naar metal - Pagina 14 van 41

Closing Time | Winter Thrice

29 januari 2020 , 21:00 , door Janos

Af en toe, als ik even tijd heb, check ik oude jaarlijstjes. “Best metal album 2016“, bijvoorbeeld. Om te kijken wat er dan boven komt drijven uit de diepzee van het internet. De kans bestaat altijd dat je een pareltje hebt gemist, toch? Vaak valt dat een beetje tegen, blijk ik toch wel veel te kennen, en een en ander ook niet zo boeiend te vinden. Dat kan, en is niet erg. Maar toch zijn déze lijstjes (verdomme) een grote schande. In vrijwel alles wat ik tegenkom uit 2016 ontbreekt namelijk ‘Winter Thrice’ van Borknagar. En dat is een absoluut geniaal album, en elk metaljaarlijstje over 2016 waarin dat miskent wordt, zou uitgeprint moeten worden, en daar zou iemands billen mee moeten worden afgeveegd. Behalve dat die lijstjes zelfs die tijd en moeite niet waard zijn.

Foto: Liren Chen (cc)

Kunst op Zondag | Curieuze banken

26 januari 2020 , 08:00 , door P.J. Cokema

Het laatste deel van de bankentrilogie. Kom er bij zitten en aanschouw de bankjes die we bij de bankstelletjes en buitengewone banken niet kwijt konden.

All the lonely people…

Tommy Steele – Eleanor Rigby, 1982.

De krant waar mevrouw Rigby naar zit te kijken is in oktober 2019 gestolen, evenals de naamplaat achter haar hoofd, waarop stond: “Eleanor Rigby , dedicated to ‘All the lonely people…’. De gemeente Liverpool gaat ze vervangen.

Deze mevrouw Rigby is niet de echte Eleanor, maar de eenzame ziel, bezongen door de Beatles. Het beeld is gemaakt door popmuzikant-filmmaker-beeldhouwer Tommy Steele. Ze is beslist niet eenzaam, want vele Beatles-fans en toeristen gaan naast haar zitten om een gedenkwaardige foto te schieten.

De echte mevrouw Rigby krijgt ook zulk bezoek. Ze is in oktober 1939 op 44-jarige leeftijd overleden en ligt sindsdien te rusten op de begraafplaats naast de kerk alwaar John Lennon en Paul McCartney elkaar voor het eerst ontmoet zouden hebben.

Seward Johnson – Search, 1975.

Ook deze mevrouw lijkt er wat eenzaam bij te zitten, maar elke dag wordt ze voorzien van bloemen en regelmatig nemen mensen naast haar plaats om zichzelf te vereeuwigen.
Mevrouw mag wel wat gepaste aandacht. Ze zoekt in haar tas naar haar bril …

Foto: cp_thornton (cc)

Kunst op Zondag | Bankstelletjes

5 januari 2020 , 08:00 , door P.J. Cokema

Vandaag focussen we op bankstelletjes. Op het eerste gezicht lijken ze op elkaar, want altijd hetero en meestal in een vals romantische rolverdeling. Wat dat betreft loopt kunst in de openbare ruimte achter op de werkelijkheid.

Realistische bankstelletjes

Lea Vivot – The Secret Bench of Knowledge, 1989.

Zoals met de meeste sculpturen die u hieronder gaat zien, is ook deze sculptuur op meerdere plaatsen te zien. ‘The Secret Bench of Knowledge’ is een ode aan het lezen. Op de bank zelf staan veel inscripties van citaten die het belang van en het plezier in lezen onderschrijven.

Maar welk nieuws het volgende bankstelletje heeft gelezen is onbekend.

John Seward Johnson Jr. -News, 1986.

Wellicht heeft het vorige bankstel nieuws ontvangen dat tot een reis noopte.

George Lundeen – Departure, 1984.

Behalve wat toeristische informatie en de geschiedenis van dit oude bankstelletje, is er helaas weinig online bekend.

Adam Dawczak-Dębicki – The Bench of a Kashubian Couple, 2006.

Het gaat hier om Jakub en Elżbieta Scheibe, inwoners van Gdynia (Polen), die uitkijken op hun woning, tegenwoordig hotel Jakubowy. Uit de jaszak van Jakub steekt een brief, waarop te lezen is:

Closing Time | The Agonist

3 december 2019 , 21:00 , door Janos

Dat bandje waar ik laatst over schreef, dat in het voorprogramma stond van Jinjer, dat was niet het enige voorprogramma. The Agonist was ook te bewonderen in Eindhoven, en ik maak graag gebruik van dat excuus om een mooi clipje van The Agonist te laten zien. Ik had nog nooit van ze gehoord, maar was aangenaam verrast. Hun stijl is lekker eclectisch, met invloeden van brute death tot powermetal. Fijn!

Closing Time | Gamma Ray

13 november 2019 , 21:00 , door Janos

JAWOHL, Duitse Power Metal! Waarom doen we dat eigenlijk niet wat vaker? Zoals het bij vlagen geweldige Gamma Ray, dat ontstond uit het vertrek van één van de creatieve breinen uit Helloween. De formule bleef hetzelfde, het niveau van de uitvoering ook.

Closing Time | Helloween

12 november 2019 , 21:00 , door Janos

Ah, die goede oude tijd, toen je een bandje leerde kennen doordat iemand je een bandje (dus: een cassettetape, voor de jongeren onder ons, dit) gaf. Zo maakte ik ooit kennis met Helloween, in hun absolute topperiode, ten tijde van de twee Keeper of the Seven Keys albums.

Het is een blauwdruk voor wat later (voornamelijk Duitse) powermetal gaat worden: epische, lange en bij vlagen briljante nummers, zoals het pareltje dat u hier kunt luisteren. Afgewisseld met (soms wel erg blije) meezingers. Een prima combinatie.

Closing Time | Afflicted

28 oktober 2019 , 21:00 , door Janos

Soms kiest een band opeens voor een dramatische, radicale wisseling van stijl. Zo speel je lekker trage death metal, zoals Afflicted op hun eerste album deed in het begin van de jaren 90, met maatschappijkritische teksten over hoe de mensheid omgaat met het fragiele ecosysteem. En een paar jaar later besluit je opeens om power metal te gaan spelen.

Inclusief de wat clichématige teksten over Vikingen die vallen op het slagveld en dan naar Valhalla gaan. Tja, het kan verkeren. Wat echter mooi is: de kwaliteit van de muziek bleef onverminderd goed. Het is tragisch dat Afflicted muziek maakte in de jaren 90, die notoir onvriendelijk waren voor metalbands. Eerst zakte de scene in elkaar ten faveure van de grunge, en vervolgens werd meer traditionele metal verdrongen uit de mainstream door nu-metal-achtige toestanden. Een revival kwam pas later.

Closing Time | The Offering

26 oktober 2019 , 16:00 , door Janos

Eén van de grootste teleurstellingen van het leven als ‘verantwoordelijke volwassene’ is toch wel dat je je niet dagenlang kan verdiepen in mooie nieuwe dingen die uitkomen; series, films, games, en natuurlijk: muziek. Af en toe kom ik gelukkig toch nog iets nieuws tegen dat zeer de moeite waard is, zoals The Offering. Geen idee in welk (metal)hokje ik ze zou moeten stoppen, en dat is natuurlijk alleen maar mooi. Originaliteit / inventiviteit enzo. Het maakt ook niet uit, want muziek, zang, gitaarsolo’s – alles klopt gewoon. Failure (SOS) komt van het debuutalbum Home, dat recent is verschenen. Ik zou zeggen: luisteren / kopen, niet eens per se in die volgorde.

Closing Time | Stentorian

25 oktober 2019 , 21:00 , door Christian Jongeneel

De eerste minuut zou je het misschien niet zeggen, maar Stentorian is een succesvolle heavy metal band. Uit Dhaka, Bangladesh, dat tot een jaar of tien geleden een levendige rockscene had, die onder politieke repressie uiteen is gevallen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Falkenbach

29 september 2019 , 16:00 , door Janos

Tijd voor wat cultmuziek! Ja, CULT, jij cynische naarling, met een ‘c’ aan het begin en een ‘l’ tussen de u en de t. Falkenbach is één van de eerste pagan metal bands, begonnen in 1989. Eigenlijk is het een eenmansproject van de Duitser Markus Tümmers – ook wel Vratyas Vakyas, want zo gaan die dingen. When Gjallahorn Will Sound is een heerlijk, episch nummer van de cd …Magni blandinn ok megintiri…

Zomergasten 2019 | Ivo van Hove

1 september 2019 , 14:00 , door Max Molovich

NIEUWS - Let op: een recensie van deze aflevering leest u hier.

En toen was het alweer tijd voor de laatste aflevering van Zomergasten 2019. Waarin presentatrice Janine Abbring de Belgische, internationaal gelauwerde theaterregisseur Ivo van Hove ontvangt. Sinds 2001 is Van Hove directeur van Toneelgroep Amsterdam (het ITA-Ensemble sinds de fusie met De Stadsschouwburg Amsterdam), waarvoor hij uiteenlopende toneelstukken regisseerde zoals Angels in America (van Tony Kushner), De Dingen die Voorbij Gaan (naar het boek van Louis Couperus) en Opening Night, naar de film van John Cassavetes. Vermoedelijk niet geheel toevallig is die laatste titel, over een actrice die getuige is van de dood van een fan, ook de keuzefilm van Van Hove.

In zijn ‘ideale televisieavond’ zal Van Hove fragmenten laten zien ‘waarin mensen zich volledig overgeven aan hun passie, maar daar ook in falen’. Wanneer dit in het werk van Van Hove gebeurt, kan het haast gevaarlijk worden en word je als toeschouwer medeplichtig gemaakt.

Afgelopen kerstvakantie zag ik een reprise van The Fountainhead, naar het gelijknamige boek van Ayn Rand. Hierin speelt Ramsey Nassr de compromisloze architect Howard Roark. Het knappe vond ik dat het Nasr en Ten Hove lukte om mij mee te sleuren in een gedachtewereld waarvoor ik een diepe afkeer voel.

Closing Time | Tesseract

15 augustus 2019 , 16:00 , door Janos

In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.

Tja, ik word op mijn redactiemailadres* werkelijk OVERSPOELD met verzoekjes over Into The Grave. ‘Wat was er nog meer, János?’ ‘Kun je meer liedjes en bands laten horen?’ ‘Het klinkt vet!’ Nou vooruit dan, nog ééntje.

Tesseract had ik nog nooit van gehoord voor afgelopen weekend. Volgens Wiki spelen ze ‘progressive metal’, maar daarvan wist ik niet dat het een genre was. Prog of progrock ken ik wel, maar dat associeer ik meer met van die hele moeilijke rocknummers van 12 minuten, en dat is dit toch niet. Ze schreeuwen er ook een beetje te hard bij (soms).

Vorige Volgende

Zoekresultaten voor

'metal'