Zoekresultaten voor

'recensie'

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Boekrecensie | Wat denkt China?

Een bijdrage van Jef Abbeel over een erg actueel onderwerp nu Obama naar Azie afreist.

Wat denkt China?
Wat denkt China?
Maurice Leonard

De Britse essayist en schrijver Mark Leonard is directeur van de European Council on Foreign Relations, een denktank die veelvuldig in contact komt met Chinese intellectuelen van uiteenlopende strekkingen, die hun autoritaire leiders informeren en een nieuwe wereldorde volgens Chinees model willen creëren.

Leonard schreef eerder al het boek “Waarom Europa de 21ste eeuw zal domineren”. Daarmee ging hij alvast in tegen de heersende opvattingen. En ook wij hebben het gevoel dat China ons wel eens zou kunnen overvleugelen.

In deze nieuwe, vrij moeilijke studie probeert hij zich in te leven in het denken van de Chinese elite.

Hij constateert terecht dat bijna alle westerse studies over het economisch wonder van China gaan: in de aanloop naar de succesvolle Olympische Spelen legde men wegen aan met een totale lengte van vier keer de omtrek van de aarde. In de delta van de Parelrivier verrijst jaarlijks een stad ter grootte van Londen. In 30 jaar tijd heeft men 300 miljoen mensen uit de achterlijke armoede naar moderne welvaart gebracht, iets waarvoor Europa 200 jaar nodig had. In diezelfde drie decennia veroverden Chinese producten de hele wereld.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Boekrecensie | Niet genoeg grondstoffen voor hernieuwbare energie

Dit is een gastbijdrage van Kris De Decker van Lowtech Magazine en is ook op zijn eigen blog te lezen.

Een grootschalige introductie van hernieuwbare energie en elektrische auto’s botst op een fundamenteel bezwaar: een tekort aan energie en andere grondstoffen om de gewenste infrastructuur uit te bouwen.

André Diederen, onderzoeker aan het Nederlandse TNO, sloopt in zijn zopas verschenen boek “Global Resource Depletion” de heilige huisjes van de ecotech-optimisten. Maar hij geeft ook hoop.

Er is vandaag de dag geen gebrek aan ambitieuze plannen die onze op fossiele brandstoffen draaiende maatschappij moeten omvormen naar een volledige op hernieuwbare energie gebaseerde wereld: zeeën vol windturbines, woestijnen vol zonnecentrales, continentale of zelfs wereldwijde elektriciteitsnetwerken om die duurzaam opgewekte energie te bufferen, een volledige overschakeling naar elektrische auto’s, enzovoort. Ook het scenario in het eind vorige week uitgegeven boekje van de TUDelft over de Nederlandse energievoorziening in 2050 (het document staat online) lijkt zo uit een science-fiction film te komen. Ingenieurs hebben alle vertrouwen in de toekomst, zoveel is duidelijk.

Iedereen blij

Dit soort plannen maakt iedereen blij, omdat ze de belofte inhouden dat we ons modern westers consumptiepatroon (dat zich intussen als een olievlek over alle culturen verspreidt) kunnen blijven voortzetten. Een verandering van levenswijze is in dit toekomstbeeld niet nodig, want technologie lost alles wel op. En als we mensen naar de maan kunnen schieten, dan moet het toch ook mogelijk zijn om al onze energie uit hernieuwbare bronnen te halen? Alleen al de zon stuurt elk uur meer energie naar het aardoppervlak dan de mensheid op een heel jaar tijd verbruikt. En dan is er nog het potentieel van wind, getijden, golfslag, aardwarmte en biomassa.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Boekrecensie | Islamofobie? Een nuchter antwoord

In februari was ik bij de presentatie van het boek “Islamofobie? Een nuchtere antwoord.” Toen heb ik toegezegd om het boek te lezen en recenseren voor de verkiezingen. Dat was nog een hele opgave maar is me toch net op tijd gelukt. Bij deze.

Eerst maar even de conlcusie: het is een slecht opgebouwd en geschreven boek waarin de argumentatie maar ten dele overtuigend is. Het heeft mijn standpunt m.b.t. het onderwerp maar een heel klein beetje doen opschuiven.

Het vertrekpunt van het boek, aantonen of Islamofobie een terecht verschijnsel is, komt wat geforceerd over en maakt de onderbouwing vaak nodeloos complex. Als het thema was geweest of de Islam een reële dreiging vormde, dan zou het veel vlotter zijn gegaan. Het biedt echter wel af en toe een aardige manier om toelichting te geven op de visie vanuit de Islam waar je anders niets mee gedaan zou hebben.

Maar goed, wat leerde de inhoud van het boek me.
De Koran (en aanverwante boeken) zijn beroerde geschriften waar haatzaaiende, vijandige, vrouwonvriendelijke en twijfelachtige uitspraken in staan. “Islamgeleerden” maken het er vaak alleen maar erger op door de boel nog krommer te maken. Binnen de Islam doet menigeen er alles aan om iedere vorm van twijfel of aanval aangaande het geloof met woord en zwaard te bestrijden. Veel moslims praten veel excessen goed of weigeren ze openlijk te veroordelen (woordje veel is voor veel interpretatie bevattelijk). De Islam emancipeert of verandert nauwelijks. Er is een streven naar een kalifaat. Turkije verandert langzaam van seculiere staat in een moslimstaat. Islam (of mohammedanisme zoals de auteur uitgebreid probeert uit te leggen) is niet alleen een geloof maar ook een identiteit en politiek.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie ‘Het aanzien van de politiek’

Cover Het aanzien van de politiek (Beeld: Uitgever Bert Bakker)

Het aanzien van de politiek is een hot issue. Of het nou minister-president Balkenende is die het ‘grimmige klimaat‘ hekelt of Wilders die de nationale vergaderzaal verlaat, het imago van de politiek en politici staat ter discussie. Recentelijk stipte ook Marc Chavannes dit thema nog aan. De Nijmeegse hoogleraar Politieke Geschiedenis Remieg Aerts doet ook een duit in het zakje met het het essay Het aanzien van de politek.

Remieg Aerts wil volgens het laatste hoofdstuk vooral een lans breken voor een nieuwe benadering van de politieke geschiedenis. Een benadering die veel meer dan voorheen rekening houdt met het imago van de politiek en met de zienswijze van de burgers, met de receptie door anderen van van politici en machthebbers. Wetenschappelijk gezien een interessante invalshoek. Het essay laat zich echter net zo goed lezen als een commentaar op de huidige politieke situatie in Nederland en op ‘de kloof tussen burgers en politiek’. Wat is het aanzien van de politiek anno 2009?

De historicus doet op de eerste plaats heel erg goed wat een historicus behoort te doen. Debunken. Laten zien dat geklaag over de politiek niets nieuws is. In geschiedkundigentaal: hij laat de continuïteit zien van kritiek op politici en ‘de politiek’, waardoor de vaak veronderstelde discontinuïteit een stuk minder sterk komt te staan. Hij laat zien dat al sinds de invoering van het parlementaire stelsel in Nederland er altijd angst was voor verloedering van de politiek, van vergroving van het taalgebruik. Tegelijkertijd haalt hij onderzoek aan dat het vertrouwen van de politiek al vanaf begin jaren ’80 ongeveer gelijk blijft.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Boekrecensie | Worden Wij Wakker?

Afgelopen najaar was er een manifestatie om aandacht te vragen voor de verslechterende situatie m.b.t. de privacy in Nederland. Die manifestatie had een ander verloop dan verwacht door de aanwezigheid van dhr Marcel Messing. Hierover schreef ik een kleine beschouwing. In de discussie die daarop volgde viel een aanhanger van dhr Messing mij aan. Ik zou oordelen over hem zonder werkelijk kennis genomen te hebben van wat hij te vertellen heeft (is me vaker overkomen). Nu had ik daar niet veel zin in. Volgens mij waren er betere dingen te doen met mijn tijd dan nog meer Grote Openbaringen te ontkrachten. Maar doordat David mij het boek “Worden Wij Wakker?” toestuurde werd ik over de drempel getrokken. Als deze persoon dan zoveel aanzien heeft dan moet er maar eens serieus gekeken worden naar zijn verhaal.

Voordat ik in brokstukken delen van het boek behandel eerst mijn conclusie.
Dit boek komt met stip binnen in mijn top 5 van slechtste boeken ooit. De auteur ratelt de hele tijd door met hele en halve waarheden om vervolgens zonder bewijs conclusies te trekken die op geen enkele wijze houdbaar zijn. Hierbij wordt gebruik gemaakt van manieren die in de propaganda niet zouden misstaan en die juist in het boek worden toegedicht aan “het kwaad van de onzichtbare machtselite”. Vanaf vandaag kan ik mensen niet meer serieus nemen die dit boek aanhalen als “bewijs” voor wat er zoals staat te gebeuren. Tegen hen zou ik zeggen: Wordt eens wakker en leer zelf denken!

Net zo goed als er in het boek geen logische opbouw zit, zit er in mijn recensie verder geen logische opbouw. Ik heb de stukken er uit gehaald waar het makkelijk op schieten is. Maar eigenlijk is er op vrijwel iedere bladzijde iets aan te merken. (En verder wilde ik er niet nog meer energie aan kwijtraken, vandaar het ongepolijste taalgebruik en gebrek aan structuur).
Problematisch met dit boek is dat er her en der wel degelijk relevante en kwalijke ontwikkelingen genoemd worden. Aantastingen van de privacy, gebruik van angst om bepaalde veiligheidsmaatregelen door te drukken en de problemen met de machtsverhoudingen in de wereld zijn wel degelijk prangend. Maar keer op keer worden geconstateerde zaken toe geredeneerd naar complotten die niet bewijsbaar zijn en niet onderbouwd worden. Dit maakt dat dit een schadelijk boek is voor een serieuze discussie over die ontwikkelingen die wel degelijk een kritische blik van meer mensen zouden verdienen.
Afijn, misschien snapt u wat ik bedoel na het geven van wat toelichting.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Boekrecensie: Het zand in de machine

Toen de oprichter van het bedrijf waar ik nu al een tijd voor werk, vertrok, deelde hij het boekje Het zand in de machine, Managerscultuur in Nederland van Chris van der Heijden uit. Daarmee gaf hij duidelijk te kennen dat we zijn bedrijf niet te grabbel moesten gooien aan managers, mannetjesmakers en ellenboogwerkers. Nou waren we dat toch al niet van plan, maar zo’n boekje lezen kon vast geen kwaad.

Het boekje zit zo bomvol met interessante zaken dat een uitgebreide bespreking op de loer ligt. Maar aangezien het boekje maar 120 bladzijden klein is, is een te lange bespreking overkill. Kan je beter het boek lezen. En dat laatste is wel aan te raden. Op een vlotte wijze, met verhalen uit de praktijk, beetje wetenschap, wat geschiedenis en wat filosofie wordt het fenomeen “managerscultuur” stevig te kakken gezet. Alle rare, moeilijke en kwalijke aspecten komen langs. En als je het uit hebt, vraag je je af hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat er überhaupt managers nog leven. Een volksopstand had allang plaats kunnen vinden waarmee deze hele klasse terstond naar de geschiedenisboeken zou zijn verplaatst.

Echter, het boek maakt ook duidelijk welk een noodzakelijk kwaad een bureaucratie is in een wereld die steeds complexer is en waar men wars is van dictators. Alleen geeft de auteur terecht aan dat we op veel plaatsen doorgeschoten zijn zonder dat we daar nog echt iets aan kunnen doen. Het zit gewoon in ons systeem.
Van de extreme regulering in het regeerakkoord, via de mega-scholen met managers die niet weten wat onderwijs is springt het langs Ford, Huxley en Weber. Hilarische verhalen over vergaderen om het vergaderen over de bespreking van de notulen van de eervorige vergadering. Over managementspeak (bijna hetzelfde als newspeak) met woorden als “streefdoelen”, “kwaliteitszorgmeerjarenplan” en “overlegsituatie”. En over het Anglo-Amerikaanse model versus het Rijnland model. Teveel om op in te gaan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie: Het maakbare nieuws

Het maakbare nieuws

Het moest bijna twee jaar duren voordat er een tegenboek kwam op Het zijn net mensen. Beelden uit het Midden-Oosten van Joris Luyendijk. Lekker actueel. Maar omdat de discussie over (buitenland)journalistiek nog steeds wordt gevoerd, was het blijkbaar nodig om Het maakbare nieuws te schrijven.

Herkenbaar
Net als voor veel andere journalisten was ook voor mij was het boek van Luyendijk herkenbaar ? en ik heb heel kort bij de NOS gewerkt. Toch begon halverwege het boek Luyendijks verwende toontje me te vervelen: ‘Ik probeer hier Hoge Journalistiek te bedrijven, maar de omstandigheden weerhouden me daarvan’. In Het maakbare nieuws schrijven Van Hoogstraten en Jinek dat ‘het jammer is dat hij (Luyendijk, AB) aan zijn correspondentschap begon voordat hij journalist was’.

Publiek bedienen
Was dat echt zo jammer? Volgens mij probeerde Luyendijk een journalist te zijn naar een beeld dat hij van journalisten had. Een beeld dat velen van journalisten hebben. Is dat slecht? Niet per se. Ik vind dat een journalist zich te allen tijden bewust moet zijn van je publiek. Je bent het verplicht om een beeld te schetsen van hoe je werkt. Immers, veel weten is veel begrijpen. Als de journalistiek dat van het begin af aan goed had gedaan, had niemand hoeven zeggen: ‘Journalisten zijn ook maar mensen’. Luyendijk keek naar de journalistiek zoals zijn publiek en probeerde het te bedienen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie: The Universal Journalist

david randall the universal journalist omslagWeg van de dagelijkse hectiek van bloggen en werken met computers zat ik afgelopen week met een stapel boeken opgesloten in een hutje aan de rand van Nederland. Op de achtergrond het fluiten van wat vogels, het ruizen van de wind, mitrailleurvuur en schietende tanks, op de voorgrond slechts het knapperend haardvuur en het ritselen van papier.
Zes boeken gelezen. Vijf voor de ontspanning, maar eentje vanwege het bloggen. Na drieënhalf jaar bloggen en tweeduizend postjes, leek het me wel eens aardig om te lezen hoe een journalist dat nou aanpakt.
Niet dat ik mezelf als een journalist zie. Maar ik zie wel dat zo nu en dan het maken van postjes wel degelijk in de categorie “nieuws maken” valt. Nu ben ik heer en meester in het her-uitvinden van het wiel, maar af en toe is het ook wel aardig om over andermans wielen te lezen. Daar kan je alleen maar van leren. Daarom heb ik het boek The Universal Journalist van David Randall tot me genomen.

Nu zou ik een samenvatting van het boek kunnen geven, maar dat is erg lastig. Het boek is namelijk al een samenvatting. In krap 250 pagina’s krijgt ieder aspect van het uitoefenen van het journalistieke vak aandacht op de meest geconcentreerde manier. Het lijkt bijna of de auteur een volledige opleiding heeft willen stoppen in dat kleine boekje. Je merkt dat achter ieder stuk een wereld van ervaring schuil gaat, maar die krijg je verder niet te zien. Hij springt van intro’s naar hoe voer je nou onderzoeksjournalistiek uit en dan weer door naar het gebruik van statistiek.
Daarbij maakt hij rijkelijk gebruik van anekdotes van goede en slechte gevallen uit de geschiedenis. Denk hierbij aan het Watergate verhaal van Bernstein en Woodward. Dat maakt het lezen aangenaam, maar gaat tegelijk in tegen een van zijn belangrijkste principes. Hij hamert er op dat je met feiten moet werken. En alleen voorbeelden uit het verleden zijn niet voldoende om een punt hard te maken. Maar vaak komt het daar wel op neer.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie: Herman Finkers komt eindelijk thuis

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we – uiteraard met toestemming – overnemen van andere weblogs, of via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Rode Hond, dat eerder op zijn eigen weblog verscheen.

Theater (Foto: Zef Delgadillo)?Ik heb een kwart eeuw rondgezworven als komisch persoon?, vat Herman Finkers zijn carrière tot dusverre samen. Veel te bescheiden natuurlijk voor één van de succesvolste cabaretiers van de jaren ?90. Toch schuilt er een kern van waarheid in. Finkers was inderdaad komisch ? héél komisch ? maar meestal ook niet meer dan dat. Hoe knap zijn taalvondsten ook waren, hoe geestig zijn presentatie ook was en hoe vol de zalen ook zaten. Na zeven jaar pauze laat Finkers in een nieuw programma de breedte van zijn talent zien. Eindelijk.

Jaar na jaar hield Finkers de onafgebroken cyclus van schrijven en optreden vol. In zijn vorige voorstelling ?Kalm aan en een rap een beetje? gaf hij al aan dat het hem uitputte, dat hij toe was aan een pauze. ?Ik was moe van mijn eigen humor?, zegt hij zelf. Zijn nieuwe voorstelling ?Na de pauze? gaat voor een groot deel óver de pauze, de zeven jaar waarin de Twentse cabaretier niet op de planken stond.

Niet dat hij stil zat: hij assisteerde bij een bijbelvertaling in het Twents en schreef mee aan de succesvolle regiosoap ?Van jonge leu en oale groond?. Verder gebruikte Finkers de pauze om ?eens stevig kennis te maken? met zijn vrouw en zich nader te verdiepen in het katholicisme en de streektaal. En om na te denken, veel na te denken. Bovendien kreeg Finkers tijdens de rustperiode te maken met ziekte (leukemie en Pfeiffer) en de dood, van onder meer de bevriende tekstdichter Willem Wilmink. Daarover vertelt en zingt hij openhartig.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie: De Huilende Rappers

Vergeet de Osdorp Posse, Opgezwolle, Extince of desnoods Ali B. Hier zijn de enige echte gangstah rappers van Nederland: [url=http://www.myspace.com/dehuilenderappers]de Huilende Rappers.[/url]

[url=http://www.brilletjeop.nl/noisia/Huilende%20Rappers/Audio/Nummers/de%20ridders%20van%20de%20droge%20cracker-je%20hele%20familie%20is%20sukkel%20128.mp3]Ille lyrics[/url], [url=http://www.brilletjeop.nl/noisia/Huilende%20Rappers/Audio/Nummers/niet%20naar%20huis%20hier.mp3]fatte flows[/url], en het zijn nog echte [url=http://www.brilletjeop.nl/noisia/Huilende%20Rappers/Audio/Nummers/huilende%20rappers%20-%20piraterij.mp3]piraten[/url] en [url=http://www.brilletjeop.nl/noisia/Huilende%20Rappers/Audio/Nummers/dehuilenderappers%20-%20ik%20bengangster%20128.mp3]gangsters[/url] ook! Straight from the gettohs of Grunning. [url=http://www.brilletjeop.nl/noisia/Documents/Huilende%20Rappers%20Vice%20kleiner.jpg]Naar eigen zeggen[/url] zijn ze geinspireerd door “I believe I can fly” van R. Kelly en [url=http://www.brilletjeop.nl/noisia/Huilende%20Rappers/Audio/Nummers/de%20huilende%20rappers%20-%20diep%20in%20de%20nacht%20-%20full.mp3]slapen ze nooit[/url]. Maar MC Huilebak, Jokkebrok, Flappie en DJ Dikke Frits (“geen familie van”?) zetten wel relaxte muziek neer. Het nummer [url=http://www.brilletjeop.nl/noisia/Huilende%20Rappers/Audio/Nummers/huilende%20rappers%20-%20sukkeltje%20128%20kbps.mp3]”Sukkel tje”[/url] is wel duidelijk het hoogtepunt in hun oeuvre. Met teksten als “je hoort je ouders ballen, want je/hebt een veelste dunne wandje” en “ik heb een tante die is getrouwd met mn oom/mn zaad ik sloom/de spanning in mn lijf is drie oom (of zoiets, dat weet ik ook niet precies)” laten ze horen dat ze erg streetwise zijn en weten wat er leeft in de gettohs.

Kortom: echte hardcore gangstershit voor alle [url=http://www.urbandictionary.com/define.php?term=wigger]wiggers[/url], [url=http://www.fuckingirritant.nl]homies[/url] en [url=] in den lande!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie: Tarantino’s “Death Proof”

De korte versie van deze recensie is het volgende: Ook deze Tarantino mag je niet overslaan. De langere versie van deze recensie is voor de laatste twijfelaars, die misschien op het verkeerde been zijn gebracht door matige recensies in de NRC of het Parool. Maar laat je niet misleiden, de film is je 9(?!) euro dubbel en dwars waard.

Death Proof is onderdeel van een samenwerking tussen Tarantino en zijn maatje Robert Rodriguez. In het verleden werkten de twee al samen maar dit keer besloten ze het eens goed aan te pakken en maakten ze Grind House, een double bill, twee 70’s style ‘exploitation’ films achter elkaar geplakt met daartussen fake trailers. Rodriguez maakte Planet Terror en van Tarantino’s hand kwam Death Proof. De Europese distributeurs van de films vonden echter dat de gemiddelde Europeaan te weinig bekend was met het double bill concept dat ze de films splitsten. Tarantino maakte voor deze gelegenheid een extended cut om toch een volwaardige bioscoopfilm over te houden. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen.

Death proof is een ode aan de Amerikaanse Slasher Flick uit de jaren 70. Films van het type ‘Groepje cheerleaders wordt langzaam uitgedund door een seriemoordenaar’. Maar Tarantino zou zichzelf niet zijn als hij het genre zich niet volledig eigen maakt, helemaal uitkleedt en weer opbouwt, onderweg zijn eigen unieke sausje erover heen gooiend.

Vorige Volgende