Het hele najaar draait in De Balie en op Sargasso de filmserie De Grote Verwenning – op zoek naar antwoorden op de vraag wat welvaart met ons doet. Met elke maand een film-met-voorgesprek in De Balie Cinema en elke week korte films met bijschrift op Sargasso. Deze week: Slackers (1990).
Het is een vast onderdeel van elke cultuur: het zeiken op de jongste generatie. Die zijn verwend, die hebben niet de ruggengraat / mentaliteit / ausdauer van eerdere cohorten en kondigen aldus de achteruitgang van het maatschappelijk leven aan. Het is een bijwerking van vooruitgang: veranderende leefomstandigheden zorgen voor veranderende opvoedingen en dus andersoortige kinderen.
Dat conflict is sinds de jaren vijftig zichtbaarder geworden, met name omdat de jongere generaties zich gaandeweg bewust werden van dat mechanisme. Generationeel zelfbewustzijn werd de norm, met ‘My Generation’ van The Who als vroege illustratie.
25 Jaar later schreef Douglas Coupland ‘Generation X’ en gaf daarmee de volgende generatie zijn naam. In Nederland vertaalde dat mooi als Nix. Dat is tevens een goede omschrijving van het luchtige nihilisme dat mij en en mijn generatiegenoten kenmerkt, in de ogen van de babyboomers vanzelfsprekend. Maar ook in onze eigen ogen. Vandaar de naam van de G500 van de jaren ’90, Niet Nix. En vandaar de geuzennaam Slackers, ontleend aan Richard Linklaters debuut uit 1990, ‘Slacker’. Speciaal aangeraden voor de twintigers van tegenwoordig.
Wat krijg je als het je lukt om je kinderen niks tekort laten komen? Coole, neurotische, creatieve, ambitieloze grote mensen. Slackers. Goed volk. Al zeg ik het zelf.