Israëlisch-Amerikaanse hypocrisie

OPINIE - De VS zijn niet blij met de verzoening tussen de Palestijnse bewegingen Fatah en Hamas. Verbaast dat iemand?

De woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Jen Psaki, zei donderdag dat dit het einde kan betekenen van het vredesproces. En een niet met name genoemde hoge Amerikaanse regeringsfunctionaris zei donderdag dat de VS hun hulp aan de Palestijnen opnieuw tegen het licht moeten houden als de twee groeperingen samen een regering gaan vormen.

‘Iedere Palestijnse regering moet duidelijk en ondubbelzinnig uitspreken dat zij tegen geweld is, dat zij de staat Israel erkent en dat zij eerder aangegane overeenkomsten en verplichtingen tussen de partijen zal honoreren,’ aldus deze functionaris. ‘Als er een nieuwe Palestijnse regering wordt gevormd, zullen we haar beoordelen naar gelang zij zich schikt naar deze zaken en op basis van haar daden en politiek. En dan zullen we op basis van de Amerikaanse wetgeving beslissen welke gevolgen dat heeft voor onze hulp.’

Israël was evenmin verheugd over de toenadering tussen Hamas en Fatah. De Israëlische regering – die meerdere ministers telt die een Palestijnse staat sowieso nooit hebben zien zitten – heeft donderdag de vredesbesprekingen (die inmiddels besprekingen waren geworden over het al of niet houden van besprekingen) volledig opgeschort. Ook werd, na een kabinetszitting van zes uur, aangekondigd dat Israël met strafmaatregelen zal komen zodra er een regering van Fatah en Hamas wordt gevormd.

Deze stappen komen nadat premier Benjamin Netanyahu woensdag de Palestijnse president Abbas er al van had beschuldigd dat hij had gekozen voor Hamas en tegen vrede. ‘Door zich te binden aan Hamas, keert het Palestijnse leiderschap de vrede de rug toe,’ zei een medewerker van Netanyahu namens zijn baas.

President Abbas zei ondertussen dat er geen tegenstelling bestaat tussen de verzoening en onderhandelingen: ‘Omdat we erop uit zijn een rechtvaardige en duurzame vrede te bereiken op basis van de twee-statenoplossing en internationale resoluties. Eenheid van land en volk versterkt ons en vergroot de kans dat er een Palestijnse staat komt met Oost-Jeruzalem als hoofdstad.’

Zelf wil ik hier graag aan toevoegen dat een hyprocrietere mening dan welke de VS en Israël uiten, namelijk dat de verzoening het ‘vredesproces’ in de wielen rijdt, moeilijk voorstelbaar is. Negen maanden werd er gepraat. In deze periode werd duidelijker dan ooit gedemonstreerd dat Israël volstrekt niet bereid is de geboorte van een enigszins levensvatbare Palestijnse staat te overwegen.

Israël stelde voorwaarden waarvan het wist dat ze onaanvaardbaar waren. Het sloot Oost-Jeruzalem uit van besprekingen (het moet Israëlisch blijven), wilde de Jordaanvallei behouden of op zijn minst langdurig leasen, stelde de onmogelijke voorwaarde dat de Palestijnen nu ook nog Israel erkennen als ‘Joodse staat’, en veegde discussies over het recht van terugkeer van tafel.

En intussen was onduidelijk of, en zo ja welke, nederzettingen Israël bereid was te ontruimen. Ook mocht niet worden gepraat over een compromis op basis van de grenzen van 1967, werd geen enkele kaart getoond van de omtrekken van een te stichten Palestijnse staat, werd meer dan ooit gebouwd in de nederzettingen en Oost-Jeruzalem en doodden Israëlische militairen gedurende de onderhandelingsperiode tenminste 60 Palestijnen zonder dat ook maar een keer een gedegen onderzoek naar de toedracht plaatsvond.

En de VS, in hun veronderstelde rol van ‘honest broker’, deden er niets aan en gingen in de meeste gevallen grif met de Israëlische eisen mee.

En dan zou een toenadering tussen Fatah en Hamas een spraak in het wil steken? Kom op, zeg. En waarom dan wel? Omdat zo eindelijk weer eens Palestijnse verkiezingen in zicht komen en mandaten die al jaren geleden verlopen waren op de proef kunnen worden gesteld? Omdat – als alles goed gaat (wat we overigens nog maar moeten afwachten) – een hervorming van de PLO zou kunnen worden doorgevoerd, op een zodanige manier dat dit orgaan weer meer Palestijnen zou kunnen gaan vertegenwoordigen en niet alleen het coterietje rond Mahmoud Abbas?

Moeten we hieruit concluderen dat Israël en de VS – als het over Palestijnen gaat – tegen democratie zijn en tegen legitimiteit? Of gaat het er alleen maar om dat de Palestijnse Autoriteit, nu ze haar nut als onderhandelingspartner is kwijtgeraakt en verbreding van haar basis zoekt, dreigt haar karakter van Israëls dociele knechtje dreigt te verliezen?

Waarschijnlijk een combinatie van dit alles. En natuurlijk speelt daarbij sterk mee dat Hamas zowel in Israël als in de VS als een terroristische organisatie te boek staat, die hardnekkig weigert Israël te erkennen. Dat de organisatie in het verleden heeft laten weten te kunnen leven met een twee-statenoplossing wordt hardnekkig door Israël, de VS (en ook Europa) onder tafel geveegd.

Lees bijvoorbeeld de hysterische commentaren in de Israëlische pers, zoals bijvoorbeeld de hieronder geciteerde opgefokte nonsens van Ynet, de site van de krant Yediot Ahronot:

Clearly, Israel will also have to stop all fund transfers to an official terrorist entity […] Just imagine what would have happened if Israel had transferred territories in the center of the country to the Palestinians, and then the unity with Hamas and Jihad had taken place, with the latter two even controlling these territories.

Unity with Hamas is a slap in the face for many of the Arab regimes too, as it is basically a shift to cooperating with their enemy, the Muslim Brotherhood. It is an insult to Egypt, Saudi Arabia, Jordan and other states that see radical Islam as an existential threat. Both Fatah and Hamas have turned into detested entities among the Palestinian and Arab publics alike. There is no support, no interest, no hope

En dit is alleen nog maar een fragment, en zeker niet de enige passage in een Israëlische krant waaruit blijkt dat de Israëli’s echt volstrekt de weg kwijt zijn, en geen enkel begrip meer lijken te hebben van wat er in de Arabische wereld of onder Palestijnen speelt. Abbas is, in vrijwel alle kranten, van Israëls eigen Palestijnse schoothond, ineens weer in een onbetrouwbare terrorist veranderd.

In mijn achterhoofd blijft ondertussen echter ook deze vraag spoken: Wat had Israël in godsnaam met Gaza willen gaan doen als het – buiten Hamas om – wél met Abbas een akkoord had bereikt?