– Froukje, waar heb je de tandenborstel verstopt? Ik moet vandaag mijn tanden poetsen, dat weet je.
– Dat weet ik, ja. Daar heb je me gisteravond al over geïnformeerd, Alex.
– Alexander is de naam.
– Neem me niet kwalijk.
– En kom nu niet aanzetten met tandenborstel kwijt, ontbijt nog niet geregeld.
– Nee, nee. Eitjes zijn klaar.
– Maar mijn tandenborstel is zoek. Dat is mooi!
– Misschien ligt hij ergens…
– Nee, DAT IS ZÉÉR MOOI!
– Trek je grijze pak aan, Alex.
– Alexander. Wat voor strop?
– Alles past bij grijs, dat maakt niet uit. Rood of blauw of groen. Als het maar gestreept is, met een tintje.
– All right. Maar waar is mijn tandenborstel?
– Moeder God.
– Ja, dat zou jij toch moeten weten?
– Ik?
– Het hoofd der huishouding zou dat moeten weten, ja.
– Het hoofd der huishouding weet het niet.
– Want ik kan niet, hoe noem je dat, ongepoetst de straat op.
– Nee. Wat zou je zeggen van eens flink je mond spoelen? Dan krijg je van mij een kusje en dan zorg ik dat je morgen een gloednieuwe tandenborstel van de C1000 hebt.
– Grr!
– Het grommen is altijd een goed teken in het huwelijk. Het houdt een huwelijk in stand, zeg ik altijd.
– Óns huwelijk, bedoel je? Tandenborstelloos?
– Zeker, Alex.
– Alexander.
Reacties (11)
Ik merk op dat Alexander zijn tanden poetst voor het ontbijt in plaats van erna? Ik weet dat meer mensen dat doen, maar erg netjes vind ik dat niet.
Verder zo’n heerlijke vrouwenopmerking: “Misschien ligt hij ergens…”. Natuurlijk ligt hij ergens (tenzij hij staat, maar tandenborstels doen dat niet uit zichzelf), punt is dat zonder wetenschap van de locatie, die kennis weinig zinvol is.
Waar gaat dit in godsnaam over? Waarom is er niet zoiets als een eindredactie of kwaliteitscontrole op Sargasso om dit soort loos gepruttel van de site te houden?
Het hoeft maar niet aldoor over zware onderwerpen te gaan. Af en toe mag er best eens even wat losjes gewauweld worden. Als je het niet wilt lezen, kun je het ook gewoon niet lezen. Artikels die me niet interesseren sla ik gewoon over, in plaats van er verongelijkt op te gaan reageren.
Ik ben het helemaal met je eens dat er ook wel eens een luchtig onderwerp tussendoor mag. Maar ook onder luchtige onderwerpen heb je goede en minder goede.
De stukken van Hoogeboom zijn zouteloos, humorloos, gaan nergens over en worden de laatste tijd bijna iedere dag geplaatst. De redactie zou toch eens moeten nadenken of dat zo’n goed idee is.
Laat Hoogeboom op zijn eigen blog blijven en alleen als-ie een goed stuk weet te schrijven, dit hier plaatsen.
Terug in je hok, Inkwith. Als er beledigd moet worden, kan ik dat veel beter dan jij.
Ik vroeg me af: zou meneer Pechtold thuis hetzelfde toontje van verongelijktheid en ironie (want dat is het vreemde aan zijn praten in het openbaar) gebruiken? Ik dacht het wel, maar met meer ironie en wat minder verongelijktheid.
Daarover gaat, voor de goede lezer, dit zouteloze en humorloze stukje.
Maar wel leuker dan dat slappe geouwehoer van Alexander zelf.
Ik heb er op de late avond anders smakelijk om moeten lachen :)
Ik heb er even om gegrinnikt. Bij het lezen van Bismarcks commentaar nog even nagegrinnikt zelfs. Dus wat mij betreft: blijven plaatsen dit soort luchtigheden.
Smaken verschillen, Inkwith.
Ja, smaken verschillen. Wat de een luchtig vindt, vindt de ander vlees noch vis. Of nog erger. Niets mis mee. Maar betekent dat dan dat alleen degene die iets positiefs weet te zeggen, zich mag uiten en dat degene die wat minder leuke feedback wil geven, eruit gebonjourd mag worden met de woorden ‘ga een ander stukje lezen dat je wel leuk vindt’? Ik kan me niet voorstellen dat Sargasso er van dit soort neppe blijigheid op vooruitgaat.
Ik zou, anders dan Bismarck, iedereen willen oproepen vooral wél te reageren op wat zij zien als flutstukjes. Het kan toch geen kwaad als een een stukjesschrijver weet dat tegenover een handjevol positieve reacties flink wat onverschilligheid, teleurstelling, afkeer, afgrijzen etc. staat?
Ik ben het met je eens: iedereen moet kunnen zeggen wat hij vindt. Alleen moet je ervoor oppassen dat je niet gaat lijken op die criticaster die in de jaren zeventig enkele malen per week een briefje schreef naar de redactie van Het Parool: of de column van Kronkel niet kon verdwijnen, want die column ging toch nergens over. Hij had die krant voor het nieuws. Carmiggelt heeft daar later nog een column aan gewijd, die ging over het typisch Hollandse gekanker.
Waarmee ik mezelf natuurlijk niet wil vergelijken met Carmiggelt.
Nee, een Carmiggelt ben je niet. Carmiggelt kon van niets iets maken, jij maakt van iets niets.