Topman Harald Espenhahn (hier met advocaat) van ThyssenKrupp in Italië is in eerste graad veroordeeld tot 16,5 jaar gevangenisstraf voor een arbeidsongeval waarbij in december 2007 in de staalfabriek in Terni zeven arbeiders om het leven kwamen. De rechtbank concludeerde dat hij het risico heeft geaccepteerd dat er doden zouden vallen in het bedrijf, maar dat hij uit economische overwegingen geen onderhoud en schoonmaak meer liet plegen omdat de vestiging Terni gesloten zou worden. Vijf andere topmensen hebben straffen tot vijf jaar opgelegd gekregen.
De veroordeling – voor doodslag, niet dood door schuld – is een lichtend voorbeeld van werkelijke rechtvaardigheid. Zag u ooit een topman uit het bedrijfsleven zo lang de gevangenis in gaan voor een bedrijfsongeval? Bakker en Pater kregen uiteindelijk een jaartje en een bespottelijk lage boete voor de Enschedese vuurwerkramp. Ik denk dat de overlevenden liever echte straffen hadden gezien voor alle verantwoordelijken, maar in Nederland lijkt het erop dat je met geldboetes en straf voor een of andere zielige onderknuppel wegkomt.
Italië kan zich wat mij betreft op de borst kloppen vanwege deze uitspraak – maar zoals altijd in dit land is er iemand die roet in het eten gooit. Om premier Berlusconi uit handen van justitie te redden, is er een wet uitgevaardigd die de verjaringstermijn van een groot aantal misdrijven verkort. In Italië kan een zaak ook verjaren terwijl deze onder de rechter is en dus kan deze wet – die nog door de Senaat en door de President moet worden goedgekeurd – de stekker uit honderden lopende processen trekken.
Naast enkele processen waar de premier bij betrokken is, zouden onder andere de zaken van het ingestorte studentenhuis in L’Aquila (8 doden); de ontplofte LPG-trein in Viareggio (31 doden); de geruchtmakende Parmalat-fraudezaak en de zaak-ThyssenKrupp voortijdig ten einde komen. Zonder uiteindelijke veroordeling. Zonder rechtvaardigheid. Zonder afsluiting. Zodat één man straks op zijn sterfbed kan zeggen dat ze hem toch maar mooi niet te pakken hebben gekregen.
Meer bij Edge of Europe.
Reacties (2)
Op basis van je verhaal lijkt me dit een goed idee. De top van het bedrijfsleven zit in een segment, net als de banken en de top van de overheid, waar geld wordt verdiend als het goed gaat, en wanneer het minder gaat is er een gouden parachute of handdruk. Wat meer Bonus Malus lijkt me heel erg zinvol hier. Maar wat zou een bankdirecteur dan krijgen voor zijn/haar aandeel in het crashen van de Wereldeconomie?
Het probleem is dat alles goedkoop, goedkoper, goedkoopst moet. Dus wordt er wel eens ergens langs de lijn gelopen. En dus ook wel eens eroverheen. Zolang wij maar goedkoop onze spullen kunnen kopen. En helaas gaat het dan wel eens mis. En dan huilt iedereen krokodillentranen. Op sommige plekken zijn de regels te streng op sommige te laks. Helaas zitten die strenge regels vooral op plekken waar dat ook makkelijk is (bijv. voedsel-waren wet met ridicule eisen tav rauwmelkse kazen), maar daar waar het even moeilijker is, is er meestal te veel afstand of controle door derden die uiteindelijk niet deugt (bijv. BP in USA en bijv. controle op banken). Ergo, eigen schuld dikke bult.