De Zomer van Hans van Duijn, deel 7

Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?

Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 7.

Hans haalt het pasje met de magneetstrip uit zijn binnenzak en schuift deze langs de scanner naast de schuifdeur van het postsorteerbedrijf. In de hal van het bedrijf staat een uit karton gesneden cartoonhaas met een postzak op zijn rug. De oranje haas steekt zijn duim op. ‘Wij kiezen niet het hazenpad!’ bulderen de Comic Sans letters onder de haas. Naast de haas staat een leaseplant met een hydrometer. Elke week komt er een werknemer van een speciaal hydrocultuurbedrijf om de vochthuishouding van de plant te controleren en te rapporteren in een blauwe multomap. Ooit fantaseerde Hans erover om ook zo’n baan te nemen. Gewoon met een busje het halve land doorkruisen, een beetje radio luisteren en dan bij bedrijven de hydrokorrels en het water van de planten bijvullen. Maar dan zou Hans geen tijd meer over hebben om te bloggen of te twitteren, en dat viel voor een voorvechter van het vrije woord lastig te verteren.

Als datatypist bij het postsorteerbedrijf heeft Hans altijd wel een kwartiertje rust om iets subversief te tikken over het klimaat, PvdA’ers, Tofik Dibi of Joop.nl. Of hij neemt het op voor Geert Wilders en zijn sympathisanten. “Vroeger stemde deze mensen op linkse partijen toen werden ze niet belachelijk gemaakt , dat geeft te denken #PVV” of: “Wedden dat de pensioenfondsbeheerders rustig aanzien hoe jullie pensioenen aan het verdampen zijn #pvv #cda #dnb #pvda #euro” Zeker nu de ramadan weer is begonnen, loopt Hans graag leeg.

Anwar, Hans’ manager met de aftershavewolk, polyester klikstropdas en rinkelende sleutelblos waar hij nerveus mee zwaait, loopt het liefst de hele dag met een headset op te praten met andere general managers van het postsorteerbedrijf. Meestal zijn het holle frasen over hún manager. Als parttimer heeft Hans niet veel aanspraak bij zijn collega’s. Hij wordt een beetje weggezet als de klaploper van de ‘uitzendmaffia’ of zelfs ‘de professor’ omdat hij een hbo-studie heeft afgerond. De portier van het bedrijf heeft met menig werknemer een bondje gesloten om Hans’ mantel uit te vegen. In de rij van de koffie- en soepautomaat, bij het mild geprijsde buffet van de kantine of op de rokerspatio; Hans ontkomt niet aan de fratsen van de portier. Of het nu ludiek bedoelde opmerkingen zijn over vrouwen, salaris of Hans’ onvermogen tot het besturen van een auto. (‘Waarom is Hans nooit bij Peter R. De Vries in zijn programma geweest? Wegens gebrek aan rijbewijs.’) Zijn collega’s snappen niet waarom Hans met een hbo-studie zo’n baantje heeft.

Radio 538 schalt door de ruimte. De breedgeschouderde Anwar komt bij Hans’ computer staan. Hans voert juist uit grote expeditiekarren de gegevens van een stapel telefoongidsen in op de computer. ‘Hans, kan het misschien kloppen dat jij in mei vakantie hebt opgenomen?’ vraagt Anwar, terwijl hij met zijn wijsvinger op de rechterhelft van zijn headset duwt.
Hans kijkt Anwar aan. ‘Vakantie?’
‘Ja, Petra van P&O is aan de lijn. Ze vraagt of Hans van Duijn – dat ben jij toch? – vakantie heeft opgenomen.’
‘Waarom?’ vraagt Hans met een bezorgde blik.
‘Er is een gat in de planning. Ze wil jou op cluster 5 zetten.’
‘O… maar… daar ben ik het niet zo mee eens…’
Anwar verheft zijn stem. ‘Iedereen heeft al in cluster 5 gewerkt, en als jij in mei al vakantie hebt opgenomen…’ Anwar duwt nogmaals tegen zijn headset. ‘Is goed hoor, Petra. Hij doet het.’
Anwar trekt zijn kaki broek wat hoger op en loopt door naar de volgende computer-unit.

‘Hans… psst…!’ Hans draait zich om.
Sin Wong, een Chinese jongen met een gameverslaving, leunt met zijn elleboog op de ruggensteun van een pneumatische stoel. Hij zegt met gedempte stem: ‘Ik heb hem bij me, vandaag!’
‘Nu al?’ vraagt Hans op fluistertoon. ‘Ik heb het geld nog niet.’
‘Je zei dat je hem toch wilde hebben?’
Hans schudt nerveus zijn hoofd. ‘Ik heb me vergist, ik wil hem later pas…’
‘Gast, ik heb hem nu al uit België besteld. Jij zei dat je ‘m wilde…!’
Hans staat op. Een nieuwe expeditiekar met telefoongidsen wordt gebracht door Twan, een verstandelijk gehandicapte die als een soort manusje-van-alles voor het bedrijf is ingezet vanwege een gunstige subsidieregeling. Hans duwt de kar opzij en loopt richting Sin Wong.
‘Laat, eh, laat eens zien?’
‘Hier? Ben jij gek ofzo? Straks, buiten.’
‘Zit-ie daar in?’ Hans wijst naar een leren foedraal van Perry Sport, naast de stoel van Sin Wong.
‘Oké, heel even dan.’ Sin Wong kijkt vlug om zich heen en ritst het foedraal open.
Hans kijkt door de spleet en vangt een glimp op van een legergroene Walther, Model G22. Hans’ kruis voelt nu warm en bekneld aan.
‘Inclusief 2 magazijnen en voorgreep. Iets minder dan 600 euro, Hans. Poppetje gezien?’
Hans knikt.
‘Oké. Dus je betaalt straks?’
‘Ik weet niet… het gaat me niet lukken, denk ik. Volgende week denk ik. Dan heeft het uitzendbureau pas de loonbriefjes verwerkt.’
‘Ik heb een deal,’ fluistert Sin Wong. ‘Je betaalt me volgende week 700, maar je mag ‘m nu al hebben. Graag of heel niet. Anders verpats ik hem nu aan iemand anders. Nu reserveer jij hem met rente, zo moet je het zien. Snap je?’
Hans knikt als een kind dat net een grote lollie voor zijn ogen heeft zien dansen.

Morgen deel 8 van de Zomer van Hans van Duijn.