De kracht van statistieken

Haaretz kwam gisteren met het bericht dat het Israelische leger een alarmerende toename meldt van het aantal incidenten waarbij met stenen wordt gegooid. Vorige maand, zo meldde het leger waren er  498 van dat soort incidenten en dat was 33% meer dan het gemiddelde per maand van een jaar geleden. Het was ook het hoogste aantal sinds de operatie Cast Lead in Gaza in 2008-2009. Volgens het leger waren er in de eerste negen maanden van dit jaar 3,484 incidenten waarbij stenen naar het leger of naar passerende auto’s op de Westoever werden gegooid – zo’n 387 gemiddeld per maand (en in 2010 was dat minder, namelijk 303 per maand).

Ik ben altijd heel erg blij als ik dit soort statistieken lees. Blijkbaar zitten er bij het Israelische leger mensen die ijverig van dag tot dag bijhouden hoeveel stenen er op de Westoever worden gegooid. En dat is goed, want zo weten we waar we aan toe zijn. Uiteindelijk is het toch een soort barometer voor de politieke temperatuur op de Westoever, zal ik maar zeggen, die hoeveelheid stenen waarmee wordt gegooid. Hardstikke goed dus dat we op deze manier op de hoogte worden gehouden.

Er zullen, denk ik, ook vast mensen van het Israelische leger zijn die nauwgezet optekenen hoeveel traangasgranaten het leger maandelijks afvuurt, en hoeveel rubberkogels en hoeveel scherpe munitie. Wat ik alleen toch en beetje jammer vind, is dat die statistiek niet tegelijkertijd met deze statistiek van het stenengooien wordt gepubliceerd. Op die manier zouden we namelijk kunnen zien of er ook verbanden bestaan. Bijvoorbeeld tussen het gooien met stenen bij protesten tegen de bouw van de Muur in plaatsen als Ní’lin en Bil’in. Of met momenten waarop het leger dorpen binnenvalt om mensen te arresteren (of kinderen, zoals de laatste tijd ’s nachts in Hebron gebeurde, om ze te fotograferen zodat ze later makkelijk herkenbaar zouden zijn als ze op foto’s verschijnen van stenengooiers). Of  verbanden met momenten waarop waarop dorpen onder de voet worden gelopen door kolonisten, waarbij het leger dan gewoonlijk de orde herstelt door op de Palestijnen te schieten.

Verder vind ik het ook heel jammer dat het leger niet de moeite heeft genomen om de statistiek te splitsen naar het aantal gevallen waarin de stenen werden gegooid door Palestijnen,  en het aantal gevallen dat het kolonisten waren die met stenen gooiden. In juli namelijk meldde hetzelfde leger dat er een – eveneens alarmerend genoemde – toename was van het aantal botsingen tussen kolonisten en Palestijnen. Haaretz plaatste bij dat artikel een foto van stenengooiende kolonisten bij het dorpje Huwara bij Nablus. Deze foto hieronder:

Maar eén van de redenen waarom die stenengooi-statistiek nu naar buiten wordt gebracht is natuurlijk dat onlangs een kolonist, Asher Palmer en zijn enkele maanden oude zoontje, omkwamen doordat er een steen door de ruit van hun auto ging, die daarop van de weg raakte en over de kop sloeg. De steen zou zijn gegooid door Palestijnen vanuit een rijdende auto. Inderdaad een heel akelig incident. Maar daar staan dan ook weer akelige incidenten tegenover bedreven door de Israelische kant, die niet worden genoemd door het leger. Gek is dat toch, steeds die onvolledigheid van die militairen. Zo waren er in één week twee incidenten waarbij kolonisten hun auto’s als wapen gebruikten. Woensdag werd een 20-jarige man, Nasser Abu al-Kabbash, op weg naar zijn werk overreden door een auto met Israelische nummerplaat bij Beit Dajan, niet ver van Nablus. De auto reed snel door na het ongeluk. Nasser raakte gewond. Een dag eerder werden twee zusjes, leerlingen van het de Ibn Sina verpleegstersschool in Huwara opzettelijk overreden door een Israelische Subara-pick-up truck die doorreed. De meisjes, Ahlam en Suja Bilal, 19 en 18 jaar oud, belandden in het Rashidiye ziekenhuis in Nablus. 
 Een week eerder, op 27 september, stierf de achtjarige Farid Jaber na enkele dagen eerder te zijn overreden door een kolonist in de buurt van Baqa’a bij Hebron. Ooggetuigen meldden dat het geen ongeluk was. De bestuurder van de auto ging er vandoor. De militairen verrichtten echter wel een arrestatie, namelijk van twee omstanders, nadat rellen waren uit gebroken omdat het leger een Palestijnse ambulance tegenhield die de jongen wilde bijstaan.

Het is overigens eerder gebeurd dat kolonisten hun auto als wapen gebruikten. Bekend werd een video uit 2010 waarop te zien is hoe David Beeri, de leider van de rechtse beweging Elad die onder meer de opgravingen in de Palestijnse wijk Silwan van Jeruzalem in beheer heeft, met zijn auto een jongen schept die met stenen gooide. Hieronder een foto van het incident. De jongen werd gelukkig niet ernstig gewond. Beeri is nooit  vervolgd.

PS. Voor wie van statistieken houdt heeft OCHA, (The Office for the Coordination of Humanitarian Affairs van de VN in de Palestijnse gebieden) ook interessante cijfers. En al gaat het niet helemaal over hetzelfde, misschien is er toch een soort van een verband. Ocha meldt dat  522 checkpoints zijn op de Westoever, en daarnaast nog eens 495 zogenaamde ‘vliegende’ (dus verplaatsbare) checkpoints. Dat zijn er dus 1017 in totaal. Ook meldt OCHA dat van tien van de elf steden op de Westoever één of meer van de voornaamste toegangswegen ontoegankelijk zijn gemaakt. In Hebron is het stadscentrum op 122 manieren onbereikbaar gemaakt voor Palestijnen. En zo’n 200.000 mensen uit 70 dorpen moeten omwegen maken die twee tot vijf keer langer zijn dan normaal om de dichtstbijzijnde stad te bereiken. Enz. enz.  

PS II: Het toeval wil dat ook het Palestijnse Centraal Bureau voor de Statistiek vandaag met een staatje kwam. Dat ging over gevangenen. In de 44 jaar dat Israel de gebieden bezet houdt, zijn 750.000 mensen gearresteerd, onder wie 8000 kinderen en 850 vrouwen, aldus het PCBS, (ter vergelijking de totale bevolking van Gaza en de Westoever was in 1970 ruim één miljoen, zij bedraagt nu bijna vier miljoen). Van vrijwel elke familie in de gebieden is wel eens iemand opgepakt, en vaak meerdere leden van één familie.

Op dit moment zijn er ongeveer 600 gevangen, van wie 35 vrouwen en 285 kinderen;  270 mensen zitten in zogenoemde ‘administratieve hechtenis’ (wat will zeggen dat ze vastzitten zonder vorm van proces), 21 zijn gekozen parlementsleden, ook zijn een paar van hen leiders van politieke bewegingen. Achthonderdtwintig mensen zijn tot één keer of meerdere keren levenslang veroordeeld.
Driehonderdtwee gevangenen zaten al vast voor de ondertekening van de akkoorden van Oslo en de instelling van de Palestijnse Autoriteit in mei 1994. Zij worden ‘veteranen’ genoemd, 136 van hen zitten al meer dan 20 jaar, 41 van hen al meer dan 25 jaar en vier al meer dan 30 jaar.