De GC Bluf!-bespreking (1)

De afgelopen weken is er zeer veel aandacht geweest voor de advertentie die in 1986 in de Volkskrant werd geplaatst namens 188 (en niet 178, zoals de advertentie zelf beweert) personen en organisaties die het blad Bluf! een hart onder de riem staken. Men dreigde toen namelijk de uitgever van het blad aan te pakken, om zo de schuldigen van de inbraak te vinden. De ondertekenaars vonden dat een aantasting van de persvrijheid.

Veel mensen vinden die advertentie nu een grof schandaal en de term ‘guilt by association’, valt regelmatig. Wat men gemakshalve vergeet is dat het de ondertekenaars helemaal niet ging over de rechtmatigheid dan wel onrechtmatigheid van de daad die de documenten opleverde, maar om de publicatie van de documenten zelf.

De boodschap van de advertentie was dan ook niet dat zij inbraken goedkeurden, verre van dat, maar dat zij voor publicatie waren van zulke belangwekkende informatie, en dat de uitgevers en schrijvers van Bluf! niet vastgezet mochten worden om de daders te achterhalen, iets wat de overheid overwoog.

Zo bezien is de verontwaardiging over de advertentie van bijvoorbeeld De Telegraaf nogal selectief te noemen. Als het gaat om journalisten van die krant, die na het publiceren van illegaal verkregen overheidsdocumenten worden gegijzeld, dan is het land te klein, maar een stel publicerende krakers moet de vrijheid van drukpers het liefst zo snel mogelijk ontnomen worden.

Veel mensen die nu tegen de advertentie zijn, weten niet of nauwelijks wat er in de documenten stond, en waardoor ze belangwekkend genoeg waren om publicatie te verantwoorden. Om ons gemeenschappelijk geheugen wat op te frissen bespreekt GeenCommentaar daarom de publicaties in Bluf!, en wat zij aantoonden. Vandaag deel één in de serie.

Publicatie 1 in Bluf! 176, 27 juni 1985:
“De Wederopstanding van Jonkheer De Brauw”

In deze eerste publicatie verklaart de actiegroep “de wraak van Jonkheer mr. De Brauw” waarom men de inbraak pleegde, en probeert de groep deze te legitimeren. Kortgezegd is de reden van de inbraak dat het ministerie de “spil van de kernenergielobby was”. Opvallend is daarbij de volgende uitspraak:

Overigens zouden we ook zonder zo’n ‘legitimatie’ deze inbraak wel gepleegd hebben. Kernenergie blijft hoe dan ook een smerig zaakje en hoe meer we de toepassing daarvan kunnen frusteren en saboteren, hoe beter het is. Bovendien is het natuurlijk gewoon léuk om ze op zo’n manier terug te pakken.

Hiermee geeft de groep dus aan dat er wat hen betreft ook zonder reden een inbraak gepleegd had mogen worden. Wat mij betreft een twijfelachtige verantwoording.

Maar goed, het gaat om de onthulling, en in deze aflevering is dat de constatering dat de toenmalige regering zich in liet pakken door het bedrijfsleven en financiële verplichtingen aanging zonder daarin de Kamer te kennen. Het betrof een tweede kweekreactor, die voor het verrijken van uranium, de brandstof van kerncentrales, moest zorgen. De regering achtte het niet wenselijk dat de Kamer op de hoogte werd gesteld omdat niet verwacht werd een kamermeerderheid te kunnen vinden, aangezien zelfs regeringspartij CDA verdeeld was.

In deze publicatie stonden verder nog wat schetsen met het ‘aanvalsplan’ van de inbraak in het Ministerie van Economische zaken.

Lees ook de overige delen!
Deel 2 (publicatie 2-4)
Deel 3 (publicatie 5-7)
Deel 4 (publicatie 8-10)