Crossing Border 2011

Afgelopen weekend vond in Den Haag het Crossing Border-festival plaats. Op zaterdag was ik er met vrienden. Ik heb het al eerder kort over dit festival gehad, daarom bij deze een verslag.

Een van de openingsacts was Spinvis. Ik voel altijd met Spinvis mee, want hij komt uit Nieuwegein en daar heb ik zelf ook ooit een paar jaren doorgebracht, dus ik weet hoe dat is. Hij kwam met zijn band het podium op en begon direct te spelen. Veel nummers van de nieuwste plaat “Tot ziens Justine Keller” uiteraard, maar ook andere stukken. Veel tekst, leuke tekst ook.  Een tekst die begint met “Als het goed is, moet ik hier ergens op de gastenlijst staan…”, bevalt me wel. Verder deed het optreden mij erg aan Lou Reed denken. De manier waarop Spinvis het podium op komt, zijn leren jack en hoe hij weinig vertelt tussen de stukken door bijvoorbeeld. Ook hoe hij de tweede gitaar speelt en hoe hij duidelijk de baas is over de rest van de groep, een gitarist/bassist, een multi-instrumentalist, een drummer en celliste Saartje van Camp doet mij aan Lou denken.

Behalve een mooie solo à la Jane Scarpantoni in Venus in Furs op Animal Serenade van Saartje van Camp werden er weinig solo’s gespeeld. Dat is wel een duidelijk verschil met Lou Reed. Sterling Morrison, Robert Quine of Mike Rathke ontbreken gewoon. Er waren wel meerdere gitaristen, maar het waren allemaal tweede gitaren en geen eerste. Inmiddels weet ik dat dit voor veel Sargasso-lezers ook niet echt hoeft en dan maakt het niet uit, maar ik vond het jammer.

Ook de teksten waren een beetje anders, softer. Misschien nog een beetje als Modern Dance of Baton Rouge, maar dan zonder de wrange bijsmaak van een huwelijk dat op de klippen loopt. Misschien teksten die Lou Reed zou kunnen hebben gemaakt als zijn huwelijk met zijn ex Sylvia harmonieus was gebleven en als er vele kinderen uit waren voortgekomen.

Op weg naar “20 onder 35”, een selectie van Nederlandse jonge auteurs, hoorde ik uit de grote zaal een gitaarsolo. Daar moest ik toch even kijken. Ik geloof dat het  Jonathan Wilson  was. Het optreden deed mij een beetje denken aan Harvest van Neil Young, maar dat kan aan mij liggen. Vaak heb ik het gevoel dat nieuwe groepen net zo klinken als oude groepen van 20 of 30 jaar terug. Misschien omdat er nu popacademies zijn, waar zij alleen hebben geleerd die stijlen te kopiëren en meer niet. Of simpelweg omdat die oudere groepen er nu wel zijn, maar er vroeger nog niet waren. Of gewoon bewondering en daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Bij Spinvis is het laatste het geval, geloof ik.

Van “20 onder 35” zag ik uiteindelijk alleen de laatste twee. Recensent en schrijver, altijd een moeilijke positie, Joost de Vries, de jongste van allemaal, en de dichter Y.M. Dangre, geboren in 1987. De opzet van het hele gesprek vond ik een beetje mislukt, althans wat ik ervan hoorde, want het idee was dat de aanwezige auteurs werden beschouwd als representant van alle hedendaagse schrijvers onder de 35. Y.M. Dangre merkte dan ook terecht op dat hij zich vooral bezig houdt met zijn eigen werk.

Op naar het volgende, de band Mechanical Bride. De bloedmooie presentatrice kondigt het voorprogramma aan: nog een keer de dichter Y.M. Dangre voor wie hem daarnet nog niet heeft gehoord. Nog een keer dezelfde gedichten, maar ook nog een beetje meer. Gedichten over de liefde in al zijn facetten. Onder meer ook over de probleempjes na een lang huwelijk. Hoe weet hij dat? Is hij al voor zijn geboorte gaan trouwen of heeft hij er een keer met zijn oma over gesproken? Wij weten het niet. Dan de hoofdact. Jonge introverte mensen, vele multi-instrumentalisten. Multi-instrumentalisten zag ik vaak dit festival. Dat viel mij echt op. Op de een of andere manier past dit eigenlijk ook goed bij het Crossing Border-idee.

Voor wie  dit allemaal te jong was, was er Elmore Leonhard. Hij is al 86 jaar oud, maar dat zag je echt niet. Zijn boeken zijn vaak verfilmd, bijvoorbeeld Jackie Brown  en Get Shorty. Hij ging vertellen over de verfilmingen, dat hij ze soms heel goed vond, vooral  als zijn dialogen letterlijk waren overgenomen. Maar regisseurs die teveel veranderen en bijvoorbeeld zijn eindes wijzigen vond hij maar niets. Daar was hij fel tegen. Dat begrijp ik wel.

Zijn zoon Peter, die inmiddels in de voetstappen van zijn vader is getreden en ook boeken schrijft, was er ook. Pas op zijn 49ste begon hij ermee, nadat hij zijn eerdere baan definitief te saai vond. Eerst wilde hij draaiboeken schrijven, maar zijn vader heeft dat afgeraden. Wie draaiboeken schrijft is toch maar het hulpje van de regisseur, terwijl de eigen positie veel beter is als de regisseur jouw roman verfilmt.

Een laatste act, voor ons dan, was Frank Evenblij, wij kennen hem als “Jakhals Frank” uit “De Wereld Draait Door”, waar hij vaak mensen interviewt. Deze keer was het andersom en liet hij zich interviewen, door de altijd sprankelende en onvoorspelbare Pierre Wind. In het begin dacht ik nog: waar slaat dat op, maar het was natuurlijk weer het Crossing Border-idee.

Wij konden uiteraard maar een klein deel bezoeken van het enorme aanbod. Een goede voorbereiding kan dan ook zeer nuttig zijn omdat men anders de beste dingen mist. Aan de andere kant is er ook ruimschoots de mogelijkheid zich te laten verrassen door iets wat men nog niet kent en waar men anders nooit mee in aanraking zou komen. Misschien is juist dat de eigenlijke charme van het festival.

Voor wie er deze keer niet bij is geweest is er altijd nog de volgende keer. Wees dan op tijd met de kaarten, want het is snel uitverkocht. Terecht.

Het kan makkelijk dat iemand anders heel andere dingen heeft gezien. Ik lees graag wat anderen van het festival vonden. De recensie in de Volkskrant heb ik al gelezen. Daar vonden zij het in negatieve zin risicomijdend, vooral omdat er geen Nederlandstalige hiphop, geen Nederhop werd gespeeld. Dus, zij waren iets minder positief dan ik. Maar ach, wat maakt het uit. Er zijn altijd van die mensen die als zij ook een keer een idee hebben het bij voorkeur gisteren al gerealiseerd willen zien en dat bij voorkeur door iemand anders dan zij zelf. Dat hou je toch. Is misschien ook geen slecht idee, ook al brengt Nederhop natuurlijk ook zo zijn gevaren met zich mee. Straks komen er nog Ali B. en Lange Frans als Nederhopper en dan duurt het niet lang meer en dan is het gewoon afgelopen met Crossing Border, uit, finito.

Featured image van mich (Flickr)