Le coq est mort

COLUMN - Ook in Frankrijk is het crisis, merkt de verhuurder van Vrouwke van Stavast op. Tijd voor hem om het land te verlaten.

‘Weet u waarom Frankrijk een haan in het wapen voert?’ vraagt mijn verhuurder, de oudere rijke monsieur T. tijdens een onverwacht avondlijk bezoek. ‘Nee,’ zeg ik. Waarop T. antwoordt: ‘Omdat het het het enige dier is dat met z’n poten in de stront staat en toch vrolijk door kraait.’

‘Madame, de situatie is desastreus,’ verklaart hij zich nader. ‘Buitenlandse bedrijven vertrekken vanwege de hoge belastingen en een totaal afwezige arbeidsethos. Maar de regering, de vakbonden en ja zelfs de top van het Franse bedrijfsleven hebben elkaar gevonden in een duivels pact, waarbij ze almaar roepen hoe onterecht het toch is dat Frankrijk zo verketterd wordt door de rest van de westerse wereld.

Het zijn gevaarlijke tijden madame. Dit land is een communistische staat aan het worden, op de rand van een totale collaps. Ik kom dan ook mijn vertrek uit Parijs aankondigen.’

‘Wow, monsieur T., u gaat Depardieu achterna?’ ‘Ik ben niet gek madame, ik zal mij in Marrakech vestigen.’ Even dacht ik dat hij alleen gekomen was om mij zijn persoonlijke visie op de zorgwekkende toestand van de Franse staat te geven en een toelichting op zijn aanstaande vertrek. Maar monsieur T. komt nooit zomaar langs voor een praatje.

Als monsieur T. mij bezoekt, betekent het dat er in financieel opzicht  iets gaat veranderen, niet ten gunste van de staatskas, maar geheel ten goede komend aan het toch al niet geringe kapitaal van monsieur T. zelf. En terwijl hij met z’n linkerhand zijn hoed licht optilt om mij gedag te zeggen, haalt hij met z’n rechterhand een envelop tevoorschijn die hij mij bij het verlaten van het appartement overhandigt. ‘Madame, dit is de aanzegging van de jaarlijkse huurverhoging. Het was wederom zeer prettig met u gesproken te hebben. Au revoir!’

Later die avond kijk ik het Franse nieuws. Men opent met een onwaarschijnlijk grove brief die is opgedoken. De Amerikaanse CEO van Titan, Maurice Taylor,  schoffeert de Franse minister van “Industriële vernieuwing” Arnaud Montebourg, door vrij onverhuld te zeggen wat monsieur T. slechts enkele uren daarvoor al in mijn halletje betoogde. Taylor is niet van plan gehoor te geven aan een verzoek van Montebourg om de Franse vestiging van Goodyear te kopen ‘omdat Fransen feitelijk slechts drie uur per dag werken en de overheid nooit tot besluiten komt.’ “Pure Frankrijk bashing” roepen linkse commentatoren, “het bewijs van onvermogen van Hollande” roept rechts.

En terwijl monsieur T. vanuit zijn luxueuze appartement aan Avenue Kleber op mijn kosten zijn tickets voor Marrakech boekt, groeit de onrust in Frankrijk. Het land waar de verschillen tussen arm en rijk groter worden, maar waar geen enkele consensus lijkt te bestaan over de noodzaak tot, en aanpak van hervormingen.

Als het zo door gaat, zal monsieur T. over enkele jaren, wanneer hij terugkeert uit zijn zelfverkozen ballingschap om in het comfortabele 16de arrondissement zijn oude dag door te brengen, de Franse haan dood aantreffen. Opgegeten door het volk, op zoek naar het laatste vette kluifje.