‘cool’-politics in warm Rusland

Allicht maakte u al kennis met Nashi (de Poetin-jugend). Ondertussen trof ik een politieke jeugdorganisatie die nog een graadje erger is: de Euro – Aziatische – Jeugd – Unie (klik hier als je durft). Het is een clubje opgeschoten jonge semi-neo-fascisten, waarvan veel in maatpak. In een zaaltje van misschien wel het allerduurste hotel in Moskou bediscusseerde men het begrip ‘soevereigne democratie’ – van wat ik er kon maken een soort democratisch fascisme met communistische trekjes. Het werd me allemaal iets te gortig toen een 17 jarig demagoogje een vraag van een journaliste beantwoordde. ‘Hoe zie jij je eigen toekomst?’. Hij zou zichzelf graag zien als leider van een doodsescader dat Rusland zuiverde van al dat gespuis dat er tegenwoordig rondkroop. Ik tikte 3 flessen Pellegrino achterover, en maakte dat ik wegkwam.

In een nachtclub iets verderop zat Kasianov. Ooit premier, tegenwoordig oppositieleider en hier afgeschilderd als de ‘poging van het Westen democractie de exporteren’. Hij moest immers de Russische Yushenko worden. En – hij was al in Washington geweest. Ongeveer 50 volledig bewapende politie-agenten omsingelden de club, en binnen drie keer volledig gefouilleerd. Dat schept een precedent, je zou verwachten dat iets revolutionairs je te wachten staat.

Niets minder waar – Kasianov hield een vrij droge speech over een aantal economische aangelegenheden, en stipte weinig nieuws aan. Ondertussen hapte en borrelde de club van hooguit 50 genodigden rustig door, op een gegeven moment was de gewezen premier amper nog hoorbaar. De enige bezieling die naar voren kwam was dat de ‘mars’ doorgang zou vinden, ook als men daar geen toestemming voor zou krijgen.

Bepaald legendarisch werd die mars niet, ondaks de recentelijke aandacht voor Kasparov. Bovendien, ingesloten door oproerpolitie werd er geen stap verzet. De wegen naar het plein, en het plein zelf waren hermetisch afgesloten met allerlei verschillende politie, leger- en OMON-eenheden, die nagenoeg schouder aan schouder stonden.

Eenmaal op het plein zelf leek het allemaal meer gebakken lucht. Misschien hadden zich 1500 mensen verzameld, waarbij het leek alsof de helft uit pers, passanten of politieke toeristen bestond. De rest was een bonte verzameling splinterorganisaties – de meest in het oog springende de Nationaal Bolshewieken, een soort anarchistische communisten. De schaakgrootmeester stond op een klein podium, en sprak de menigte toe samen met een aantal onafhankelijke vakbondsleiders. Hij probeerde tot wanhoops toe de menigte ‘svoboda!’ (vrijheid) te laten scanderen. Vaak mislukte dat, iedere organisatie had zo zijn eigen leuzen.

De hevigste rellen waren tussen de professionele pers en amateurfotografen. De Reuters-fotograaf werd het werk nagenoeg onmogelijk gemaakt door allerlei studenten van de foto-academie. Echt engagement blijft tot op heden uit. Net als de winter; er ligt (midden december!) nog steeds geen sneeuw in Moskou. Wie weet komt het samen…

(foto: Sean’s Russia Weblog)