Nog even naar aanleiding van dat plaatje van gisteren. Voordat Cyclone Temple werd opgericht, zaten een aantal bandleden in de band ZnöWhite (ook wel Snowhite en Znowhite – jongens toch, wat boeit het?). Ik hoorde er gister voor het eerst van, toen ik dat CT’tje klaar aan het zetten was, maar JEETJE WAT IS DIT MOOI WAAROM KENDE IK DIT NOG NIET?!?!? Lekker snelle thrash met vrouwenzang. Sowieso een hyperdiversgezelschap voor de metalscene, met twee Afro-Amerikanen en een vrouw. Zeker voor die tijd (al is dat nu een klein beetje beter). Maar dat terzijde. Ik blijf zitten met een blijmoedig gevoel van verwondering: er zijn nog veel pareltjes te ontdekken.
Reacties (2)
“Sowieso een hyperdiversgezelschap voor de metalscene, met twee Afro-Amerikanen en een vrouw. Zeker voor die tijd (al is dat nu een klein beetje beter).”
Toch even een reactie: waarom is dat beter? Ook in het verhaal achter de link vraag ik me af wat het probleem is dat metal voornamelijk gemaakt, geluisterd en bezocht wordt door blanke mannen. Waarom de intentie om alle cultuuruitingen divers en inclusief te maken?
Ik ben er niet op tegen, om dat vooraf te ontkrachten maar vraag me dit oprecht af.
Is het goed, als de scene diverser wordt? Ik denk het wel. Ten eerste, de muziek is gaaf en hoe meer mensen daarvan kunnen genieten, hoe beter. Ten tweede, een grotere en diversere scene zal ook meer kwaliteit opleveren, al is het alleen maar omdat de pool muzikanten groter wordt. Meer goede muziek, juij! Ten derde en slotte, een scene die al te monocultureel is kan mensen daardoor afschrikken. Dat zou jammer zijn, voor zowel die mensen als voor de scene (want zie “ten eerste” en “ten tweede”).