https://www.youtube.com/watch?v=_ZhmsrUOezI
Iemand (ja jij gbh!) bracht me op een idee, en een herinnering.
Eind jaren ’80 werd ik, zoals ik al eerder in Closing Time heb verteld, bijgespijkerd in de muziekgeschiedenis. Ik had onder andere een vriendin die idolaat was van bands waar ik zelf nooit op gekomen zou zijn. Zo ook Talking Heads, die in 1991 alweer ter ziele ging (maar dat wisten we toen gelukkig nog niet).
Nu ik voor dit stukje even in de historie duik, kom ik erachter dat Psycho Killer al van 1977 is. Nooit geweten! Wereldnummer. Ik ken het alleen in de live-uitvoering in de film Stop Making Sense, en ik geloof dat ik dat ook wel zo wil houden. Want voor de grap heb ik eerder even het origineel van Slippery People geluisterd. No ma’am thank you bam. De energie die van Stop Making Sense uitgaat is voor mij de maat van Talking Heads. Rammen op die bongo! (Hier dan ook even de betere versie).
Maar mijn favoriete nummer van Talking Heads is beslist What A Day That Was. De tekst is vrij heftig, en een nog steeds actuele maatschappelijke aanklacht. Dat hoor je er dan weer niet aan af, wat ongetwijfeld ironisch bedoeld is. Want los van die tekst word ik er ontzettend vrolijk van.
Als ik het refrein hoor, krijg ik altijd de neiging om als een kind met mijn armen wijd vliegbewegingen te maken. Het is zo dansbaar, het is een wall of sound, waarbij de melodie op een aparte manier wisselt en toch bij elkaar blijft, die gitaarrifjes, de clip met die schaduwen is bizar…there is just so much going on there…maar alles klopt.
Is it a plane, is it a bird? No, it’s David Byrne with Talking Heads! We’re going boom boom boom. That’s the way we live.
Reacties (10)
Het orgineel van Psycho Killer vind ik toch beter.
Mooie van Stop Making Sense is de line-up & show die ze neerzetten, zo wil ik elke band zien.
Iemand anders was daar ook goed in:
Bij de Talking Heads denk ik dan toch aan deze:
https://www.youtube.com/watch?v=HEluoeMLTCI
@1: geweldige film, gbh, prachtige live-versies van hun beste songs.
@0: We’re goin’ boom boom boom
That’s the way we live
De live-versie van Crosseyed & painless (met Adrian Belew)
:-)
@4: Dat sprak je aan of ben je er gewoon lekker in blijven hangen? ;o)
Wel een lekker nummer.
@1: Aaaaw! You’re rocking my boat, Amy’s the best! Wat een artiest. En wat een geweldig nummer. Dat ze naar verluid vrij snel in elkaar flanste. Godsamme, wat een verlies dat ze er niet meer is. Maar wat een heerlijke oeuvre heeft ze nagelaten.
@2: Pff not my cup of tea!
Jemig de pemig wat een psychedelische shit komt er voorbij. De Tom Tom Club zong ik destijds ook nog wel mee, maar dat trek ik nu echt niet meer. Gaat nergens over. Dan nog liever de Ketchup Song haha…
Ik ga zo even rustig contempleren over wat voor prettige, eventueel dansbare, desnoods snerpende maar dan toch vooral melodieuze muziek ik een volgende Closing Time ga schrijven.
Een van mijn favoriete bands maar niet in het begin. Pas later ging ik ze waarderen. Toen werden ze te populair en keerden de aanhangers van het eerste uur zich er van af. Jammer, het was dezelfde band met de zelfde muziek. Maar zo gaan die dingen blijkbaar. Heel af en toe en in het kader van vrij onschuldig jeugdsentiment luister ik nog wel naar de muziek uit die tijd.
@8: Teksten zijn bij mij secondair, luister vooral naar muziek.
Tom Tom Club is Talking Heads minus Byrne is heel af en toe wel eens leuk net als The Ketchup Song wat echt nergens over gaat. Meest foute nummer die veel mensen toch stiekem wel leuk vinden schijnt deze te zijn.
Als ik echt teksten wil horen zet ik wel iets als Tom Waits op.