Closing Time | Danielle Ponder

Danielle Ponder is echt een held. Ik kwam haar op het spoor door de serie Truth be Told (over een true crime podcaster die elk seizoen haar tanden in een zaak zet en die uiteindelijk (mede) oplost). Ze groeide op in Rochester (NY), niet ver van de Canadese grens, in een groot gezin met een vader die pastor was. Als kind al muzikaal, op haar 16e zat ze in een familieband. Al zal dat vooral gospel geweest zijn, want thuis mocht van pa geen “seculiere” muziek worden geluisterd, laat staan gemaakt. Toch koos ze voor een carrière als advocaat, nadat haar broer 20 jaar cel kreeg vanwege de “three-strikes”-wet. Als public defender stelde ze zich in dienst van de gemeenschap. Ondertussen speelde ze nog steeds regelmatig met een band – pa was inmiddels ook wat losser in zijn christelijke muziekmoraal geworden – en trad ook op. Zelfs in Europa, even een tourtje in het weekend, om maandag weer in de rechtbank te staan. Dat werd uiteindelijk teveel, ze moest kiezen. En koos voor de muziek. Nu, na haar 40e, is haar debuutalbum een daverend succes. En terecht! Die vrouw heeft een dijk van een stem en een heel eigen stijl. Het is erg bluesy, wat je toch niet veel meer hoort tegenwoordig, gemixt met R&B, beetje triphop en een vleugje rock. De titel heeft ze ontleend aan een boek dat haar (ook nog) tot een zwarte feminist maakte: “All The Women Are White, All The Blacks Are Men, But Some Of Us Are Brave." Dat thema komt dan ook vaker terug in haar nummers. Het titelnummer begint meteen te spelen als je op haar YouTube-kanaal komt. Ik koos voor het nummer dat in de serie voorbij kwam: Holding me Down. https://www.youtube.com/watch?v=mf6IBRUq0PU&ab_channel=DaniellePonder-Topic

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Ibaraki

De zanger/gitarist van Trivium, Matt Heafy, heeft een soloproject waarbij hij zich heeft laten inspireren door zijn Japanse afkomst – iets wat je op het eerste gezicht beter uit de bijgevoegde clip haalt dan uit de muziek. Denk ik dan, maar then again, wat weet ik nou helemaal van Japanse muziek? Het nummer Tamashii No Houkai is een samenwerkingsproject met niemand minder dan Ishan van het machtige Emperor, dat hier eerder op Sargasso te voorbij kwam.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Closing Time | Cruachan

Cruachan maakt folk metal – dat deden ze als één van de eersten, vanaf de vroege jaren negentig, en werden daarbij geïnspireerd door de allereerste band in dat genre. De Ierse afkomst van de bands is een inspiratie voor hun teksten, die (onder andere) Ierse mythologie en geschiedenis behandelen. Omdat we dit genre al een tijdje hebben genegeerd krijgen jullie als trouwe lezers hieronder gratis en voor niets een bonusnummer. Enjoy!

Closing Time | Vrijheid van kiezen

Het is weer tijd gebruik te maken van de vrijheid te kiezen. En wat zeggen politiek partijen over popmuziek?

Hoort u nog bij die grote groep twijfelaars en weet u nog niet op wie u gaat stemmen? Misschien helpt het een beetje als u  weet welke partijen de popmuziek belangrijk genoeg vinden om er een punt van te maken in hun verkiezingsprogramma’s.

Treurig maar waar: van alle 37 partijen die in de Tweede Kamer willen plaatsnemen, hebben slechts vier iets te melden over popmuziek. Sterker nog: in de 33 partijen die er niets over melden zit helemaal geen muziek.

Closing Time | Little Red Riding Hood Hit the Road

In een Engels muziektijdschrift las ik ‘ns een interview met Robert Wyatt. Het stuk begon met: Interviewing Robert Wyatt is very unlike doing interviews with other musicians, because Robert Wyatt actually thinks before he answers your questions. Spooky.

Little Red Riding Hood Hit the Road is afkomstig van de plaat Rock Bottom uit 1974. En ja, dat is geen doorsnee popplaat. Er zijn vast mensen die na een minuut zullen vragen: zeg, blijft dit zo, gaat dit nog lang zo door? Ja, het blijft 7 minuut en 40 seconden toewerken naar het  einde. En onderweg is de melancholieke, klaaglijke stem van Wyatt te horen (wat zingt hij toch?) en de stuwende, nimmer aflatende percussie die dan ook nog bijgevallen wordt door blazers, op weg naar de kakofonische, verlossende apotheose.

Closing Time | I think You’re Great

Een liedje dat je gelijk vrolijk maakt, is dat dan een criterium, een kwaliteit? Dan komt er ineens een liedje voorbij, gewoon, een popliedje, doet geen gooi naar eindejaarslijjstjes of naar de eeuwigheid, maar wil gewoon vluchtig, vrolijk en aanstekelijk zijn. Gewoon een wegwerppopliedje, volgend jaar ben je het alweer vergeten, maar dat maakt niet uit. En van de uitvoerende artieste had je ook nog nooit gehoord. Maar het liedje pakt je gelijk. Als je het hoort doe je de radio of je telefoon altijd harder. En je voeten willen bewegen. En ligt dat nou aan die lichte drums? Dat de zangeres je buurvrouw had kunnen zijn? Het nummer heeft niks in de mouwen, whatyouheariswhatyouhear.

Closing Time | Warlock

Warlock was in de jaren 80 de band van de ‘koningin van de heavy metal’ Doro Pesch. Inmiddels doen sommige dingen (zeg: kapsels, de videoclip, misschien zelfs de muziek) een tikje gedateerd aan, maar fuck dat. Niets mis met een beetje gedateerd.

Closing Time | Chris Rea – The Road To Hell

Ik ben niet zo’n fan van Chris Rea, maar The Road To Hell vind ik echt een kunststukje. Het kwam een tijdje geleden voorbij in een willekeurige YouTube-playlist, en ik was meteen verkocht. Ik kende het niet, maar het blijkt een van zijn bekendste nummers te zijn, van zijn meest succesvolle album met dezelfde naam. Dat wel in Nederland is uitgebracht, maar er zijn geen hits uit voortgekomen.

Closing Time | Beds are burning

In 1987 scoorde de Australische band Midnight Oil een hit met het nummer Beds are burning. Het nummer was een aanklacht tegen de wijze waarop sinds de aankomst van Westerse kolonisten is omgegaan met de rechten van de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië. Tijdens de Olympische Spelen van Sydney speelde Midnight Oil het nummer, geheel gekleed in zwart met in het wit de tekst Sorry op hun kleding. Een verwijzing naar het gegeven dat de toenmalige Australische premier dat woord niet over zijn lippen kreeg richting de Aboriginals. De zanger van Midnight Oil werd later nog parlementariër en minister.

Closing Time | The devil put the coal in the ground

Op 5 april 2010 kwamen 29 mijnwerkers in West Virginia om het leven bij een explosie. Theatermakers Jessica Blank en Erik Jensen maakten een stuk op basis van interviews met de overlevenden en familie van de overledenen. Steve Earl schreef, op basis van de interviews, de nummers voor het stuk. Waaronder het nummer The devil put the coal in the ground. Ter herinnering dat niet alleen mijnbouw in Congo zwaar en gevaarlijk werk is, maar ook mijnbouw voor oude vormen van energie: kolen.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Volgende