Rachel’s is een Amerikaanse band opgericht begin jaren negentig. Ze maken een soort mix tussen kamermuziek, experimenteel en ambient. Ze werken vooral met klassieke instrumenten.
Hier op ‘Letters Home’, van The Sea and the Bells, uit 1996.
Rachel’s is een Amerikaanse band opgericht begin jaren negentig. Ze maken een soort mix tussen kamermuziek, experimenteel en ambient. Ze werken vooral met klassieke instrumenten.
Hier op ‘Letters Home’, van The Sea and the Bells, uit 1996.
Reacties (6)
Lijkt verdacht veel hier op :)
@1: Nou, die associatie had ik iig niet. Pink Floyd is sowieso veel strakker en ritmischer, behalve misschien wat nummers zoals op het tweede deel van ummagumma.
@0:
Verder wel sfeervol, experimenteel, gamelan en zo…
@1: nou dat vind ik dus totaal niet.
@1
Pink Floyd?
Ik moest zelf, door dat woord “rien” in beeld, denken aan de ondergewaardeerde schrijver L.H. Wiener, die ooit een prachtig verhaal schreef over de avonturen van z’n vader.
[…]
‘C’est rien…’ sprak ik nu, in mijn genevergemoed plotseling geamuseerd, want ik moest in eens terugdenken aan een kort voordien door mij op schrift gestelde anekdote die mijn vader me eens over zichzelf had verteld en waarom ik toen nogal erg hard had moeten lachen. Tijd van handeling: vóór de oorlog. Plaats van handeling: Parijs.
Ik heb mijn vader nooit gekend als de playboy die niet alleen zijn kostuums en overhemden op maat liet maken, maar ook zijn auto’s; die zich negen maanden lang te Nice in leven hield met de kosteloos door het Casino verstrekte petit-four-gebakjes, op zoek naar een lek in zijn op louter abstracte redeneringen – maar solide intuïtie – stoelende inzetsysteem; of als de heer die in een Frans hotel eens een aantrekkelijke jonge vrouw ontmoette en met haar overeenkwam die nacht samen maar een beetje te gaan versmelten, waarbij zij er ineens op stond om vast vooruit te gaan en zich een minuut of tien eerder naar boven begaf ‘om zich even af te schminken’ en mijn vader haar, toen hij zich boven aandiende, reeds in bed aantrof met de uitdrukkelijke wens toch vooral het licht uit te laten, aan welk verlangen hij, tactvol, gehoor gaf, zich ontkleedde en daarna op de tast zijn weg vond naar en in het ledikant, daarbij tot de ontdekking komend dat de vrouw nu over één been minder beschikte dan tien minuten tevoren. Even afschminken. Nu trof het dat mijn vader stijl bezat, zodat hij niet beledigd de deken van zich af trok, zijn kleding bijeenzocht en zich ijlings uit de voeten maakte, maar op haar beschaamde vraag of het niet al te bezwaarlijk was, rustig, haast achteloos, ontkennend antwoordde, vastbesloten gentleman te blijven tot het bittere eind. De vrouw wilde daarop weten of hij dat echt meende. ‘C’est rien,’ antwoordde mijn vader toen, in vloeiend Frans.
@4: haha… mooi, je moet weer gaan schrijven stoet, het doet je goed ;)
@5
Voor de helderheid: Bovenstaande tekst is afkomstig van de auteur L.H.Wiener, uit de bundel “Misantropenjaren”. Niet van mij, dus :)