Ik heb er soms spijt van als ik iets wilde uitzoeken, achteraf dan. Had dat nou niet gedaan, denk ik dan, dan was ik niet teleurgesteld geweest, dan was er geen deceptie, dan was ik niet geconfronteerd met die uiteenspattende roze zeepbel waar al die tijd een banaliteit in bleek te zitten. Of zoiets.
Ik herinner me nog die elpee Five Leaves Left, van Nick Drake. Wauw, dacht je dan vroeger, diep man, daar moest wel een loodzware symboliek achter schuilgaan, of anders zeker iets zeer poëtisch, poehee, de laatste vijf blaadjes, ga er maar aanstaan. Wat zou dat wel allemaal niet kunnen betekenen? De werkelijke betekenis bleek echter zeer prozaïsch. Het bleek de waarschuwende tekst te zijn in een pakje vloei: vanaf hier bevinden zich nog maar vijf vloeitjes in dit pakje.
En dan dat meisje, die Jennifer Eccles, waar The Hollies dat liedje over hadden geschreven. Dat moest wel een erg bijzonder meisje zijn geweest, en een erg mooie romance ook. Vandaar dat liedje natuurlijk. En Eels ziet dat, en daarom coveren ze het.
Maar Jennifer Eccles heeft nooit bestaan. Nou ja zeg. En toch heeft ze een liedje. En dat wordt eigenzinnig gecoverd door Eels. Het mooie van de versie van Eels is dat ze de song zo traag brengen, dat tie haast tot stilstand komt. En dat met minimale instrumentale begeleiding, minder kan haast niet.
I love Jennifer Eccles
I know that she loves me
I love Jennifer Eccles
I know that she loves me
Reacties (6)
Wis en waarachtig wel! Zij is de samensmelting van Jennifer Bowstead en Rose Eccles. Als dat niet in uw researchnotities staat heeft u wellicht niet verder dan een neuslengte gekeken?
In mijn wereld wordt de liefde niet la carte aan mij geserveerd. Ik kan (helaas) niet zeggen, doet u mij van die vrouw haar lach, van die ander haar figuur, van die blonde haar gevoel voor humor, van die stille haar interesse in literatuur. Bij mij staat er één vrouw op het menu, overdrachtelijk gesproken. Maar ja, artiesten hebben niet genoeg aan de werkelijkheid, die moet mooier worden gemaakt. Dan treedt de fantasie in werking, dan worden dromen wakker. Een stukje van Jennifer Bowstead, een stukje van Rose Eccles, en dat zij dan van mij houdt, en ik van haar.
Terug naar de research:m het schijnt dat Jennifer Bowstead en Rose Eccles enige invloed hebben gehad op dit door Allan Clark en Graham Nash geschreven lied. Het siert de heren dat ze de dames voor hun inbreng bedankten door er titelgewijs een ode aan deze Rosejennifer Ecclesbowstead van te maken.
Een banale tekst op een pakje vloei die ineens iets heel diepzinnigs wordt (of lijkt te worden), veel mooier dan dat wordt het niet. Dat is geen deceptie, maar magie. En een mooi verhaal is een mooi verhaal. Dan maakt het geen bal uit of het verzonnen is of niet. Het is sowieso beter dan de zoveelste singer-songwriter die alleen maar ontboezemingen uit het eigen dagboek op muziek heeft gezet.
Ik vraag me wel eens af of we niet zijn doorgeslagen in de neiging om mooie dingen te willen duiden. Geniet er gewoon van. En so what, als je er wat anders in ziet en hoort dan wat de maker eigenlijk had bedoeld. Waarschijnlijk weten kunstenaars vaak zelf niet eens wat hen bezielt, als ze iets bijzonders maken. Waarom zou jij dat dan wel willen weten. Of denken dat je het kunt begrijpen?
Niks banaal. Schitterde eenvoud en dermate door een groot publiek gewaardeerd dat het in tal van andere situaties is geparafraseerd. Tot op vandaag en in de modernste snufjes! (er zijn nog vijf wachtenden voor u, over 50 meter heeft u uw bestemming bereikt, de volgende halte is…).
Daarbij: M&M mist het punt dat Nick Drake, als een Marcel Duchamp van zijn tijd, iets alledaags (ja, in die dagen werden er nog heel wat sjekkies gerold) verheft tot poëzie op noten.
En nee, ‘we’ zijn niet “doorgeslagen de neiging in mooie dingen te willen duiden”. Sterker nog, ik durf de stelling wel aan dat behoorlijk veel van de ‘we’ helemaal geen behoefte heeft aan duiding. Omdat het de magie er af zou halen. Ik heb het hier dan over duiding als informatie over de achtergrond van dit of dat (hoe is het gemaakt, waarom is het gemaakt, etc.). Toegevoegde waarde.
Denk je een leuk liedje te plaatsen, blijf je na het lezen van enkele reacties toch met een vervelend gevoel zitten.
Er wordt gesuggereerd dat ik gebrekkige research heb gepleegd. Dat ik de feiten niet ken. En dan komen de wiki-feitjes. En die ken ik natuurlijk. Maar mijn punt wordt dus niet ontkracht: Jennifer Eccles heeft nooit bestaan, buiten het liedje. Ze is een product van de fantasie.
Verder wordt er dan gezegd dat ik een punt mis. Dat ik niet doorheb dat er poezie of kunst in het alledaagse zou kunnen zitten. Dat ik dat niet weet. Dit punt is zo ver bezijden van hoe ik ben, dat ik niet eens moeite ga doen om dit te weerleggen, Je moest ‘ns weten, denk ik dan maar.