Toen ik een jaar of 18 was had ik een vriend die nogal into hardrock was. Vond ik allemaal rete-interessant natuurlijk. Nou ja, ik vond vooral het vriendje erg leuk dus ik schikte me in de muziekkeus. Mijn allereerste concert was er een met Ozzy Osbourne. Geen daverend succes, de andere artiesten weet ik niet eens meer, ik herinner me vooral een enorme bak herrie. Maar ik zag er wel geweldig stoer uit.
Thuis had ik een LP van een heel andere orde die ik grijs draaide. Een verzamelalbum waarvan maar een paar nummers me zijn bijgebleven, waar dit er één van is.
Overigens is die periode achteraf gezien wel belangrijk geweest. Ik heb hardrock zeker leren waarderen en heb nog een CD van Ozzy in de kast staan. Ook de blues en allerhande jaren-70-muziek kwamen toen voorbij. Daar kom ik vast nog wel een keer op terug.
Reacties (3)
Een topic over hardrock, blues en Ozzy en dan kom je met de afgelikte boterham van Gerry Rafferty, waar slaat dat op?
Hier is Ozzy met Dweezil met Stayin’ Alive.
https://www.youtube.com/watch?v=G0GWWuwJOho
Je hebt niet opgelet. Het topic is niet hardrock, het topic is de reis die ik gemaakt heb. Mijn Closing Times zijn een serie waarin ik in het verleden duik en mijn muzikale ontwikkeling herontdek (met af en toe een sprongetje naar het heden). Ik leg toch uit dat ik destijds Ozzy niet snapte, mede vanwege dat concert waar ik bij was. En dat ik thuis luisterde naar melodieuzere muziek zoals Gerry Rafferty. Die toen ook nieuw voor mij was trouwens, net als Cat Stevens en Peter Gabriel die ook op de betreffende plaat stonden. Ik weet niet hoe oud je bent, maar in de jaren ’80 had je gewoon een paar bandjes en LP’s en dat was wat je luisterde, naast de radio die voornamelijk draaide wat “in” was.
Ik heb Ozzy later wel leren waarderen, zelfs dat zeg ik er nog bij. Omdat de teksten me aanspreken en het heel niet de herrie is die ik bij mijn eerste kennismaking meekreeg. Maar live is hij niet te harden. Auto-tune bestond nog niet in die tijd, maar dat zijn stem bewerkt is op zijn platen staat voor mij buiten kijf. Ik ben ook niet zo onder de indruk van de cover in jouw link trouwens. Doe mij maar het origineel. De samenwerking is dan wel weer origineel, maar dat is geen garantie voor kwaliteit. Zelfs mijn grootste helden hebben nummers gemaakt die ik bagger vind. En dat is prima. Zoals het ook prima is dat jij Gerry of wie dan ook een afgelikte boterham vindt. Voor mij is het geschiedenis met betekenis. Dus.
Toch wil ik je even bedanken, want door jouw commentaar heb ik nagedacht over wat ik écht goede hardrock vind en daar ga ik nu een stukje over schrijven. Terwijl ik al andere dingen heb klaarstaan. Altijd fijn als iemand tot inspiratie dient!
@2: Er staat in dit topic helemaal niets over een reis door je muzikale verleden. Misschien in een eerder topic?
Ik vind niet Rafferty een afgelikte boodschap – een vreemde interpretatie – maar dit nummer. Je mag er vanuit gaan dat iedereen die deze serie waardeert enige muziekervaring heeft en dus dit nummer al duizend keer voorbij heeft horen komen. Je moet echt een goede reden hebben om daar dan nog iets mee te doen.
Niet alleen noem je die reden niet maar je schrijft zelfs niets over dat nummer. Terwijl je wel van alles schrijft over Ozzy maar die dan niet laat horen. Dat is toch echt eigenaardig.
Mijn punt was dus niet dat ik het nummer bagger zou vinden (dat vind ik niet, ik vind dat het te veel is gedraaid), maar dat er geen verband zit tussen je topictekst en je muziekkeuze.