https://www.youtube.com/watch?v=Hzv5mgNzDOg
Nou, wat een uitdaging, want persoonlijk heb ik hier dus niets mee. Niets met deze muziek en ook niets met deze specifieke compositie. Piep piep knor, maar dan wat anders. Het zal allemaal wel belangrijk zijn en modern, en highbrow en helemaal horend bij de canon van de Westerse cultuur, en dat als je het hoort dat je dan je hand onder je kin doet, je bril iets opschuift en interessant knikt, van ja, verduveld, die Crumb, ik mag George zeggen, wist die noten toch maar mooi op de balken te leggen.
Maar George Crumb is dit jaar overleden. En hij werd in een parallelle wereld die ik niet ken, erg gewaardeerd. Ik denk bij Crumb aan stripboeken, sorry. Ik kende hem niet, ik wist niets van hem en zijn werk, zijn oeuvre. Maar hij deed gekke, ongebruikelijke dingen met muziek, dat kan ik wel waarderen. En ik las zijn overlijdensbericht dit jaar. Dan gaat er iemand dood van wie je nog nooit gehoord had.
Maar dit nummer doet wat het belooft: je wordt meegevoerd door een vervloekt, een betoverd, behekst landschap. Het is daar niet pluis, er loert overal onraad, je moet oppassen, anders staat Robert Crumb ineens achter je met een schrille toon of een paukenslag – ril, huiver, griezel.