Een uitspraak van het Europese Hof in Straatsburg roept nieuwe vragen op over de aansprakelijkheid van media voor de reacties van hun lezers. Delfi is een veelgelezen nieuwsportal in de Baltische staten en de Oekraïne. In januari 2006 verscheen op Delfi een artikel over veranderingen in het vaartraject van de veerboten in Estland van het bedrijf Leedo. Daarop kwamen 185 reacties waarvan 20 met beledigingen en bedreiging van Leedo. Het bedrijf stelde Delfi aansprakelijk en kreeg van de Estse rechter gelijk. Tot en met het Hooggerechtshof. De rechters vonden dat de uitlatingen van de lezers niet beschermd konden worden door de vrijheid van meningsuiting. Delfi, aldus de rechters, had als uitgever controle over de opiniepagina's en moest daarvoor dus aansprakelijk gesteld worden. Een nieuwsportal is niet louter een technisch doorgeefluik. Een automatisch filter voor onwelgevallig taalgebruik is niet voldoende. Het bedrijf verwerft bovendien inkomsten uit de berichten, inclusief de ophef die er door de lezers over wordt gemaakt. Delfi moest Leedo een schadevergoeding betalen van omgerekend 320 euro. Delfi kaartte de zaak aan bij het Europese Hof in Straatsburg met de vraag of hier geen sprake was van schending van artikel 10 van het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het Hof oordeelde dat dit in deze kwestie niet het geval was.
Maar heeft wel voor 1 miljard dollar bodyscanners nodig.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Zou Mark Zuckerberg zich bovenstaande slide nog kunnen herinneren? En zou het dan niet op z’n minst een beetje eerlijk zijn als hij gebruikers van Facebook vergelijkbare privacymogelijkheden biedt als de mogelijkheden die hij voor zichzelf regelt?
Op zich is dat helemaal niet zo’n gekke gedachte, er is namelijk prima een businessmodel bij te bedenken. Wil je meer privacy? Prima, maar dan moet je ook dokken. Voor bijvoorbeeld twintig dollar per jaar krijg je volledige controle over wat anderen van je kunnen zien. De andere gebruikers worden, net als nu, geëxploiteerd met behulp van advertenties. Aangezien Facebook in 2012 per gebruiker een omzet had van ongeveer vijf dollar, lijken die twintig dollar me ruim voldoende om het verlies aan advertentie-inkomsten te compenseren.
COLUMN - Vorige week was er een vergadering in Uruguay waar men de toekomst van internet besprak. De deelnemende organisaties – ICANN, IANA, IETF, IAB, W3C, ISOC, de RIRs – zullen de gemiddelde burger weinig zeggen, maar het zijn deze instanties die internet op de been houden. Ze beheren de architectuur van internet, ze geven IP-adressen uit, ze definiëren protocollen.
Zij zorgen ervoor dat systemen op elkaar aansluiten, dat vele kleine netwerkjes samen het grote internet kunnen vormen, en dat computers van overal op de wereld elkaar kunnen vinden. Door hun werk weet uw browser waar hij moet wezen wanneer u iets in de adresbalk typt, en weet uw mailprogramma waar het leuke mailtje voor uw tante naartoe moet.
Door de ontstaansgeschiedenis van internet waren veel van deze organisaties aanvankelijk Amerikaans. Al werd het lidmaatschap ervan geïnternationaliseerd, toch bleven veel van deze instanties op de een of andere manier onder Amerikaanse verantwoordelijkheid vallen. Maar internet was is al een paar decennia geen Amerikaanse aangelegenheid meer.
Een poging om de architecten onder de VN te laten vallen, werd gelukkig afgeslagen: dat zou hun taak te makkelijk tot speelbal van de politiek maken. (Daarnaast staat de VN bepaald niet bekend om haar voortvarendheid.) Terwijl werd gezocht naar een gepaste internationale structuur, accepteerden de architecten dat Amerika tijdelijk de toezichthouder bleef.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Land of the free.
ANALYSE - In Nederland kunnen jongeren tussen twaalf en achttien jaar in een Justitiële Jeugdinrichting worden geplaatst. Maar de detentie blijft onverminderd hoog. Door anders te werken, met meer betrokkenheid, pedagogisch perspectief en continuïteit in de hulpverlening is verbetering mogelijk.
Jaarlijks worden 1900 jongeren van twaalf jaar en ouder voor kortere (enkele weken) of langere (enkele jaren) tijd in een Justitiële Jeugdinrichting (JJI) gedetineerd. De meesten hebben een ernstig geweldsmisdrijf, een serieus vermogensdelict of een zedendelict gepleegd.
Opsluiting in een inrichting alleen brengt jongeren niet in het gareel
Behalve om te straffen ter verhoging van de veiligheid van de samenleving, is de vrijheidsbeneming bedoeld om ervoor zorgen dat de gedetineerde jongere, via heropvoeding, behandeling en begeleiding, zodanig wordt beïnvloed dat hij geen of minder delicten meer zal (willen) plegen.
De Justitiële Jeugdinrichtingen slagen er niet goed in om jongeren weer in het gareel te krijgen. Uit de landelijke recidivemonitor van het WODC (pdf) blijkt bijvoorbeeld dat ruim de helft van de gestrafte jongeren binnen twee jaar na vertrek weer een ernstig misdrijf pleegt. Nu zeggen cijfers niet alles, maar de hoop dat de JJI een positieve bijdrage kan leveren aan het leven en welzijn van de in de inrichting verblijvende jongeren en aan de veiligheid van de samenleving dient in ieder geval getemperd te worden.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Volgens het Europese hof van Justitie mogen vingerafdrukken wel in je paspoort, maar niet elders ook worden opgeslagen. In Nederland is dit al het geval. (zie hier)
Al dat afluisteren leverde weliswaar niks op, maar de terroristen hebben toch van alle onthullingen geprofiteerd.
Hoe precies, vraagt u zich misschien af? Wees gerust: dat gaat nog worden onderzocht door een commissie, aldus Cameron.
Om te huilen dit.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.