Anders nog iets? | Repeat en herhaal

We eten, drinken, werken, ontspannen, consumeren, klagen, sporten, genieten, praten, slapen, dagdromen, telefoneren, plassen, schrijven, onthouden, lachen en ademen. En doen onze boodschappen. Vrijdagmiddag, 14.35 uur: Elke week herhaal ik, minimaal één keer, mijn rondje door de consumeertempel. Geroutineerd werk ik mijn boodschappenlijstje af, en mik vervolgens fruit, sla, een blik soep, een doosje eieren, twee broden, peperkoek, ham, kaas, fles curry, potje pindakaas, hagelslag, potje erwten, enkele pakken melk, cornflakes, koekjes, flesjes water, diepvrieszakjes, keukenrol en een bevroren pizza in mijn tijdelijke buddy: de winkelwagen. 15.05 uur: Ik sta inmiddels in de rij bij de kassa. Het kassameisje lacht vriendelijk. Zoals ze allemaal doen hier. Terwijl mijn voorganger afrekent, leg ik alvast mijn fruit, sla, blik soep, doosje eieren, twee broden, peperkoek, ham, kaas, fles curry, potje pindakaas, hagelslag, potje erwten, pakken melk, cornflakes, koekjes, flesjes water, diepvrieszakjes, keukenrol en bevroren pizza op de lopende band.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Closing Time | Fortunate Son

Ophef in rechts Amerika! (Die deze keer zelfs tot in Nederland doordrong.)

Bruce Springsteen, Dave Grohl en Zac Brown speelden vorige week tijdens een benefietconcert voor veteranen het nummer Fortunate Son van Creedance Clearwater Revival.

Conservatieven reageerden als door een wesp gestoken:

Who would have thought that that Bruce Springsteen, Dave Grohl, and Zac Brown, accomplished musicians all, would be so, well, tone-deaf? But how else to explain their choice of song—Creedence Clearwater’s famously anti-war anthem “Fortunate Son”—at the ostensibly pro-military “Concert for Valor” this evening on the National Mall?

The song, not to put too fine a point on it, is an anti-war screed, taking shots at “the red white and blue.” It was a particularly terrible choice given that Fortunate Son is, moreover, an anti-draft song, and this concert was largely organized to honor those who volunteered to fight in Afghanistan and Iraq.

Foto: pintxomoruno (cc)

Ontheemd

COLUMN - Lang geleden, in de jaren zeventig, was er een Postbus 51-spotje waarin was te zien hoe iemand met een onmiskenbaar Hollands uiterlijk wandelde door een onmiskenbaar Hollandse stad, waar alle opschriften, zoals die op het bordje van een bushalte, waren vervangen door teksten in het Arabisch of Turks. “Dat kun je niet lezen hè,” zei de voice-over dan, waarna de boodschap volgde dat Nederlanders een beetje geduld moesten hebben met wat destijds wel “gastarbeiders” zullen zijn genoemd.

Ik weet wat u nu denkt. U denkt: “Zo’n spotje zou nu niet meer kunnen,” of “Jammer dat de overheid de daad niet bij het woord voegde door taalcursussen aan te bieden.” Maar daarover wil ik het nu niet hebben. Het gaat me erom dat de makers meenden dat ze de kijker het beste een gevoel konden geven van ontheemdheid, door ze te confronteren met onleesbare opschriften.

Het is niet mijn ervaring. Ik loop wel eens ontheemd door Iran of Israël of Turkije of Libanon – wie het voorgaande pedant vindt klinken moet maar een andere formulering bedenken – en de opschriften vormen geen probleem. Zoals op Schiphol alles in het Nederlands en Engels is aangegeven, zo zijn in het Midden-Oosten alle belangrijke teksten tweetalig.

Je weet daarentegen wél dat je een vreemdeling bent als je in een hotel de diensten van een bellboy krijgt opgedrongen, als er een schaal met fruit op je kamer staat en als er naast de toiletpot een waterslang hangt.

Foto: Joe Loong (cc)

Moderne 06-relaties

COLUMN - Het woord 06-relatie is na twintig jaar terug! En nu met een geheel nieuwe betekenis.

Ik was deze week op een bijeenkomst waar een netwerkborrel gehouden werd. Dat is op zichzelf al een interessant type evenement – iets waar je wordt aangemoedigd om terwijl je met iemand praat zoveel mogelijk om je heen te kijken of er iemand is die nog interessanter is om mee te praten.

Ik wilde me daar natuurlijk op voorbereiden, dus ik vroeg advies aan iemand die meer ervaring had. En toen viel dus dat woord: het doel is om met de juiste mensen een 06-relatie aan te gaan.

Nul-zes, dat blijkt een modern woord voor persoonlijk contact.
Wanneer je iemands nulzes hebt, kun je die persoon direct bellen. Een netwerkborrel is pas geslaagd wanneer je aan het eind de nulzes van de minister hebt, en in het algemeen: wanneer je zoveel mogelijk nulzesrelaties hebt aangegaan.

E-mail kan door iemand anders worden beantwoord of afgewimpeld. Achter een vast nummer zit een secretaresse die kan zeggen dat de minister nu geen tijd heeft. De enige manier om iemand gegarandeerd rechtstreeks te kunnen spreken in onze tijd, is een nulzes-relatie met iemand te hebben.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Quote du jour | Aftakeling

Dat komt doordat de moderne mens de aftakeling niet wil accepteren. Ze willen hun aftakeling beheersen en hun dood plannen. Alsof dat mogelijk is. Ouderdom komt nu eenmaal met gebreken. En wat moeten we met mensen die euthanasie willen omdat ze ‘niet in een verpleeghuis willen belanden’? Dat is misschien begrijpelijk maar voor díe behoefte moet je niet aan een arts vragen of hij je leven beëindigt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Depressie

COLUMN - Soms gaan er dingen mis in je hoofd. Zonder dat je er trouwens zelf iets aan kunt doen. Zo heb ik al mijn hele volwassen leven af en toe last van sombere periodes. Dan ben ik hartstikke moe, slaap ik slecht, voel ik me down, zonder ik me af en meer van die dingen. Een aanwijsbare reden is er niet. Het heeft niets met vallende blaadjes te maken of met heftige gebeurtenissen. Het is er gewoon ineens. En het gaat meestal ook weer weg. Een milde depressie heet dat. En daar hebben veel mensen last van.

Ik dacht, ik schrijf het eens op. Ik steek het zelf sowieso nooit onder stoelen of banken, ik ben er open over, voel er geen schaamte bij. Depressie is vaak toch een soort gekke kortsluiting in je hersenen. Dat het ene stofje net niet lekker wordt doorgegeven aan een ander stofje. Praten helpt natuurlijk ook, je hoeft niet direct naar de pillen te grijpen. Een psychiatervriend heeft mij een hele hoop bijgebracht over wat er allemaal aan te doen is. Ik ben uiteraard gaan praten, dat loste al een hele hoop op. Handvatten hoe ik bepaalde situaties kon veranderen, wat ik aan mijn omgeving moest veranderen om datgene wat mij ongelukkig maakte niet meer tegen te komen. Maar er bleef toch nog wat zeuren.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Uit de jeugdzorg | Sven

COLUMN - Straf geven als iemand liegt of iets anders doet wat niet ‘mag’, daar ben ik niet zo van. Soms, als het echt nodig is, als niets helpt, als iemand de consequenties van bepaald gedrag moet ervaren, doe ik het. Maar eerst leg ik, soms met engelengeduld, uit waarom ik iets niet accepteer, welk gedrag ik wil zien, waaróm en wat het de ander oplevert.

Als ik vraag of je je tanden hebt gepoetst, vraag ik dat omdat ik hoop dat je nog lang een sterk gebit houdt. Als ik vraag naar je huiswerk, dan vraag ik dat omdat ik hoop dat je goede cijfers krijgt en later kan worden wat je wilt. En vind je je huiswerk moeilijk, dan helpen we je. Het klinkt misschien idealistisch, maar negen van de tien keer werkt het. Gelukkig denken mijn collega’s er ook zo over. Beloon een kind en stimuleer goed gedrag.

Ismael, die vaak loog, hebben we de keren dat hij wél eerlijk was beloond. Niet met iets tastbaars, maar met een compliment en een aai over zijn bolletje. Niet te wild natuurlijk, want dan ‘ging zijn kuif door de war’. Na ieder compliment zag je hem bijna letterlijk groeien.

Zo gaan we ook om met de tienjarige Sven. Ook hij loog vaak. Over tanden poetsen, over snoepjes stelen, over douchen, over schoon ondergoed aantrekken. Het heeft zijn reden. Bij ieder foutje dat hij bij zijn stiefvader maakte, werd het er letterlijk uitgeslagen. Zodra ik maar vroeg ‘heb je…’, dook hij ineen. De angst voor onze reactie verdween gelukkig snel toen hij merkte dat wij niet slaan. Maar het liegen bleef.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Anders nog iets? | Iedereen is ‘sociaal’

COLUMN - Sinds de opkomst van de zogenaamde social media, ben ik het vertrouwen in de mensheid kwijt geraakt. Dat het ooit zover zou komen, had ik nooit kunnen vermoeden, toen ik mijn eerste voetsporen op het wereldwijde web achterliet. Ik zat destijds in de laatste jaren van de docentenopleiding. Er was in het schoolgebouw een enorme mediatheek aanwezig, inclusief een x-aantal computerbakbeesten.

Internet was een compleet nieuwe en andere wereld, die mijn studiegenoten en ik langzaam gingen verkennen. Die ontdekkingstocht had echter ook zijn keerzijde. Mijn enige tentamen dat ik in vier jaar tijd afsloot met een vijf, en dus een herkansing, was voor het vak informatica. Voornamelijk omdat de verleidingen van het nieuwe communiceren, tijdens de lessen in het informaticalokaal, domweg te groot waren.

Op dat moment, nu zo’n zestien jaar geleden, vertrouwde ik nog mensen. Noem het naïef, maar ik bedoel, waar blijf je tegenwoordig als je niemand meer kunt vertrouwen? Juist ja, op de social media! Social media bestond in die periode nog niet officieel in de vorm van Feesboekjes, Hyveshypes, Twittergekwetter en Instagrammetjes. Het sociale aan mijn vroegste webperiode was toch wel het chatten. En dan heb ik het over de premature chatboxen, nog van voor de tijd van het inmiddels al aan zijn eigen roem ten onder gegane MSN en alle klonen die later volgden. Het was allemaal nieuw en onschuldig. Toen nog wel.

Maar het duurde niet lang voordat de échte social media kwamen opzetten en de basis van ons leven ging vormen. Inmiddels zijn we met z’n allen vrijwillig en onvrijwillig ‘ont-Hyved.’ Twitter en Facebook zijn er als grootmachten overheen gekomen en verplichten je bijna, om maar niets te missen van de virtuele/echte sociale wereld.

Foto: Judy van der Velden (cc)

Fiets in de trein

COLUMN - Ik moest zaterdag mijn fiets meenemen in de trein en moest daarom een extra kaartje kopen. De reiziger voor me was een toerist en de verkoopmachine stond nog ingesteld op het Engels toen ik mijn fietskaartje kocht. “Single use”, zei de machine.

Toevallig ben ik een Nederlander en begrijp ik wat het woord “Dagkaart” op mijn kaartje betekent. “Single use” is daarvan een misleidende weergave. Het suggereert immers dat je, als je terugreist, opnieuw een kaartje moet kopen. (Navraag bij enkele Engelse vrienden leerde dat ze het zo interpreteerden.) “One day only” of zoiets zou duidelijker zijn.

Het is dat de op deze manier behaalde winsten aan de lage kant moeten zijn, maar anders zou ik denken aan straatroverij. Na eerdere ervaringen met het doortrapte taalgebruik van de NS ben ik er althans moeilijk van te overtuigen dat dit alleen maar een dommigheidje is.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Sint Maarten

COLUMN - Kinderen houden het simpel. Ze vragen als ze iets niet snappen, ze kennen weinig gene en zeggen wat ze willen. Volgende week is het Sint Maarten. Dan gaan we hier de wijk in met een hele zwik kinderen en zingen ze de longen uit hun lijf om zo veel mogelijk snoep te scoren. Dit doen we al jaren. Eerder belden we aan bij een mevrouw dat verliep zo:

De deur ging open en daar zat ze, een mevrouw in een rolstoel. Mijn jongste deed een stapje terug. Dat moest hij even goed bekijken. De jongens zongen uit volle borst Sint Maarten, de koeien hebben staarten, maar ik zag hem loeren. Hij vond die rolstoel heel interessant. De vrouw die erin zat nog meer. Hij bekeek haar tijdens het zingen van top tot teen. Nadat hij zijn snoepje had uitgekozen liep hij op haar af, wees naar haar benen en vroeg: ‘Kun jij soms niet meer lopen, dat je in die stoel zit, eigenlijk?’

‘Nee’, antwoordde de dame, ‘ik kan niet meer goed lopen.’

‘Zijn allebei je benen stuk dan?’ vroeg hij, terwijl hij zachtjes over haar benen wreef. Hij wilde dat wel eens goed bekijken, benen die het niet meer doen. Hij kneep even zacht in haar linkerbeen. 

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende