Biologische verschillen en de heersende norm

De afgelopen dagen zat ik me danig te ergeren en mijn vingers blauw te typen over het fenomeen genderstereotypering. Er zijn meerdere nieuwtjes over het onderwerp geweest, maar ik beperk me voor het gemak even tot onderstaande. Vorige week berichtte de NOS over een verbod op stereoptyperingen in reclames door de Britse reclame-autoriteit. Op een van mijn favoriete hang-outs Joop.nl werd het bericht ook gedeeld, en dat zorgde uiteraard voor de nodige verontwaardigde reacties. Ik verheug me daar altijd op, daarom hang ik er ook rond, maar soms word ik er ook wel een beetje moedeloos van. De onnozelheid, die onwetendheid. Zucht. Bedreigd… Veel mannen lijken zich op een of andere manier bedreigd te voelen. Zoals reaguurder OlavM opmerkt: “Sommigen verdraaien deze kwestie totaal met te beweren dat jongens of mannen niet meer zouden mogen doen wat ze traditioneel deden, en zouden moeten doen wat vrouwen traditioneel al deden, en omgekeerd. Nonsens natuurlijk, want het gaat om het doen verdwijnen van de beperkingen die stereotype rolverdelingen opleggen. Helemaal bizar zijn opmerkingen over het verdwijnen van de verschillen tussen het man of vrouw zijn, alsof die biologische verschillen zouden worden opgeheven door het verdwijnen van traditionele rollendwang.” Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten natuurlijk.

Door: Foto: https://pixabay.com/illustrations/bisexual-intersex-transgender-683960/ copyright ok. Gecheckt 11-02-2022
Foto: Kalvicio de las Nieves (cc)

De botte waarheid: hoe ouder je wordt, hoe groter de kans op dementie

COLUMN - We staan aan de vooravond van een fikse golf van een ziekte waar velen van ons nu al te veel mee kampen, omdat (een van hun) ouders die heeft. Op dit moment hebben ruim 280.000 mensen in Nederland de diagnose dementie, en 100.000 hebben de ziekte al wel, maar de diagnose nog niet; 80.000 mensen met dementie wonen in een verzorgings- of verpleegtehuis. Driekwart woont nog thuis, met hulp van hun geliefden, familie en buren (en de thuiszorg).

Het is na kanker en hart- en vaatziekten nu de derde doodsoorzaak. Maar dementie kon alleen maar een volksziekte worden omdat we tegenwoordig over de hele linie langer zijn gaan leven, en – hoe wrang – we verhoudingsgewijs minder snel doodgaan aan kanker en hart- en vaatziekten. Want de botte waarheid is: hoe ouder je wordt, hoe groter de kans dat je dementie krijgt. Dementie is de wraak van de tijd op onze goede gezondheidszorg.

De voorspellingen zijn somber: in 2040 zullen naar schatting ruim een half miljoen mensen de ziekte hebben; dat is bijna een verdubbeling van het huidige aantal. Een geneesmiddel of ziekteremmer is niet in zicht.

Hoe verder ik mijn moeder zie wegzakken, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat ik deze beker, mocht hij zich aandienen, aan mij voorbij laat gaan. Want het is geen zacht wegzakken, dat van haar. Alle verhalen van ‘ach, ze genieten nog zo,’ ben ik als zuivere dementiekitsch gaan zien.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Sargasso is weer up

Na een dag uit de lucht geweest is Sargasso weer up. Een gecrashte schijf in onze server viel samen met een niet verwante storing bij de hoster, waardoor het nogal lang duurde voordat het probleem achterhaald was. In de komende dagen gaan we migreren naar een andere server. We proberen haperingen als gevolg daarvan tot een minimum te beperken.

We bieden onze lezers excuses aan voor het ongemak.

Foto: copyright ok. Gecheckt 01-11-2022

De Britse klassenmaatschappij van onderaf gezien

RECENSIE - Darren McGarvey (35) is een Schotse rapper die optreedt onder de naam Loki. Voor de Schotse BBC heeft hij radioprogramma’s gemaakt over a-sociaal gedrag en deprivatie en hij is ook bekend van zijn commentaren in de media over achterstelling en ongelijkheid. McGarvey komt uit een probleemgezin in een achterstandswijk van Glasgow en had een gewelddadige, aan drugs en alcohol verslaafde moeder die in zijn tienerjaren overleed. Hij ontkwam daarna ook niet aan een periode van verslaving en afhankelijkheid van wat hij zelf noemt ‘de armoede-industrie’. In Op safari naar Armoeland reflecteert hij aan de hand van zijn eigen ervaringen wat armoede betekent, wat het met mensen doet en hoezeer hulpverleners en ambtenaren in hun omgang met de onderklasse de plank misslaan.

McGarvey’s beschouwingen in korte, tamelijk los van elkaar staande hoofdstukjes, gaan wel wat verder dan een autobiografie van iemand die alle ellende uit de jeugd te boven is gekomen. Zijn boek is een klaagzang over en ook een aanklacht tegen de nog immer aanwezige Britse klassenverhoudingen. Het bevat een schat aan waarnemingen en overpeinzingen van iemand uit de onderste lagen van de maatschappij. En ook al hebben wij in ons land dan misschien met minder scherpe tegenstellingen te maken,  McGarvey kan onze politici, ambtenaren, jeugdwerkers en hulpverleners veel leren over de omgang met gezinnen en kinderen in een achterstandsituatie.

Foto: Mindaugas Danys (cc)

Kinderlijk

COLUMN - Toen ik terugkwam van mijn eerste reis naar Iran – dat was in 2004 – vertelde ik mijn ouders – die zich best zorgen gemaakt hadden – over mijn ervaringen daar. De mijne waren niet veel anders dan die van iedere westerse reiziger die er voor het eerst komt. Waar wij een land verwachtten dat bevolkt werd door geestelijken die nog in de middeleeuwen leven, onderdrukte vrouwen in chador, geheime politie, vervolgde dissidenten en religieuze fanatici die vlaggen verbrandden en ‘dood aan Amerika’ scandeerden, werd ons reisgezelschap vooral geconfronteerd met enorm vriendelijke mensen die heel erg open stonden voor westerlingen, genereus en gastvrij waren, er heel diverse opvattingen op na hielden en enthousiast reageerden als je pogingen deed hun taal te spreken.

Ik vertelde mijn ouders ook dat ik niet begreep hoe zo’n vriendelijk volk zichzelf de toch behoorlijk ruige revolutie had kunnen aandoen die het land tot nu toe zijn vorm geeft en hoe mensen met zulke opvattingen over gastvrijheid zich toch ook die opvallende haatdragendheid jegens bepaalde buitenlanders konden aanmeten (de recente geschiedenis van het land was me destijds nog niet zo in detail bekend).

Mijn vader zei toen iets dat me nog jarenlang stof tot nadenken heeft gegeven: in beide typen gedrag zat iets kinderlijks. Het mateloze enthousiasme en de grenzeloze haat waren weliswaar een tegenstelling maar ook loten aan dezelfde stam.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: bertknot (cc)

Weespermop

COLUMN - Geboren ben ik er niet – in die dagen werden baby’s in het ziekenhuis gehaald, zodat ik in Amsterdam ter wereld kwam – maar getogen ben ik er wis en waarachtig: tussen dag twee van mijn bestaan en ergens na mijn zestiende woonde ik in Weesp.

Het leven daar was er een tussen tafellaken en servet. Weesp had van alles een beetje en van niks genoeg. Zo had het meer kerken dan cafés. Wie meer ambieerde dan lts of huishoudschool kon nergens terecht, en moest voor een verdere opleiding de stad uit: zelfs voor de mavo moest je al kiezen tussen dagelijks treinen naar Hilversum of Amsterdam.

Dat was een keuze met consequenties. De helft van het stadje had de blik eenzijdig op Amsterdam gericht, waar veel bewoners vandaan kwamen, en de andere helft keek reikhalzend naar het Gooi: Hilversum, Naarden, Bussum. Een beetje alsof het stadje niet wist te kiezen, en daarom liever haar eigen kinderen met dat dilemma opzadelde. Noordelijk: de oorsprong, de variatie, meer keuzes en meer vrijheid. Zuidelijk: de lokroep van geld en vermeende chique.

We hadden een openbare bibliotheek waar ik tweemaal per week drie boeken haalde (meer mocht niet), totdat-ie in de fik ging. Muiden lag vlakbij, en daar ontplofte de kruitfabriek met een immense dreun. We woonden in de stank van Philips Duphar en de zoet-misselijke lucht van de chocoladefabriek van Van Houten. Bij de brand van de bieb vloog ook de gereformeerde kerk aan de Hoogstraat in de fik (en jaren later ging de spits van de Laurentiskerk in de hens). We flaneerden in de Slijkstraat, die we onderling de Modderstraat noemden, en elk jaar verkocht ik setjes kinderpostzegels bij de woonboten langs de Vecht. Elders in het water was een zwembad, afgezet met palen. Soms was dat dicht: dan werd de Vecht geplaagd door een overmaat aan ratten.

Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

KRAS | Kleinburgers

De VPRO deed een uitzending over de ramadan. Niet al te braaf, want anders valt het niemand op. En ja hoor, de kleinburgers van Nederland stonden onmiddellijk op hun achterste benen. Alle grenzen van het vaderlandse fatsoen werden overschreden! De VPRO zette de Nederlandse cultuur op de helling! Een enkeling haalde weemoedig herinneringen op aan de tijd toen de VPRO voor het eerst blote borsten op de treurbuis liet zien.

Ik lag dubbel. Niets is zo tekenend voor de kleinburger als nostalgie naar de uitgewerkte provocaties jegens zijn grootouders. Zijn ze eindelijk gewend aan die schreef, stapt die dekselse omroep over een nieuwe heen. De VPRO is altijd links en politiek incorrect geweest. Dat uit zich nu in het kietelen van conservatief Nederland met hoofddoekjes in plaats van tieten. Maar de essentie is hetzelfde.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Groninger Gasveld, gaswinningslocatie Wildervank (bron)

Mijnbouwschade Groningen: Ik wacht (aflevering 22-28)

ACHTERGROND - In het gaswinningsgebied in Groningen leven nog altijd vele Groningers in onzekerheid. De Nationale Ombudsman roept inmiddels op tot een noodplan voor Groningen. Ondertussen wachten een jaar na de aardbeving in Zeerijp nog altijd vele Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis. In de serie Ik wacht portretteert het Dagblad van het Noorden die Groningers. Elke dag eentje. Ze vertellen over het gesteggel met de instanties, over hun angsten, over hun teleurstellingen. Op Sargasso plaatsen we quotes uit en links naar deze verhalen. Maximaal zeven verhalen per keer. Met wat vertraging, zoals dat wel vaker gaat met het doordringen van Gronings nieuws naar de rest van Nederland.

Ik wacht (22) Kevin Eurlings en Corine Visscher uit Middelstum

Kevin Eurlings is melkveehouder en Corine werkt daarnaast bij de Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit.

We hebben voornamelijk veel scheuren. De teller stond op tachtigduizend euro. Die schade is inmiddels in de afgelopen jaren cosmetisch hersteld. Momenteel zijn ze voor circa zestigduizend euro bezig met risicovolle elementen. Sinds de beving in Zeerijp hebben we nieuwe schade: zo’n honderdduizend euro.

(…)

Er gaat geen dag voorbij of je bent ermee bezig. Bewust en onbewust. Onze dochter heeft twee jaar geleden een spreekbeurt gehouden over aardbevingen. Wilde ze graag. Welke achtjarige doet dat nu zomaar?

Foto: Groninger Gasveld, gaswinningslocatie Wildervank (bron)

Mijnbouwschade Groningen: Ik wacht (aflevering 15-21)

ACHTERGROND - In het gaswinningsgebied in Groningen leven nog altijd vele Groningers in onzekerheid. De Nationale Ombudsman roept inmiddels op tot een noodplan voor Groningen. Ondertussen wachten een jaar na de aardbeving in Zeerijp nog altijd vele Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis. In de serie Ik wacht portretteert het Dagblad van het Noorden die Groningers. Elke dag eentje. Ze vertellen over het gesteggel met de instanties, over hun angsten, over hun teleurstellingen. Op Sargasso plaatsen we quotes uit en links naar deze verhalen. Maximaal zeven verhalen per keer.

Ik wacht (15): Jeanette Ubels uit Westeremden

Wacht sinds 2015 op de uitkering en het herstel van Euro 50.000 aan schade. Elke woensdagochtend trekt ze de aardbevingsmap uit de kast. Een dikke binder waar ze sinds 2012, toen ze de eerste schade meldde, álles in bijhoudt. Het contact met de deskundigen, de deadlines, de mailtjes die ze moet versturen. Inmiddels is ze zelf expert. Maar niet vrijwillig.

Je moet je inlezen en je moet leren. Anders word je om de tuin geleid. Het is gewoon crimineel.”

Zo had Ubels schade aan twee schoorstenen op het dak. De een viel onder versterking, de ander onder schade. Twee dossiers. Twee procedures.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Amy G (cc)

De ‘strijd tegen Pasen’ is allang een flauwe grap geworden

COLUMN - Een jaarlijks terugkerende grap onder progressieven in de VS is dat Fox News iedere kerst weer een ‘War on Christmas’ verzint. Daar sensationaliseert dit propagandakanaal dan steevast een handjevol obscure voorbeelden bij. Een of andere of ander schooltje waar er voortaan ‘Happy Holidays’ op de ouderbrief staat in plaats van ‘Merry Christmas’ om niet-christenen in te sluiten; een kerstboom die dit jaar achterwege blijft op een dorpsplein.

Het is een vrij doorzichtige poging om te polariseren: zolang de aandacht gericht blijft op de culture wars, gaat het niet het over de onevenredige invloed van grootindustriëlen en Wallstreet op de politiek of miljardairs die nog eens 20% belastingkorting krijgen terwijl tienduizenden veteranen met psychische problemen in de goot liggen of de bizar hoge medische kosten die zorgverstrekkers rekenen, om maar een paar voorbeelden te noemen.

In Nederland kopieert men dat sjabloon in miniformaat, maar daar lijken culturele conservatieven zich vooral op Pasen te concentreren. Deze week was het weer de beurt aan geriatrisch geval Syp Wynia om de noodklok te luiden. Daar Wynia blijkbaar zelfs tezeer een fossiel aan het worden is voor Elsevier Weekblad mag hij tegenwoordig de knorrepot uithangen in de Telegraaf, de krant voor wit-populistisch Nederland.

Vorige Volgende