Update Wob-verzoek dampretourinstallaties

Tijdens mijn speurtocht naar ontgassen in de binnenvaart (zie verder hier) stuitte ik vorig jaar op een presentatie (pdf) van het ministerie van Infrastructuur en Milieu. In deze presentatie werd gesteld dat er nog dampretourinstallaties operationeel zijn die rechtstreeks naar de buitenlucht afblazen (sheet 8) en die de schadelijke dampen die ze retour nemen dus niet door een dampverwerkingsinstallatie (DVI) leiden. Volgens de presentatie is de reden hiervoor dat dampverwerkingsinstallaties traag, duur en log zijn. Een bizar fenomeen leek me, maar genoeg reden om bij DCMR (Milieudienst Rijnmond) informatie te vragen om een overzicht van installaties waar dat voor geldt in de regio Rijnmond. Na weken wachten op een antwoord werd dit Wob-verzoek net voor het verstrijken van de besluittermijn afgewezen, omdat ik om een overzicht vroeg en DCMR een dergelijk bestand niet heeft. Beetje flauw, want er is dan wellicht geen overzicht, maar van milieuvergunningen is natuurlijk gewoon documentatie. Even een belletje of mailtje mijn kant op en we hadden dat kunnen oplossen.

Door: Foto: jpmm (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Volgende crisis slaat in 2015 toe

INTERVIEW - Na de dotcomzeepbel aan het begin van dit millennium en de financiële crisis die sinds 2008 de wereld in z’n greep hield, staat de volgende crisis alweer op ons te wachten. In 2015 zou er wel eens een nieuwe oliecrisis kunnen losbarsten, voorspelt Jeremy Leggett, sociaal ondernemer, auteur en activist, in zijn nieuwe boek Uit de olie. ‘Iedereen zou zich hier zorgen over moeten maken,’ zegt hij.

Leggett begon zijn carrière in de jaren ’80 als geoloog, die in opdracht van grote energiebedrijven als Shell en BP onderzoek deed naar de geschiedenis van de aarde. In 1989 begon hij zich zorgen te maken om klimaatverandering en werd hij campagneleider bij Greenpeace. In 1998 begon hij zijn bedrijf Solarcentury, dat zonnepanelen produceert en verkoopt in Groot-Brittannië. Sindsdien heeft hij verschillende denktanks en lobbygroepen opgericht die waarschuwen voor de wereldwijde verslaving aan fossiele brandstoffen en welke gevolgen dat kan hebben. The Guardian noemde hem ‘Britain’s most respected green energy boss.’

In zijn nieuwe boek geeft hij aan dat er vijf systeemrisico’s zijn die de wereld zoals we die nu kennen in meer of mindere mate bedreigen. Allereerst is er het piekolie-scenario. Dat houdt in dat de olieproductie een piek bereikt, waardoor niet meer aan de vraag voldaan kan worden. Het tweede systeemrisico is klimaatverandering, het derde een nieuwe financiële crisis. Leggett waarschuwt ook voor de koolstofzeepbel. Veel landen hebben een plafond gesteld aan de het percentage waarmee de CO2-emissies mogen stijgen. Om die grens niet te breken, kan er maar een beperkt deel van de olie- en gasreserves gewonnen en verstookt worden. Maar er zitten investeringen in de gehele reserves. Een groot deel van de investeringen ga je nooit terug zien, als je je houdt aan de plafonds voor CO2-emissies. In Nederland is de koolstofzeepbal een reëel probleem, omdat veel pensioenfondsen in Shell geïnvesteerd hebben. ‘De koolstofbubbel is een relatief nieuw begrip dat in 2013 een enorme vlucht heeft genomen,’ zegt Leggett. ‘Logisch. Het gaat om financiële risico’s, dat spreekt mensen altijd meer aan dan klimaatrisico’s.’ Tenslotte wijst Leggett erop dat we te veel vertrouwen op schaliegas en –olie, terwijl dat nooit zal kunnen goedmaken wat we verliezen aan conventionele olie.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Advies aan Europees Hof van Justitie legt bommetje onder Nationaal Energieakkoord

Dat schrijft Energy Post op basis van het advies van Advocaat-Generaal Yves Bot aan het Europees Hof van Justitie in de zaak van een Fins windenergie park versus het Zweedse Energie Agentschap. Deze zaak draait om de vraag of de Zweedse overheid het Finse bedrijf mag uitsluiten van de nationale subsidies.

De Zweedse rechter legde 3 vragen voor aan het Europees Hof van Justitie:

  • First, whether article 3 of the Renewable Energy Directive does indeed allow national Member States to shut out foreign suppliers.

  • Secondly, whether this is a form of discrimination as defined by article 34 of the EU Treaty (officially the Treaty on the Functioning of the European Union, or TFEU, also known as the Lisbon Treaty).

  • Thirdly, whether such discrimination could be justified.

Foto: NEFATRON (cc)

Groene auto’s zijn het minst zuinig

DATA - De feiten liegen er niet om. Als we het autopark in Nederland van de laatste 10 jaar analyseren, moeten we constateren dat groene auto’s het hoogste brandstofverbruik hebben. Als je groen letterlijk neemt.

Drie maanden geleden toonden we hier dat het autopark in Nederland steeds saaier werd. Maar er valt natuurlijk meer uit de data van RDW te halen. Zo vroeg ik me af of auto’s nou steeds zwaarder werden. Niet dus. Tenminste, niet in Nederland en niet de laatste 20 jaar.
Dat schiet niet op.
Hoe zit het dan met de zuinigheid? Dat gaat wel goed. Hieronder de trend op basis van het jaar van op kenteken zetten van de auto (in 99% van de gevallen ongeveer het bouwjaar):
verbruik_bouwjaar_475

Je kan de belastingmaatregelen zien.

En toen vroeg ik me af, is het gewicht of het verbruik nou afhankelijk van de kleur? Ja dus. Daar zitten grote verschillen in.
Bruine auto’s zijn bijvoorbeeld het zwaarst (of zware auto’s vaak bruin natuurlijk)(gewicht in kilogram):
BRUIN – 1415
ZWART – 1365
GRIJS – 1350
BEIGE – 1326
BLAUW – 1305
GROEN – 1295
WIT – 1241
PAARS – 1214
ROOD – 1157
ORANJE – 1128
GEEL – 1105
CREME – 1070
ROSE – 942

Hoe vrolijker de kleur, hoe lichter de auto. Trek zelf uw conclusies.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

’s Werelds grootste zonnecentrale met zoutbatterij gaat (bijna) elektriciteit leveren

Vorige week was een bijzondere week voor duurzame energie in de VS. In de VS werd namelijk de grootste zonnecentrale ter wereld opgestart en werd de bouw van ’s werelds grootste zonnetoren met zoutbatterij afgerond. Deze laatste levert voorlopig nog geen elektriciteit, omdat de komende maanden alle systemen nog getest en opgestart moeten worden.

De zonnetoren van het Amerikaanse bedrijf SolarReserve is met een vermogen van 110 MW vijf keer zo groot als andere pilot en demo installaties met gesmolten zout als energieopslag. De Spaanse concurrent Abengoa heeft plannen voor een even grote installatie in Chili.

Door de combinatie met energieopslag kan de installatie meer elektriciteit produceren dan andere zonne-installaties met hetzelfde vermogen. Ook is er geen back-up van conventionele centrales nodig. Bovendien maakt de energieopslag het mogelijk om elektriciteit te leveren wanneer dat nodig is, waarmee een van de bezwaren van tegenstanders van duurzame energie weggenomen is. De zonnetoren kan net als een kolencentrale basislast leveren aan het elektriciteitsnet, is regelbaar met de snelheid van een gascentrale en heeft een marginale kostprijs die lager is dan die van kolen- en gascentrales. De zonnetoren heeft een contract om van 12 uur ’s middags tot 12 uur ’s nachts stroom te leveren aan Las Vegas. Dan is de zon al lang onder.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Jeff Van Campen (cc)

Duwtje in de goede richting

VERSLAG - Biologisch, ecologisch, verantwoord of puur & eerlijk; bewust consumeren is populair. Iedere bijdrage aan een beter milieu is welkom maar wat kan er op grote schaal worden bereikt en wie zouden er iets moeten veranderen? In de tweede lezing in de serie ‘The Next Generation’ van Studium Generale Utrecht gaan voedselonderzoeker Roos van Os (SOMO) en psycholoog Denise de Ridder in op deze vraag en de manier waarop menselijk gedrag kan worden veranderd.

De macht om te veranderen

Verandering zou volgens Van Os vooral moeten plaatsvinden bij de enkele tientallen bedrijven, die wereldwijd de link vormen tussen boer en consument. In Nederland bijvoorbeeld hebben de drie grootste supermarktketens een marktaandeel van 85% en daarmee een hele grote inkoopmacht. Supermarkten worden door hun aandeelhouders elk kwartaal ter verantwoording geroepen en hebben daarom nauwelijks tijd investeringen in duurzaamheid af te schrijven over een langere periode. Zitten we dan allemaal gevangen in “het systeem”? Ook consumenten – dat weten we uit eigen ervaring, en zo blijkt ook uit psychologisch onderzoek van Denise de Ridder – hebben grote moeite langetermijndoelen in lijn te brengen met hun handelen. Zelfs al zijn we overtuigd van het belang van gezondheid en duurzaamheid, we kunnen er vaak moeilijk naar leven.

Foto: 350 .org (cc)

Carbon bubble

COLUMN - Accepteren we afwaardering van veel winbare koolstof, of stevenen we af op ontwrichtende klimaatverandering? 

Van de middelbare school herinner ik me nog steeds een paar strofen uit Shakespeare’s Macbeth dat we destijds lazen en zagen: ‘Double, double toil and trouble; Fire burn and cauldron bubble.’ Ik kan het niet helpen: elke keer als ik de term carbon bubble voorbij hoor komen, verschijnen de heksen uit Macbeth voor mijn geestesoog.

Zo gek is het misschien niet. Het heeft immers iets magisch: roeren in de aarde, daar wat vaste, vloeibare en gasvormige koolwaterstoffen uithalen, en voilá: warmte, kracht, voortstuwing en licht in overvloed. Onze economische succesformule is gebaseerd op overvloedige fossiele brandstoffen.

Dat maakt inzichten die laten zien dat de ecologische en maatschappelijke effecten van een doorgroeiend gebruik van fossiele koolwaterstoffen onaangenaam kunnen zijn niet populair. De ideeën over carbon budgets en carbon bubbles zijn misschien wel de exponent van dat soort inzichten.

De basis is middelbareschoolnatuurkunde in combinatie met een normatieve, maatschappelijke keuze. Middelbareschoolnatuurkunde leert dat meer CO2 in de atmosfeer brengen de gemiddelde temperatuur op aarde verder zal doen stijgen.

De normatieve keuze is: welke temperatuurstijging vinden we maximaal aanvaardbaar, gezien de kosten en baten van klimaatverandering én de kosten en de baten van het tegengaan van klimaatverandering.

De wereldgemeenschap heeft na lezing van tal van studies gekozen voor maximaal 2 °C temperatuurstijging. Dat is geen wetenschappelijke grens, zoals soms ten onrechte wordt gedacht, maar een maatschappelijke. Verschillende wetenschappers maken zich al grote zorgen vanaf 1 à 1,5 graad opwarming, terwijl sommige burgers en beleidsmakers denken dat er niks gebeurt of dat een paar graden opwarming wel prima is.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende