Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de 'feitish' van de reguliere media. De introductie van de site belmeniet.nl is een doorslaand succes. Miljoenen Nederlanders hebben zich al aangemeld om gevrijwaard te blijven van al de marktonderzoeken en opiniepeilingen. De afname van belbare Nederlanders heeft echter een donkere keerzijde. Slechts een paar maanden na de introductie van deze maatregel is een onverwacht rampscenario werkelijkheid geworden. Voor het peilen van de stemming in Nederland zijn marketingbureaus en opinieonderzoekers voortaan aangewezen op de opinie van één man: Steven de Jong (38) uit Eindhoven. De Jong, werkzaam bij een overslagkantoor in Heerhugowaard, had nooit zo'n last van telefonische verkopers. "Die mensen doen ook gewoon hun werk. Bovendien vond ik het wel gezellig. Ik zit tussen zes en zeven nooit te eten, dus storen ze me zelden. Ik vind dat belmeniet register onzin. Mij mogen ze altijd bellen." Het was deze positieve feedback van De Jong die ervoor zorgde dat hij in vrijwel alle databases werd opgenomen. "Ik zeg altijd ja. Natuurlijk mogen ze me bellen, over mensenrechten, of shampoo, of grasmaaiers." Inmiddels is De Jong de allerlaatste Nederlander die gebeld mag worden, en dat gebeurt gemiddeld 32 keer per dag.
“De financieringsproblematiek is groot in de sector. Iedereen was er nu ook van overtuigd dat er iets moest gebeuren.”
Een kwart eeuw na het RSV-debacle gaat de Nederlandse overheid weer geld uittrekken om de nationale scheepsbouw overeind te houden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor gastloggers. Dit stuk is van Dimitri Tokmetzis, een journalist die op zijn weblog over privacy, controle en toezicht in Nederland en daarbuiten schrijft.
Hier en daar duikt het verhaal op van de Amerikaanse journalist Evan Ratliff. Hij onderzocht of het nog mogelijk is een maand onzichtbaar te blijven in een digitale wereld. Zijn (lange) verhaal is bijzonder ? mede omdat het hem niet lukt.
Ratliff neemt een andere identiteit aan en reist door de VS, terwijl een aantal Wired-lezers hem digitaal op de hielen zit. Ze hebben inzicht in zijn betalingsgegevens en andere informatie die een privedetective boven water haalt. De moraal van het verhaal is dat het een slopende levenswijze is om onzichtbaar te blijven. Het kost veel geld, tijd en energie en al die inspanningen blijken na bijna een maand vergeefs als hij toch wordt achterhaald door de internetmeute.
Het verhaal draagt een zeer interessant thema: in de informatiemaatschappij is volstrekte anonimiteit onmogelijk. En een keuze is er niet meer: je zult vindbaar zijn, of je wilt of niet. Je laat dagelijks zoveel digitale sporen achter, door te betalen, te reizen, te communiceren, tja eigenlijk door te leven, dat je niet meer onzichtbaar kunt zijn.
Wie diensten levert aan de rijksoverheid krijgt te maken met algemene leveringsvoorwaarden, beter bekend als Arvodi. Dat is uiteraard een openbaar document, want leveranciers moeten als ze offerte uitbrengen tenslotte weten aan welke voorwaarden ze moeten voldoen. Er zit echter ook een toelichting bij hoe ambtenaren de voorwaarden moeten toepassen. En die is geheim.
Dit is in het verkeerde keelgat geschoten bij ICT-Office, de branchevereniging. Al meer dan een half jaar voeren de ICT’ers een oorlogje met de overheid om die toelichting boven water te krijgen. Er zou namelijk in staan dat de voorwaarden eigenlijk niet geschikt zijn voor ICT-projecten. En dat zou weer tot willekeur leiden bij het verstrekken van opdrachten (en het bevoordelen van open source software).
Dus sloeg ICT-Office aan het wobben. Bij alle verzoeken om de toelichting openbaar te maken ving het tot nu toe bot, ook deze week weer. De overheid heeft daarvoor drie argumenten: het is geen bestuurlijke aangelegenheid, het bevat persoonlijke opvattingen van een ambtenaar en het schaadt de financiële belangen van de staat.
En dat is toch wel een curieuze redenering. Want als het geen bestuurlijke aangelegenheid is en de particuliere mening van een ambtenaar weergeeft, waarom gaat die toelichting dan heel ambtelijk Nederland door? De suggestie dat het in werkelijkheid een richtlijn is, dringt zich nogal op. En die financiële belangen – het kan natuurlijk handig zijn om bedrijven ten gunste van de belastingbetaler tegen elkaar uit te spelen, maar transparant is het niet. Onwillekeurig ga je toch denken dat er via de toelichting de hand gelicht is met de concurrentieregels en dat het financiële belang eruit bestaat dat de staat schadeclaims tegemoet kan zien als de toelichting bekend wordt. Kortom, ICT-Office wobt vrolijk verder.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
Daar stond me ineens een enorm curieuze grafiek in The Economist van deze week: Nederland zou in de EU verreweg de strengste straffen uitdelen voor drugsgebruik en bezit van kleine hoeveelheden daarvoor. Een des te curieuzere observatie omdat in het onderliggende EU-rapport staat dat Nederland gebruiksdelicten doorgaans niet vervolgt.
Portugal staat helemaal onderin het rijtje, omdat het veel afkicktrajecten strafrechtelijk oplegt. Kortom, omdat de Nederlandse cijfers niet versneden zijn met de lichtste overtreders, komt het land streng uit de bus.
Ook steeds meer versneden is de Nederlandse ecstacy. Nog maar in de helft van de pillen zit de werkzame stof MDMA. De rest heeft als meest werkzame stof mCPP, waarvan het rapport meldt dat die helemaal niet zo werkzaam is, maar die voor de zekerheid toch maar onder controle gesteld is – wat de aantrekkelijkheid ervan natuurlijk vergroot, want als het verboden is, dan moet het wel werkzaam zijn. Sommige landen hebben mCPP nog niet verboden. Zij laten dergelijke pillen dus uit de statistieken van ecstacyvangsten. Het gebruik van die drug daalt, maar waarschijnlijk harder dan de grafieken aangeven.
Bij al die definitiekwesties is het lastig conclusies trekken. De EU zelf houdt het erop dat voortdurende aandacht nodig is om mensen van de drugs te houden. The Economist zette boven haar artikel: ‘Virtually legal’.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag levert onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, een bijdrage aan de reeks over de gemeenteraadsverkiezingen van onze redacteur Eurocraat.
“Op 18 november vinden er in zes gemeentes al gemeenteraadsverkiezingen plaats, in verband met herindelingen. GC kijkt vooruit naar de interessantste van deze verkiezingen,” zo leidde Eurocraat zijn reeks over bijzondere gemeenten in. Een herindeling moet positieve gevolgen hebben. In de eerste plaats natuurlijk de afslanking van de overheid in het algemeen. En de lokale voordelen in het bijzonder? Mag ik u vandaag de vier armste fusie-gemeenten van Nederland voorstellen? Voor een dubbeltje geboren en nog steeds geen kwartje geworden. Misschien is een stemadvies voor de verkiezingen in maart op zijn plaats?
Als criteria voor het begrip ‘armste fusie-gemeenten’ heb ik het gemiddeld inkomen per inwoner als uitgangspunt genomen. Landelijk ligt dat rond de 21 duizend euro. De vier gemeenten met het laagste gemiddelde inkomen per persoon zijn Reiderland (11.000 euro), Pekela, Dantumadeel (elk 11.100 euro) en Eemsmond (11.200 euro). Reiderland, Pekela en Eemsmond zijn sinds 1990 fusie-gemeenten, Dantumadeel al vanaf 1984. Het zal u niet verbazen dat in deze noordelijke oorden de gemeenteraden worden gedomineerd door linkse partijen. Of wat daarvoor doorgaat. Gerekend over het aantal zetels van al deze vier gemeenten, heeft de linkervleugel 53% in bezit, de rechterflank neemt 27% voor haar rekening en 20% wordt bezet door lokale partijen. In de verhoudingen is er dus een verschil van 26% in het voordeel van links.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Ik hoop en verwacht dat het positief is.”
Voormalig minister van financiën Zalm heeft er alle vertrouwen in dat het onderzoek naar zijn functioneren als bestuurder van DSB voor hem niet negatief zal uitvallen.
Als het rapport onverhoopt toch niet al te positief uitvallen, dan zal Zalm opstappen als baas van ABN-AMRO.
‘Slow Tech’ van Andrew Price manifesteert zich als een pamflet tegen overdreven efficiënt denken, maar ontpopt zich vooral als een pleidooi voor robuust ontwerpen.
De overstromingsmaatregelen in New Orleans waren zeker efficiënt. Tegen zo gering mogelijke kosten waren dijken gebouwd die voldeden aan de normen voor het weerstaan van een storm die maar eens in de honderd jaar zou voorkomen. Een net wat sterkere storm arriveerde in 2005, toen de stad bovendien al meer dan verwacht onder haar eigen gewicht het moeras ingezakt was en dus lager lag dan waar de ingenieurs enkele decennia eerder van uitgingen. Die aanpak contrasteert nogal met de Nederlandse aanpak, waar stormvloedkeringen worden aangelegd, die misschien wel nooit van hun technische leven werkelijk in actie hoeven te komen.
Andrew Price, hoogleraar aan de University of Warwick, haalt het contrast aan het begin van zijn boek ‘Slow Tech’ aan, om aan te geven hoe denken in termen van efficiëntie vooral de korte termijn dient. Wie kijkt naar wat op langere termijn de meeste waarde voor je geld geeft, kiest voor robuustere ontwerpen. De initiële investering is misschien groter, maar de levensduur en effectiviteit van de oplossing maakt dat goed.
Het illustreren van die stelling met talloze cases, verdeeld over zeven thema’s, is de hoofdmoot van het boek. Binnen die thema’s, variërend van economische globalisering tot de tunnels van de Viet Cong, speelt milieu een terugkerende rol. De natuur is immers een aangelegenheid van de lange termijn, schade waaraan doorgaans niet wordt meegenomen in efficiëntieberekeningen. Het tij begint echter wel te kenteren.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.