In de Kunsthal zag ik werk van visueel artiest Ellen Gallagher, die zich liet inspireren door de Drexciya-mythe, waarover ik gister een Closing Time maakte. Gallaghers werk in de Kunsthal is onderdeel van de expositie In The Black Fantastic (tot 10 april te zien) met werk van kunstenaars uit de Afrikaanse diaspora. Wat de kunstenaars gemeen hebben is dat zij mythes en science-fiction inzetten om racisme en onrechtvaardigheid - de “racialized imagination”, in de woorden van curator Ekow Eshun - te weerleggen en er een andere verbeelding tegenover te stellen. Drexciya, van het gelijknamige Detroitse technoduo James Stinson en Gerald Donald, leeft niet alleen voort in hun muziek (en andere artiesten die zij inspireerden), ook meerdere kunstenaars hebben zich laten inspireren door de onderwaterwereld waarin Drexciyans, de ongeboren kinderen van de tot slaaf gemaakte vrouwen die tijdens de Middenpassage overboord werden gegooid, tot leven zijn komen. In deze KoZ een selectie van kunstprojecten (volg de links voor een impressie). Ellen Gallagher maakte onder meer de serie Watery Ecstatic geïnspireerd op de Drexciya-mythe (zie hier een van de eerste werken uit 2001). Onderdeel van deze serie zijn ook deze aquarellen die hinten naar de portretten en stillevens van de 17e-eeuwse Nederlandse kunstenaar Albert Eckhout, die tijdens reizen naar Nederlands-Brazilië de oorspronkelijke bevolking en tot slaaf gemaakten vastlegde. Kunstenaar Firelei Báez’s schilderde haar verbeelding van de mythologische wezens voor haar expositie A Drexcyen Chronocommons (To win the war you fought it sideways) en ze maakte een abstracter kunstwerk over de oceaan als “a connector and a repository of physical memory.” Over de betekenis van de mythe zegt ze: “mythology often contains origin stories, whether they be for natural phenomena or the origin of a nation. For those who were displaced through slavery and colonialism, much of that has been violently erased. Mythology, like the Drexciya myth, which is also associated with Afro-futurism, holds space for both a fantastical remixing of the past but also hope for the future.” Fotograaf Ayana V. Jackson refereert in haar portrettenreeks Take Me to the Water aan verschillende nieuwe en oude mythen, waaronder Drexciya. In het portret Sea Lion poseert ze als een Drexciyaanse godin - op precies dezelfde manier als in een portret van Queen Elizabeth I, onder wiens bewind de eerste pogingen tot kolonialistische uitbreiding werden ondernomen. Eind april start in New York Jacksons expositie “From the Deep: In the Wake of Drexciya with Ayana V. Jackson” maar daar kunnen we online helaas nog niets over vinden. Visueel artiest Edgar Arceneaux, tot slot, maakte in 2011 de tekening The Slave Ship Zong, waarop metershoge golven over honderden ogenparen rollen, volgens Arceneaux “tied to the Drexiyan mythology of the transformation of bodies becoming an accelerated evolution of humanity.” De tekening verwijst naar de massamoord in 1781 waarbij meer dan 130 tot slaaf gemaakten overboord het slavenschip Zong werden gegooid omdat er te weinig drinkwater aan boord was en het verlies toch geclaimd kon worden bij de verzekering. De rol van Nederland in de slavenhandel is nooit ver weg: de Zong was oorspronkelijk een schip dat voor de Middelburgsche Commercie Compagnie een slaventransport naar Suriname had uitgevoerd.
De Egyptische producer ABADIR voegt traditionele Arabische ritmes samen met jungle en nog wat andere stijlen die me eerlijk gezegd niet zoveel zeggen. Het resulteert in ieder geval in een wat nerveuze, maar toch heerlijk dansbare mix. Hij verhuisde recent van Cairo naar Berlijn, maar dit weekend is hij nog dichterbij te beluisteren, op het festival Rewire in Den Haag.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Waarom Toon Tellegen lezen?
Wie het raadsel van stijl wil bestuderen in de Nederlandse literatuur, moet Toon Tellegen lezen: een schrijver met een heel divers oeuvre, waarvan je iedere pagina kunt herkennen als geschreven door Tellegen: of het nu proza of poëzie betreft, voor volwassenen of voor kinderen geschreven is, grappig is of ernstig. Je kunt dat allemaal trouwens meestal niet eens zeggen, daar begint het al.
Tegelijkertijd is het lastig aan te wijzen waar dat aan ligt, want op het eerste gezicht gebruikt Tellegen heel gewone taal: wie de woordenschat gaat kwantificeren, hoeft geen heel groot telraam mee te nemen, en grammaticaal is er ook meestal weinig opvallends aan de hand. Het raadsel speelt zich puur af op een ander niveau van de stijl, de manier waarop zinnen en teksten in elkaar zitten.
Een deel van de aantrekkingskracht zit daarbij geloof ik juist in de herkenbaarheid. Een individueel verhaal over de eekhoorn en de mier, een individueel gedicht over twee vrouwen, kun je ter kennisgeving aannemen. Het is juist het feit dat de teksten allemaal hetzelfde klinken en dat er toch steeds weer iets anders wordt gezegd die relatief veel lezers (in de wereld van lezers zijn alle beweringen over ‘veel’ relatief) naar ieder nieuw boek van Tellegen doen uitkijken.
Via Denmark Street (Londen) loop je naar de ontwerpstudio van Hipgnosis op nummer 6. Dit atelier is opgericht door Aubrey Powell en Storm Thorgerson. Tussen 1968 en 1983 maakte dit duo platenhoezen voor beroemde bands als Pink Floyd, Led Zeppelin, 10CC, Peter Gabriel en Paul McCartney.
Voor Kunst op Zondag bezocht ik het Groninger Museum en herontdekte enkele spraakmakende platenhoezen uit mijn studententijd.
Hipgnosis, entree expositie © foto Wilma Lankhorst.
Voorbeeld van een niet gebruikt ontwerp voor een Lp van de Rolling Stones © foto Wilma Lankhorst.
VERSLAG - Nadat het Groninger Museum in 2016-2017 de grote en drukbezochte David Bowie -expositie had georganiseerd, kwamen er verschillende aanbiedingen binnen voor popmuziek exposities. Het Victoria & Albert Museum in Londen bood het museum de Pink Floyd tentoonstelling aan. Helaas was het decor te groot voor de museumzalen in het Groninger Museum. Maar de verbinding was gelegd met de samensteller van de grote Floyd tentoonstelling, Aubrey Powell. Creatief dacht Powell na over een alternatief voor deze te grote expositie. En dat werd Hipgnosis, de platenhoes-ontwerpstudio van Aubrey Powell en Storm Thorgerson. De naam Hipgnosis komt van een graffiti-tekst die ze aantroffen op de deur van hun appartement.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Aimée Portioli is een componist en ‘sound designer’ die onder de naam Grand River experimentele elektronische muziek maakt. Voor haar nieuwe album All Above maakte ze ook gebruik van akoestische instrumenten, waarbij de piano centraal staat.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Ik kende Ryuichi Sakamoto eigenlijk vooral als ambient-artiest (hij werkte onder meer samen met Alva Noto en Fennesz), maar nu ik zijn in memoriam lees – hij overleed deze week op 71-jarige leeftijd aan kanker – begrijp ik dat hij van veel meer markten thuis was, en die markten mee hielp definiëren. Dus draaien we vanavond het nummer ‘Riot in Lagos’ van zijn eerste solo-album B-2 Unit uit 1980 als eerbetoon, en wel om deze reden:
Drexciya was het duo James Stinson en Gerald Donald, onderdeel van de Detroit-technoscene van begin jaren ’90. Met hun muziek creëerden zij de mythische onderwaterwereld genaamd Drexciya. Met hoesteksten, kaarten en illustraties gaven ze leven aan de Drexciyans, de ongeboren kinderen van de tot slaaf gemaakte vrouwen die tijdens de Middenpassage overboord werden gegooid:
“During the greatest holocaust the world has ever known, pregnant america-bound african slaves were thrown overboard by the thousands during labor… Is it possible that they could have given birth at sea to babies that never needed air?” (in album The Quest, 1997)
Eigenlijk wilde ik deze bewaren voor een toepasselijk moment, als er aandacht werd gevraagd voor gelijke rechten voor vrouwen en minderheden of iets dergelijks. Maar toen realiseerde ik me dat het eigenlijk elke dag al rijke witte mannendag is! Dus waarom wachten? Daarom dit lied waarin de vraag centraal staat wat er zou gebeuren als rijke witte heteroseksuele mannen de macht niet meer zouden hebben. Ik neem aan dat een spoiler overbodig is.
Al jaren trekken een paar noten, soms een paar maten op gitaar de aandacht met lijstjes ‘beste gitaarriff’. Ook op Sargasso wordt zo nu en dan de gitaarriff in de schijnwerpers gezet.
Maar het lage equivalent, de basriff, a.k.a. het basloopje, is qua belangstelling sterk ondergewaardeerd. Daar gaan we nu wat aan doen.
Bassist Abraham Laboriel nam een klein basloopje dat hij ergens in de 70-er jaren had gebruikt bij een plaatopname als uitgangspunt voor ‘The Bass Walk’ (jawel, het basloopje). Jammer dat niet wordt vermeld welke specifieke riff is bedoeld. Misschien dat een kenner het uit deze uitvoering weet te halen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
.jpg”){kind=link}