Thomas van Aalten

Aflevering 1: De cijfers van mijn lichaam

Ik sta in het midden van de grote ruimte. Het lijkt op een laboratorium met die witte muren, luxaflex voor de ramen, meetapparatuur en felle tl-verlichting.
Achter het bureau zitten Mark en Travis in doktersuniform. Beiden hebben een laptop en een map voor zich. Travis draagt voor de gelegenheid een bril met een dik montuur. Mark en Travis kijken elkaar kort aan. Travis knikt.
Mark komt achter het bureau vandaan. Hij rijdt de grote halogeenlamp mijn kant op. Als hij ongeveer twee meter van me vandaan staat, gaat de lamp aan.
Ik voel de hitte op mijn naakte huid.
‘Dian.’ Travis’ stem galmt door de ruimte. ‘Draai je om.’
Ik doe wat me gevraagd wordt.
Als ik het gekraak van Marks latex handschoenen hoor, gaat er een rilling over mijn rug.
‘Ontspan,’ zegt Travis vaderlijk. ‘Buig voorover. Leg je handen plat op de tafel.’
Ik spreid mijn vingers en leg ze op het koude aluminium tafelblad. Ik zie mijn eigen contouren weerspiegeld in de tafel; mijn reflectie is wazig en bekrast. Ik hoor het slurpend geluid van een plastic slang in water. Twee gestrekte latexvingers duwen mijn billen opzij. Een koude gel wordt op mijn anus gesmeerd.
Dan, in één mechanische beweging, wordt de metalen katheter ingebracht. Ik had de geruchten gehoord van andere kandidaten, ik had erover gelezen op internetfora. Maar hiervan kun je vantevoren geen voorstelling maken. Ik kreun en voel dat ik moet poepen. Nog voor ik erover heb kunnen nadenken hoe vernederend dát zou zijn, zie ik het reusachtige beeld van mijn endeldarm. Geprojecteerd op de muur.
‘Ontspan,’ zegt Travis nogmaals rustig. ‘We zien nog enkele resten fecaliën. Heb je ontbeten vanochtend?’
Ik kan nauwelijks nadenken. ‘Een cracker,’ zeg ik kreunend. ‘En een Marlboro Li… auauw…’
Ik hoor Travis iets op de laptop tikken.
‘Hoelang drink je al Cleanema?’
‘Twee weken.’
‘Voor het ontbijt, de lunch en het avondeten?’
‘Jahaa…’ zeg ik enigszins geërgerd. ‘Kan dat ding eruit…’
Travis tikt nog wat in en zegt dan: ‘Ja. dank je, Dian. Mark, haal hem er maar uit.’
Als een koude, langwerpige drol verdwijnt de katheter weer. Mark ruikt aan de metalen pin. ‘Bijna geurloos,’ rapporteert hij aan zijn collega. Hij trekt zijn handschoenen uit.
‘Je mag je omdraaien,’ klinkt het door de speakers.
Ik doe weer wat me gevraagd wordt. Mijn armen heb ik nu onhandig voor mijn borsten gevouwen.
‘Armen naast je lichaam, Dian.’
Met een koude huidplooidiktemeter onderzoekt Mark mijn borsten, billen, armen, dijen, schaamlippen en vermeldt de resultaten, zoals vroeger de nieuwslezer de waterstanden op de radio opdreunde. Dan duwt hij met zijn wijsvinger op mijn venusheuvel en trekt een lijn naar beneden. Het gebeurt zo hard en plastisch, dat ik me niet eens geïntimideerd voel.
‘Beharing volledig afwezig?’ vraagt Travis – nu niet in de microfoon – voor de zekerheid aan Mark. Mark knikt. ‘Mooi. Dian, je mag je kleren weer aantrekken.’ Travis klapt zijn laptop dicht en zet zijn bril af. ‘Mondgeur slaan we over, dat geloof ik wel. Je moet je dosis van Cleanema verhogen naar 300 miligram per glas, goed? Dan is je ontlasting over twee weken volledig transparant en geurloos en kan je wat mij betreft naar de eerste voorronde komen.’
‘Echt?’ Ik voel eerst opluchting, dan een kick. ‘Ik mag dus…?’
‘Ja. Wat mij betreft wel. Judith, de marketingmedewerker van Cleanema, neemt contact met je op.’
Ik krijg een badjas aangereikt van een assistente.
‘Nog één vraag. Je zou op de kop af de 19.243.223e Nederlandse kandidaat uit de geschiedenis zijn die aan een Nederlandse mediaproductie meedoet…’
Ik onderbreek hem. ‘Zóveel?’
‘Ja, gerekend vanaf 6 november 1919, toen om acht uur ’s avonds een Friese ingenieur een muziekprogramma uitzond. alle panels, quizzen, realityshows, eenmalige radio-interviews, filemeldingen, one-hit-wonders, lokale tv-zenders en talentenjachten meegerekend. Herhalingen en internetfilmpjes niet meegerekend. Nu is mijn vraag: wat heb je ons te bieden?’
Ik stamel. ‘Ik… sta volledig tot jullie beschikking?’
‘Voor een realityproductie doe je alles?’
‘Nou, er zijn grenzen…’
‘Op dit moment woeden er over de hele wereld oorlogen. Daar gebeuren de gruwelijkste dingen. Het zijn handelingen van mensen die zich daar van tevoren geen voorstelling van hadden kunnen maken. Hoe denk je daarover?’
‘Ik weet niet…’ Ik kijk Travis vragend aan en zoek naar woorden. ‘Ik kijk niet zo vaak het Journaal…’
Travis glimlacht en kijkt naar Mark.
‘Wat heeft oorlog ermee te maken?’ vraag ik.
‘Ik plaagde je wat. We zien je terug bij de audities, Dian. Ga maar naar huis. En vergeet niet te oefenen met schaatsen, hè?’
‘Schaatsen?’ vraag ik verontwaardigd. ‘Dit is toch geen Sterren dansen op het Ijs?’
Travis en Mark lachen. ‘Grapje,’ zegt Mark.
Het is het eerste wat Mark zegt, na de cijfers van mijn lichaam.