Sjors van Beek, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-11-2022

Bedrijf wil publicatie incident gevaarlijke stoffen voorkomen

26 augustus 2013 , 17:00 , door Sjors van Beek

Er viel laatst een boeiende brief (pdf) bij Sargasso op de mat. Een soort dreigbrief. Van een advocaat. Haar cliënt, een bedrijf, wil niet dat haar naam wereldkundig wordt. En als we die naam tóch publiceren, dan houdt die cliënt ons ‘alsdan aansprakelijk’ – advocatenjargon voor “dan stappen we naar de rechter.”

Welnu, bij deze: dat bedrijf is Online Cleaning BV te Barendrecht.

Wat is er aan de hand?

Bezwaar

Sargasso vroeg met een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) om inzage in bepaalde gegevens van het ministerie van Infrastructuur en Milieu. Het betrof de ‘incidentformulieren vervoer gevaarlijke stoffen’ waarin vervoerders moeten melden als er iets mis is gegaan met een transport. Daaronder viel ook een incident (pdf) rond Online Cleaning BV op 29 juni 2011.

Het ministerie vroeg de betrokken bedrijven of ze onderbouwd bezwaar hadden tegen openbaarmaking van de gegevens. Dat kan de overheid in bepaalde gevallen doen, het is niet verplicht.

Online Cleaning meldde zich en verzocht het ministerie hun gegevens niet te openbaren. Dat verzoek werd echter afgewezen: volgens het departement was er onder de Wob geen grond om openbaarmaking te weigeren. Online Cleaning had toen nog naar de rechter kunnen stappen om vrijgave te voorkomen, maar deed dat niet. Waarna de opgevraagde incidentformulieren werden geleverd.

Foto: Nieuws uit Amsterdam (cc)

Mein Kampf en de PVV

16 augustus 2013 , 17:00 , door Sjors van Beek

OPINIE - Uit pure journalistieke interesse Mein Kampf toch eens gelezen. Het blijkt een ronduit fascinerend boek.

Ik was benieuwd of er enige grond schuilt in de vaak gehoorde stelling dat met de opkomst van de PVV ‘jaren-dertig-toestanden dreigen’. Vooraf drong de parallel zich ook aan mij tamelijk dwingend op: Duitsland in de jaren dertig, Nederland anno 2012. Crisis, populist, zondebok. Lees ‘moslim’ waar ‘Jood’ staat en de contouren van de ‘treinen naar het Oosten’ tekenen zich als vanzelfsprekend al weer af.

Na lezing kan ik zeggen: de parallel is onzinnig. Wie de 850 soms taaie pagina’s (in de Nederlandse vertaling) tot zich heeft genomen, zal iets dergelijks nooit meer durven of kunnen beweren. Wilders is géén Hitler-in-de-dop, zoveel wordt wel duidelijk. Alleen al om die reden zou het onbegrijpelijke verbod op het verhandelen van Mein Kampf onmiddellijk opgeheven moeten worden.

Welke schimmige macht is het toch die ons verbiedt dit boek vrijelijk te lezen? Mijn zoektocht begon met gesprekjes op fluistertoon bij Amsterdamse boekenstalletjes, handelaren die me onder de toonbank en tegen een fors bedrag – vanaf 75 euro – ‘wel aan een exemplaar konden helpen’. Via Twitter trof ik een collega-journalist die de Nederlandse vertaling ooit in België had gekocht, waar het boek gewoon in de handel is, en ik mocht de pil wel lenen. Overigens is de integrale tekst gewoon te downloaden, via Wikipedia, Radio-Islam.org of Stormfront.org, maar 850 pagina’s lezen vanaf een computerscherm…

Ja, lezen van Mein Kampf is ook in boekvorm een hele klus, reken op zo’n dertig uur studie. En ja, sommige hoofdstukken of passages zijn vrijwel ondoordringbaar. Paginalange politiek-historische uiteenzettingen over het Duitse politieke landschap van rond de Eerste Wereldoorlog: geen spannende lectuur. Wie wil nu lezen over centralisme versus unitarisme in de Weimar-republiek? Daarnaast bombastische lappen tekst à la ‘The World According to Adolf Hitler’: ook niet altijd even boeiend. Al zijn de gedachtekronkels soms weer ronduit vermakelijk in hun onnavolgbaarheid: zo wijdt Hitler een heel hoofdstuk aan de ‘strijd tegen de syfilis als primaire taak’.

Foto: Wapster (cc)

Klagen binnen het milieu

7 augustus 2013 , 19:00 , door Sjors van Beek

NIEUWS - Wie kaatst, kan de bal verwachten. En wie zich op het criminele vlak begeeft, loopt het risico zelf te worden neergestoken of beroofd.

Dat lijkt logisch, maar twee criminelen die zich onlangs tot de Raad van State wendden, denken daar kennelijk anders over. Beide heren vonden dat ze recht hebben op een schadevergoeding uit het Schadefonds Geweldsmisdrijven nadat ze bij hun criminele zaakjes zelf de pineut waren geworden. De Raad van State maakt er korte metten mee: het Schadefonds Geweldsmisdrijven is niet een soort verzekeringspolis voor schurken.

De eerste zaak betreft een man in de regio Den Haag die op 20 augustus 2010 werd neergestoken. Het schadefonds wees een claim van de man af omdat voldoende aannemelijk was dat onenigheid over een partij heroïne de aanleiding was voor het geweld. Volgens het schadefonds was de man gelieerd aan drugshandel en ‘is het een feit van algemene bekendheid dat bij die handel regelmatig geweld wordt gebruikt’. Het reglement van het schadefonds bepaalt dat een vergoeding achterwege kan blijven als het slachtoffer zichzelf onnodig in een situatie heeft gebracht waar hij geweld kon of moest verwachten. Volgens het slachtoffer kloppen de verklaringen van de Regionale Criminele Inlichtingen Eenheid (CRIE) over zijn connecties met de drugswereld niet, maar hij kon dit niet onderbouwen omdat hij geen inzage wilde geven in zijn strafdossier. De Raad van State wees zijn claim vandaag af.

Foto: Tom & Katrien (cc)

Thuiszorg voor tussenmensen – deel 3

3 augustus 2013 , 19:00 , door Sjors van Beek

REPORTAGE - De thuiszorg is de afgelopen jaren ingrijpend veranderd. Om te zien hoe, liep Sjors van Beek voor De Groene Amsterdammer een week mee met een Haarlemse thuiszorgorganisatie. Vandaag het laatste deel van zijn reportage.

De buitenwereld onderschat volgens Van Heerden wel eens hoe complex en fijngevoelig het thuiszorgwerk kan zijn. ‘Mensen denken: thuiszorg, dat is ramen zemen. Maar we doen zoveel meer, infusen en pompen aanleggen, terminale zorg. En trouwens: je hebt wassen en wassen. Bij een terminale patiënt die pijn en doorligwonden heeft en lijdt aan obstipatie is wassen echt verpleegkundig werk’.

De thuiszorg heeft de toekomst, denkt ook Van Heerden. Het is goedkoper dan opname in ziekenhuis of verpleeghuis. ‘Maar de politiek is er nog onvoldoende van doordrongen hoeveel aspecten er aan die thuiszorg zitten’.

Dat wordt even later al zichtbaar, als Van Heerden te hulp wordt geroepen door een verpleeghuis in de regio. Daar is ’s middags een dementerende man binnengebracht en het avondpersoneel van het tehuis weet niet hoe de sondevoeding moet worden verwisseld. Van Heerden heeft deze avond ‘AWB-dienst’, Avond-weekend-bereikbaarheid. Hulpverleners in de hele regio kunnen buiten kantoortijd bellen naar deze medische wegenwacht. Van Heerden rijdt naar het verpleeghuis waar tientallen hoogbejaarden onderuitgezakt in rolstoelen wezenloos de wereld inkijken. Ze brengt de infuuspomp weer aan de praat en legt het personeel de werking uit.

Foto: Tom & Katrien (cc)

Thuiszorg voor tussenmensen – deel 2

2 augustus 2013 , 19:00 , door Sjors van Beek

Zorgbalans is in de regio (IJmuiden tot de Bollenstreek) een van de grootste thuiszorgaanbieders. Ruim 3300 werknemers (1900 fte’s), 3000 thuiszorgcliënten en 1500 cliënten in woonzorglocaties. Een zorgkolos zoals er de afgelopen decennia zovele zijn gegroeid. Maar, mede als gevolg van de successen van de kleinschalige ‘Buurtzorg’-projecten, keert Zorgbalans op haar schreden terug. Overal worden momenteel kleine buurtteams ingericht van maximaal vijftien medewerkers voor vijftig cliënten. Ze zijn zelfsturend, dus géén leidinggevende, en ze zetelen in kleine kantoortjes in de wijk. De planners die voorheen vanaf centraal de routes van de verpleegkundigen uitzetten, zijn overbodig geworden: de kleine teams maken hun eigen schema. Grootste voordeel voor de cliënt: minder verschillende gezichten aan het bed. Cliënt en verzorger wennen aan elkaar, er hoeft niet telkens van alles te worden overgedragen, vertellen de medewerkers.

In Aerdenhout loopt wijkverpleegkundige Anoek van Straten (26) vanuit het Buurtteam-kantoortje even twee straten verder naar een cliënt, de 71-jarige Ine. Ze heeft lelijk ontstoken wonden aan haar voeten. Van Straten verzorgt de wonden, ruimt een beetje op en klokt na 40 minuten weer uit – letterlijk. De thuiszorgmedewerksters houden bij binnenkomst en vertrek bij een cliënt hun telefoon bij een pasje, waardoor op de minuut wordt vastgelegd hoe lang ze ergens zijn geweest. Alleen de ‘zorg achter de voordeur’, de tijd die daadwerkelijk binnen is doorgebracht, wordt vergoed. ‘We maken mee dat we volgens schema ergens tien minuten hebben voor het verwisselen van een steunkous, maar dat het acht minuten duurt voordat een cliënt die slecht ter been is de deur heeft open gedaan. En dan..?’, vraagt Van Straten zich hardop af.

Foto: Tom & Katrien (cc)

Thuiszorg voor tussenmensen – deel 1

1 augustus 2013 , 19:00 , door Sjors van Beek

Het klinkt zo simpel: hulpbehoevende mensen thuis ’s ochtends even ontbijt geven. Maar… wie betaalt het? De boterham alleen klaarzetten moet worden vergoed uit de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning), maar een stukje brood in de mond stoppen wordt bekostigd uit de AWBZ (Algemene wet bijzondere ziektekosten).

Franka Schnitger (55), medewerkster van de interne helpdesk bij de thuiszorg in Haarlem, legt het uit met een verontschuldigende glimlach, alsof ze de soms gekmakende hokjesgeest in die thuiszorg zelf heeft bedacht. Maar dat heeft ze niet, ze moet alleen de vele, vele regeltjes volgen die zijn opgesteld door ambtenaren, ministeries en zorgverzekeraars. Die hebben de thuiszorg opgeknipt in losse producten die één voor één worden gedeclareerd en afgerekend.

Hoe dit marktdenken soms uit de bocht kan vliegen wordt inzichtelijk tijdens een week meelopen met thuiszorg-organisatie Zorgbalans in de regio Haarlem. ‘In de praktijk zetten wij dat ontbijt dan toch maar klaar’, vertelt Schnitger. ‘Ik heb de WMO-mensen bij de gemeente wel eens gebeld dat het eigenlijk hùn taak is. Ze zeiden: “U denkt toch niet dat wij met busjes gaan rondrijden om overal de boterhammen klaar te zetten?”’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

‘Mag een journalist actievoeren?’

29 juli 2013 , 12:00 , door Sjors van Beek

OPINIE - Mag een journalist actievoeren? Sjors van Beek, freelance journalist, begon een online petitie en dat komt hem op kritiek van vakgenoten te staan. Een journalist houdt zich verre van actievoeren vinden zij. Van Beek legt uit waarom hij toch de petitie startte.

En zo beland je dan als journalist ineens midden in een debat: “Mag een journalist actie voeren?”

Ik vind van wel, in uitzonderlijke gevallen. Sommige collega-journalisten vinden van niet. Laten we de verbale messen hier eens over slijpen.

Eerst wat achtergrond. Vorig jaar ben ik ontslagen als verslaggever van het blad Binnenlands Bestuur van uitgeverij Wolters Kluwer. De reden: het blad maakt slagzij, de winsten lopen terug, dus kosten omlaag en personeel eruit. CEO Nancy McKinstry van Wolters Kluwer kreeg later dat jaar een bonus van 6,5 miljoen euro – nadat ze de voorgaande jaren al zo’n dertig miljoen had gebeurd. Er is dus geen geld om de werknemers in dienst te houden maar wèl geld om de ‘topvrouw’ in tien jaar tijd 700 jaarsalarissen uit te betalen.

Dat vind ik onrecht en dat heb ik geventileerd in een ingezonden brief in de Volkskrant. Gestuurd als burger, ondertekend met ‘Sjors van Beek, journalist, Amsterdam’. TV-programma ‘Hollandse Zaken’ (Omroep Max) nodigde me vervolgens uit om de brief te komen toelichten in de uitzending, dat heb ik gedaan. Dat was voor Dagblad De Limburger (pdf) waar ik vroeger heb gewerkt weer aanleiding om mij, oud-provinciegenoot, te interviewen. Op de vraag van de interviewer wat ik aan het graaien dacht te dóen, antwoordde ik een Burgerinitiatief te overwegen, om de Tweede Kamer te dwingen tot actie.

Foto: Edward Simpson (cc)

Kreeftenscrabble

26 juli 2013 , 11:00 , door Sjors van Beek

NIEUWS - Weet u wat een peur is? Een gebbe? Een aalhoekwant? Aaldogger? Aalzegen? Kruisnet? Of een ankerkuil, een aaskuil of een spieringtuig? Bij staand net, aalfuik of aalkistje begint er misschien wat te dagen. Pas als we visfuik, hengel, electrovisapparaat of kreeftenkorf erin gooien, dringt door dat het gaat om vistuigen: technieken om vis of schaaldieren te vangen.

En wie het rijtje even op zich in laat werken beseft hoe (over-)gereguleerd ons landje soms is. Want bovenstaande scrabble-lijst komt uit een recente uitspraak van de Raad van State over kreeftenvangst in het kanaal door Zuid-Beveland.

Onderwerp van het geschil: welke beperkingen mogen worden gesteld aan deze vangst? Een Zeeuwse kreeftenvisser was het er niet mee eens dat hij niet onbeperkt met kreeftenkorven mag vissen. Aanvankelijk kreeg de visser geen toestemming voor inzet van dit werktuig. Later mocht het wel, maar tot een maximum van 180 korven en slechts tussen 1 april en 15 juli. Wéér later en een volgende bezwaarprocedure verder werd ook de beperking van 180 korven ingetrokken. Maar de tijdslimiet bleef in stand: volgens de staatssecretaris van Economische Zaken is die grens nodig om de kreeftenstand te beschermen.

Volgens de visser is de beperking onnodig. Hij is de enige huurder van het visrecht in het betreffende kanaal. De ‘visrechthebbende’ is de ambachtsheer van de ambachtsheerlijkheid Wemeldinge – klinkt tamelijk middeleeuws maar hij bestaat kennelijk echt. Bovendien, zo betoogt de ondernemer, heeft hij er belang bij om ook kreeften te mogen vangen in periodes dat de prijzen hoog zijn.

Foto: webted (cc)

Bijen en bellen

16 juli 2013 , 09:00 , door Sjors van Beek

NIEUWS - Hebben honingbijen nu wel of geen last van de straling van mobiele telefoniemasten? Voor de Raad van State werd onlangs flink met deskundigenrapporten gesmeten maar het finale oordeel is nog steeds niet geveld.

De kwestie speelt in Winterswijk, waar KPN een bouwvergunning kreeg voor het plaatsen van een antennemast van veertig meter hoog. Een tachtig meter verder wonende imker maakte bezwaar en kreeg bij de rechter aanvankelijk gelijk: de vergunning werd vernietigd. Daarop stapten college van B & W van Winterswijk en KPN naar de Raad van State.

De imker voerde aan dat de elektromagnetische velden van de UMTS-antennes het Colony Collapse Disorder (CCD), het plotseling verdwijnen van bijenvolken, tot gevolg zal hebben.

Het college heeft bij de Raad van State betoogd dat niet aannemelijk is dat de antennes schade voor bijen veroorzaken en voerde diverse wetenschappelijke studies aan die dit onderbouwen. De studies die wél schadelijke effecten erkennen, hebben betrekking op andere situaties, aldus het gemeentebestuur. Aangevoerd is verder dat het aan de imker is om de schade wetenschappelijk onderbouwd te ‘bewijzen’. Daar gaat de hoogste bestuursrechter nu in mee: het is niet aan de vergunningverlener om aan te tonen dat de schade níet zal optreden.

Foto: Sint Smeding (cc)

Eindeloze strijd rond kalkgroeve

11 juli 2013 , 07:00 , door Sjors van Beek

NIEUWS - De provincie Limburg moet gaan optreden tegen het bedrijf ENCI dat zonder de juiste vergunning een kalkgroeve exploiteert op de Sint Pietersberg bij Maastricht. Dat heeft de Raad van State vorige week beslist.

De Stichting Stop ENCI (SES) vraagt al sinds begin 2008 vergeefs aan het college van Gedeputeerde Staten van Limburg om ter plekke de Natuurbeschermingswet 1998 te handhaven. Volgens SES hebben de werkzaamheden van ENCI gevolgen voor de nabijgelegen Natura-2000-natuurgebieden Sint Pietersberg en Jekerdal en zijn ze daarom vergunningplichtig. Het provinciebestuur heeft eerst bestreden dat er een vergunningplicht was, erkent dat inmiddels wel maar voert sindsdien aan dat er uitzonderingsgronden gelden. Ook op dat punt is GS nu teruggefloten.

Daarmee is een volgende stap gezet in een al jaren durende juridische milieustrijd rond de ENCI-groeve. Ook de Raad van State mengde zich al tweemaal eerder in het geschil, dat ook nu nog steeds niet is beslecht.

Op de Sint Pietersberg wordt kalk afgegraven en vervolgens gebruikt in een klinker- en cementfabriek. Daarbij wordt zwavel en stikstof uitgestoten waardoor de omgeving verzuurt. Hoewel ENCI geen vergunning heeft, trad GS hier niet tegen op. Een bezwaar van SES werd al in 2011 gegrond verklaard, maar GS verzuimde om daarna alsnog een besluit te nemen over wél handhaven.

Foto: Leonora Enking (cc)

Dakloze vleermuizen

26 juni 2013 , 13:00 , door Sjors van Beek

Een interessant gevecht in Den Bosch tussen (onderdak voor) daklozen versus (onderdak voor) vleermuizen. En de daklozen winnen.

De gemeente Den Bosch heeft vergunning verleend voor de bouw van een hostel voor dak- en thuislozen. Dit woon/zorgcomplex, dat wordt beheerd door twee instellingen voor verslavingszorg en geestelijke gezondheidszorg, bestaat uit dertig appartementen met bijbehorende gezamenlijke ruimtes.

Enkele omwonenden en een nabijgelegen accountantskantoor hebben alles uit de kast gehaald om de bouw langs juridische weg tegen te houden. Zo voerden ze, eerst bij de rechtbank en later bij de Raad van State, aan dat het hoofddoel ‘bewoning’ is en niet ‘zorg’, hetgeen in strijd is met het bestemmingsplan. Verder betoogden de bezwaarmakers dat de extra toerit naar een doorgaande weg onveilige situaties zou opleveren. Al die bezwaren werden door rechtbank en Raad van State van tafel geveegd.

Maar de klagers hadden nóg een troef. De gemeente had volgens hen geen omgevingsvergunning mogen verstrekken omdat onvoldoende is onderbouwd dat er geen bedreigde (dier-)soorten aanwezig zijn waardoor een ontheffing onder de Flora- en Faunawet (Ffw) nodig zou zijn. En daarmee scoorden de bezwaarmakers een punt: op het bouwterrein staat een paardenkastanje met holtes, waarin mogelijk vleermuizen nestelen. De boom blijft weliswaar staan, maar de bouwactiviteiten kunnen de vleermuizen verstoren en hun leefgebied aantasten, was de redenering. De rechtbank stelde al vast dat nader onderzoek nodig was, en dat was nog niet verricht toen de bouwvergunning werd verleend.

Foto: Noud de Greef (cc)

50-plussers in mineur

7 juni 2013 , 11:00 , door Sjors van Beek

NIEUWS - Balen zeg, voor de politieke groepering ‘50+ Rotterdam’. Want die groep mag onder die naam niet meedoen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Terwijl een paar kilometer verderop de groep ‘Gouda 50+’ wél mag meedoen.

Oneerlijk? Volgens de Raad van State niet, blijkt uit een uitspraak van deze week.

De ‘Vereniging 50+ Rotterdam’ kreeg in februari van het centraal stembureau in Rotterdam te horen dat haar naam niet geregistreerd kon worden. Hij lijkt namelijk te veel op de naam ‘50PLUS’ die al staat geregistreerd bij het stembureau voor de verkiezingen van de Tweede Kamer. Dat kan leiden tot verwarring en is daarmee in strijd met de Kieswet, aldus het stembureau.

Volgens de ‘Vereniging 50+ Rotterdam’ is er geen kans dat de kiezers zich vergissen, omdat de Rotterdamse club niet meedoet aan de landelijke Kamerverkiezingen, en omgekeerd de groep ‘50PLUS’ zich niet mengt in de lokale strijd in Rotterdam of elders. Maar de Raad van State ziet het anders: de kiezer kan wel degelijk denken dat de Rotterdamse vereniging onderdeel is van, of valt onder, de landelijke politieke partij ‘zodat verwarring is te duchten.’

In Gouda is de naam ‘50+’ wél toelaatbaar om de simpele reden dat de Goudse groepering eerder werd geregistreerd dan de landelijke partij ‘50PLUS’, legt de hoogste bestuursrechter uit.

Vorige Volgende