roy

Nederland was nog bezig bij te komen van een bloedhete vrijdagmiddag en de wedstrijd die Oranje speelde, toen afgelopen zaterdag rond kwart over twee viel te lezen dat de kabinetsformatie een nieuwe fase was ingegaan. De gesprekken die ?de partijen uit het brede midden? onder de leiding van Herman Tjeenk Willink hadden gevoerd, bleken de weg te hebben geëffend voor onderhandelingen die een coalitie van VVD, PvdA, D66 en GroenLinks zouden moeten opleveren.

Twee weken geleden kwam Mark Rutte nog tot de conclusie dat er op dat moment geen perspectief was voor een coalitie die uit die partijen bestond, wat hem duidelijk was geworden nadat de partijleiders anderhalve dag aan elkaar hadden gesnuffeld. Eerder waren de besprekingen over een rechts kabinet afgebroken voordat ze überhaupt begonnen waren; het CDA wilde dat de VVD en de PVV er eerst samen maar eens uit moesten komen, maar die partijen hadden geen zin om tegen een lege stoel te praten. Tijdens het debat over de formatie was Rutte daarover van gedachten veranderd, want hij nodigde Wilders alsnog uit om als twee liberale heren een akkoord te sluiten. Wilders ging daar uiteraard niet op in.

De urgentie om toch tot een -dan maar Paars-plus- coalitie te komen groeide, terwijl de eerder zo onoverbrugbare verschillen tussen de partijen tot behapbare nuanceverschillen geslonken bleken te zijn. Conclusie na drie weken formeren: de rituele schaduwdans die formatie heet is er misschien wel het beste bewijs van dat politiek een spel is.