Remco

Vorige week bevond Remco zich in St. Petersburg, waar toen de grootste anti-Poetin demonstraties sinds zijn aantreden plaatsvonden. Hierover schreef hij een aantal artikelen. Dit is het derde deel van de serie, welke eerder hier verscheen.

Vrijdagmiddag vroegen we ons af wie toch die man in het midden was tijdens de persconferentie. Maar na zaterdag vergeet ik hem niet gauw meer: Sergej Goeljajev.

De gedeputeerde van Jabloko was de heroïne van de demonstratie. Hij liep voorop, ook als het cordon van de ME weer eens werd omvergeduwd. Zweetpareltjes liepen over zijn hoofd op het Herrijzingsplein, een fraaie naam voor een revolutionaire bende als die van Een Ander Rusland. Brullend door zijn megafoon zweepte hij de massa op: ‘Dit is onze stad’ en ‘Rusland zonder Poetin’.

Goeljajev hield tot het laatste moment stand en liet zich uiteindelijk moedig met een verbeten glimlach wegvoeren (zie filmpje bij Coen van Zwol). Daar gingen heel wat minuten overheen, omdat de betogers de ME de terugweg versperden, toen Goeljajev in zijn kladden was gegrepen tegenover het Gostiny Dvor. ‘Pozór’, joelden de betogers, ‘Schande!’

Sergej Goeljajev, mijn held van de dag dus.

Morgenochtend verschijnt het vierde en laatste deel van deze serie.

Vorige week bevond Remco zich in St. Petersburg, waar toen de grootste anti-Poetin demonstraties sinds zijn aantreden plaatsvonden. Hierover schreef hij een aantal artikelen. Dit is het tweede deel van de serie, welke eerder hier verscheen.

Bij aankomst in Sint-Petersburg stonden ze ons reeds op te wachten, alsof we Feyenoord-supporters waren die aankwamen bij de Amsterdam Arena of Ajax-supporters bij De Kuip. Filmende politieagenten deden hun werk. Ze maakten beelden van de arriverende betogers, als bewijsmateriaal en als intimidatie. Ik heb er altijd plezier in de filmende agenten te fotograferen, hetgeen niet altijd op prijs wordt gesteld.

En zo zag Sint-Petersburg eruit tijdens de verboden mars van zaterdagmiddag:

Vanmiddag verschijnt deel drie in deze serie.

Vorige week bevond Remco zich in St. Petersburg, waar toen de grootste anti-Poetin demonstraties sinds zijn aantreden plaatsvonden. De komende dagen zal zijn verslag, dat eerder hier verscheen, in iets aangepaste vorm op GeenCommentaar geplaatst worden.

Met nachttrein nummer 30 vertrok ik vrijdagochtend vroeg naar Sint-Petersburg, de stad die al enige ervaring met revoluties heeft. De trein zat vol met activisten die een fraaie afspiegeling vormden van het brede scala aan splintergroeperingen die Poetin het leven zuur willen maken in zijn laatste jaar als president.

In coupé dertien zou Garri Kasparov (ja, die oud-schaker) een perspraatje houden, dus sjokte ik van wagon naar wagon. De eerste drempel werd opgeworpen door een norse “provodnitsa”, die weigerde mij door te laten zonder geldig toegangsbiljet voor de trein, hoewel je voor en na het instappen altijd ticket en paspoort moet tonen (zie foto Kasparov boven). ,,Hoe weet ik anders dat u echt met deze trein meereist?”

Mijn opstandige antwoord – “Ben ik soms uit de lucht komen vallen?” – werd met instemmend gelach begroet door de activisten, van wie sommigen ook niet doordrongen tot het strijdgewoel een paar coupés verder.

Maar met mijn biljet alsnog op zak kwam ik terecht in de derde klasse, waar men “platskart” reist en waar twee leiders van Een Ander Rusland zich mengden tussen het volk. De revolutionaire wind die Garri Kasparov door Rusland wil laten waaien, stonk hier naar zweetvoeten, drank en etensresten. De kolenkachel draaide overuren, terwijl hevig transpirerende cameramensen en fotografen vochten voor een schimp van het tafereel: Kasparov met bolsjewiekenleider Limonov op een bankje.

Weer een slachtoffer om aan uw Litvinenko Lijst toe te voegen. Paul Joyal, een 53-jarige deskundige op het gebied van Russische geheime diensten, werd vorige week neergeschoten en raakte zwaargewond.

Joyal, al langer een uitgesproken tegenstander van het beleid van Poetin, sprak op 25 februari nog bij “Dateline NBC” over de moord op Aleksandr Litvinenko en beschuldigde daarbij de Russische regering. Vier dagen later was hij zelf bijna dood, enkele uren nadat hij een oud-KGB-generaal had ontmoet. Joyal zou slachtoffer zijn geweest van een roofoverval (of moest het daarop lijken?!).

En ook nog een dode journalist erbij in Rusland. Ivan Safronov, een deskundige op het gebied van militaire aangelegenheden, schreef voor het dagblad Kommersant. Hij zou op de vijfde verdieping uit het raam zijn gesprongen (of werd hij geduwd?!).

Zie ook: www.ruslandblog.nl

Nog even en de markten in Rusland zijn niet meer het domein van buitenlanders. Illegale Azeri, Georgiërs, Kirgiezen, Chinezen en Vietnamezen – ze zijn niet (meer) welkom. Wie meloenen, jassen of tandenborstels wil verkopen, moet een Russisch paspoort hebben.

Dat alles is het gevolg van een nieuwe immigratiewet, die legalisatie makkelijker moet maken maar tegelijkertijd het aantal immigranten moet terugdringen. Rusland kent volgens statistieken zo’n 12 miljoen immigranten waarvan het merendeel illegaal werkt.

Maar wat ging eraan vooraf? Wat was, vermoedelijk, de aanleiding? In augustus lieten drie racistische studenten scheikunde een bom ontploffen op de Tsjerkizovski-markt in Moskou. Het was een knap knutselwerkje, dat aan zeker twaalf “zwartnekken” het leven kostte. Een maand later, in september, braken rassenrellen uit in een stadje in Karelië (Kondopoga). Weg met alle Kaukasiërs, riepen inwoners tamelijk massaal na een uit de hand gelopen ruzie in een restaurant.

Weer een maand later zei president Poetin dat markten vaak in handen zijn van etnische semi-gangs en dat “de oorspronkelijke bevolking” van Rusland moet worden beschermd. En zijn wil is wet. Letterlijk, want in januari ging de nieuwe immigratiewet in werking.

Dus heeft het er alle schijn van dat Rusland racistisch geweld bestrijdt door immigranten op te pakken, hun het werken onmogelijk te maken en hen te deporteren. Een cynische vorm van preventie, lijkt me.