Woven Hand weet ook van deze traditionele Christmas Carol weer een naargeestige, spookachtige serenade te maken.
Als je goed naar de tekst luistert, merk je trouwens al snel op dat het lied enkel aan de oppervlakte wat met ’the Lord Jesus’ te maken heeft, en via legenden over bosnimfen en graalridders gedrenkt is in heidense mystiek.
COLUMN - Dit jaar maakt Nederland kennis met de zoveelste traditie die vanuit de Verenigde Staten wordt overgenomen: de ‘war on Christmas’. Iedere kerst is het daar weer raak en gaat propagandazender Fox News op zoek naar kerststalletjes op overheidsgrond die stuiten op bezwaren of scholen die ‘Happy Holidays’ op hun kerstkaarten zetten omdat ze Joden, Hindoes, Moslims en atheïsten in willen sluiten.
Dat vormt dan het bewijs dat er een omvattend seculier-progressief (‘liberal’) complot is om de christelijke cultuur uit te vagen. In Nederland heeft de goegemeente weinig op met geloof, maar dat wil niet zeggen dat er geen cultuurstrijd te voeren valt.
Ook in Europa is er namelijk een algeheel gevoel van culturele benauwenis dat de Leitkultur op de tocht staat, maar dan niet vanwege het secularisme; integendeel, vanwege de moslims. Die zouden maken dat (hoge)scholen geen kerstboom meer durven uitstallen, dat ‘vrolijk kerstfeest’ steeds vaker verandert in ‘fijne feestdagen’ en dat supermarkten geen kerststollen meer aanbieden maar feestbroden.
Zelfs een Duitstalige afdeling van een eliteschool in Istanboel waar elke verwijzing naar kerstmis door de Turkse schoolleiding verboden zou zijn, werd erbij gehaald. Men zag de lange arm van Ankara al vuistdiep in het Duitse Weihnachtsfeier graaien.
“Alle mensen moeten sterven; maar voor ieder mens komt zijn dood als een ongeluk en, zelfs als hij zich er bewust van is en er mee instemt, als een niet te rechtvaardigen, gewelddadige inbreuk,” schrijft Simone de Beauvoir in Een Zeer Zachte Dood (1964), naar aanleiding van het overlijden van haar moeder. Kanker. Morfine.
Datzelfde thema, de onontkoombare dood, heeft ook dit lied van de 17e eeuwse componist Stefano Landi. Een vanitascompositie in muzikale vorm.
Van mijn vakantiereizen naar Frankrijk in de jaren tachtig en negentig herinner ik me onder meer de aanplakbiljetten met het gezicht van Jacques Chirac die voor de zoveelste maal burgemeester van Parijs wilde worden, de platanen langs de straten en dat ze bij de pompstations geen Shell-iconen hadden, maar dat het Elf was dat de klok sloeg.
Van de corruptie in de Franse politiek had ik destijds geen weet, noch hoe verstrengeld Elf daarmee was. In het tweede deel van The French-African connection legt Al Jazeera bloot hoe opeenvolgende Franse regeringen een systeem opzetten, waarbij Elf geld in de zakken stopte van tal van Afrikaanse regeringsleiders in ruil voor het recht om olie uit de grond te halen, en hoe deze regeringsleiders op hun beurt weer de kassen van Franse politieke partijen spekten.
In 1994 kwam aan het licht dat Elf voor honderden miljoenen wegsluisde in frontbedrijven om de corruptie in gang te houden. De hoofdpersonen kwamen weg met een tik op de vingers: zes maanden hier, een jaar daar.
Logisch ook wel, ze hadden het gedaan voor volk en vaderland. Met de zegen van de president der Republiek.
Alex Smith leerde andere mannen dronken vrouwen op te pikken tegen sluitingstijd, mee te nemen naar een appartement, en geen ‘nee’ te accepteren.
Samen met een andere ‘instructeur’ en een leerling verkrachtte Smith in 2013 een vrouw die zo dronken was dat haar vriendin haar bewusteloos aantrof in haar eigen braaksel.
De rechter gaf Smith de maximale straf voorhanden, acht jaar cel.
Er wordt namelijk via de krant aan de stoelpoten van fractieleider Emile Roemer gezaagd (en indirect kritiek geuit op de strategie van voorzitter Ron Meyer om alle kaarten in te zetten op een Nationaal Zorgfonds).
Ontevreden fractieleden zijn van mening dat Roemer zich te weinig effectief profileert. De SP zou toch van de electorale onvrede moeten kunnen profiteren (vooral nu de PvdA zo in het slop zit); maar Roemer lijkt er niet in te slagen kiezers naar zich toe te trekken.
Het idee voor deze cover mag dan schaamteloos gejat zijn van de PostModern Jukebox, maar dat mag de pret niet drukken. Wat een stem!
Hanneke Groenteman op zoek naar antisemitisme: zo laat zich het format van het nieuwe EO-programma ‘De kanarie in de kolenmijn‘ samenvatten.
Volgens mij hadden de makers daar eigenlijk Esther Voet bij bedacht: het programma is in ieder geval op haar lijf geschreven, en Voet is een vaste EO-commentator in dat radioprogramma van Tijs van den Brink. Maar Esther had vermoedelijk andere dingen te doen. Hoe dan ook kwam Groenteman in een kant en klaar programma terecht, zo onthulde ze zelf.
Alle interviews waren aldus al geregeld, het draaiboek lag al klaar. Aflevering twee ging over antisemitisme in Engeland. De promo maakte de kijker alvast lekker bang met een paar stevige uitspraken over de gruwel die Jeremy Corbyn heet. Hij en zijn kliek hadden het antisemitisme de Labourpartij in geloodst.
Nou ja, dat was althans de mening van een prominente Joodse Labour-senator in the House of Lords. Labour was altijd een partij geweest waar Joden zich veilig konden voelen, maar dankzij Jeremy Corbyn was die tijd nu voorgoed voorbij. Anderen dachten dat het wel over zou waaien, maar ‘baron’ Parry Andrew Mitchell wist wel beter.
Hij wilde nog net niet zeggen dat hij Corbyn vanuit de grond van zijn hart haatte – zeker niet nadat hij de Corbynista’s een vurige haat jegens alles wat met Israël te maken had, inclusief Joden, had toegezegd – maar dat hij Corbyn een foute man vond, was wel duidelijk.
Tijdens de NAVO-interventie in Libië was het Frankrijk dat het voortouw nam. In 2013 zond President Hollande Franse troepen naar Mali tijdens de burgeroorlog om het land uit handen van islamisten te houden. In hetzelfde jaar kwam Frankrijk tussenbeide in Nigeria af te slaan, het heeft zo’n drieduizend soldaten paraat in de Sahel-regio.
Vanwaar toch die interesse van Frankrijk in Afrika? De Franse regering zal zeggen dat ze zich verantwoordelijk voelt voor haar voormalige (Franssprekende) koloniën; maar de driedelige documentaire The French-African Connection maakt duidelijk dat achter Frankrijks bemoeienis puur eigenbelang schuilgaat.
In de periode van de dekolonisatie werd door De Gaulle en zijn opvolgers een uitgebreid netwerk opgezet van inlichtingenadviseurs, militaire bases en corruptie om Fransgezinde overheden in het zadel te houden (of te helpen) en zo Frankrijks toegang tot goedkope bodemschatten te garanderen.
France has a long history of intervention and interference in its resources-rich former African colonies; a policy known as ‘France-Afrique’: seeking to control Africa and its resources through oppressive regimes and a covert network of secret agencies and oil companies.
De Nigeriaanse Goumour Almoctar (alias Omara “Bombino” Moctar) leerde guitaar spelen in Agadez en later in Libië, waar hij inspiratie haalde uit videos van Jimi Hendrix en Mark Knopfler.
Wat wel opvallend is, aangezien Almoctar is geboren in 1980. Zelf opereert ‘ie in een genre dat bekend staat als Touareg-blues. En dat doet ‘ie goed.
George Edward Smith, die nog de eer had Bob Dylan te begeleiden en tien jaar lang de muzikale omlijsting van Saturday Night Live verzorgde, tokkelt hier een aardig partijtje blues weg.
Wanneer een snaar uit de topkam springt, speelt ‘ie gewoon door alsof er niks aan de hand is. Op de vraag wat hij hoopt te bereiken, antwoordt hij:
“Dat een of andere knul over honderd jaar de globale database doorzoekt, een oude foto van ons tegenkomt, en bij zichzelf denkt: dat waren echt coole gasten, toen.”
John Frusciante speelde voor de Red Hot Chili Peppers totdat de roem gedurende de jaren ’90 hem teveel werd, hij een cocaïne- en heroïneverslaving opliep, en zichzelf uit de stront trok.
Inmiddels is hij weer een tijdje boven jan. Hij doet ook soloprojecten, zoals To Record Only Water for Ten Days (2001), waar dit gitaarnummer van afkomstig is.