Overzicht

M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | White Noise

, door

Een kennis vertelde dat hij, dit speelde  voor de coronacrisis, dat hij met de collega’s van zijn organisatie op studiereis was geweest in Noord-Ierland. Werk dus. Maar er was ook tijd voor ontspanning. Zo was het gezelschap op een gegeven moment verzeild geraakt bij een bandje waarvan de drummer nog bij Stiff Little Fingers gespeeld had. Stiff Little Fingers? Maar ik had toch nog een elpee van die punkband uit Belfast, Inflammable Material? Ja, die had ik nog. En die klonk nog steeds erg urgent, hard en boos. En er was dat nummer, White Noise, wat destijds wel ‘ns misbegrepen werd. Lullig wel, en ook om moedeloos van te worden, maak je je in een song kwaad over racisme, heel puntig verwoord, en dan word je beschuldigd van…. racisme. Mijn gok is dat een platenmaatschappij dit nummer nu niet meer zou uitbrengen, want krijg je last mee. Maar, oordeel zelf.

Closing Time | Journey Of The Sorcerer

, door

Wat is dit?
The Eagles.
Serieus?
Serieus.
The Eagles van dat Hotel Calfornia?
Ja.
Waar je wel kunt uitchecken maar nooit kunt vertrekken?
Ja.
Van die verschrikkelijke Top 2000 muzak? Laat dan maar zitten verder.
Janee, dit is wat anders. Dit nummer is heel erg kort, dat scheelt al, en het is instrumentaal en, daar ging het mij eigenlijk om, het is gebruikt als tune voor de film en het radiohoorspel The HitchhikersGuide To The Galaxy.
Ah, van Dent, Arthur Dent en Marvin de depressieve robot.
Ja, en van 42.

Closing Time | The Wellerman

, door

Nee, ik had ook niet verwacht dat ik in 2021 te onpas mee zou zingen met een shanty  die populair werd via TikTok (wat, een shanty, gast, dit is sargasso, een serieus blog) en die zich ophield, nee, ophoudt in mijn hoofd. O, daar gaat ‘tie weer: ‘soon may the Wellerman come, to bring us sugar and tea and rum.’

“Wellerman (Sea Shanty)”
(originally by The Longest Johns)

There once was a ship that put to sea
The name of the ship was the Billy of Tea
The winds blew up, her bow dipped down
O blow, my bully boys, blow (Huh!)

Closing Time | Coded Language

, door

 

 

Een kennis van mij vroeg van de week: ‘Die spoken word dichters van jou, hartstikke leuk, maar ligt dat nou aan mij of hebben die dichters nou allemaal dezelfde manier van presenteren en voordragen?’ Ik kon haar niet helemaal weerspreken. Elk genre heeft op een gegeven moment een mal, en eenvormigheid kan dan op de loer liggen. Er wordt school gemaakt. Men kijkt en luistert naar elkaar. En men filmt. En daar wordt dan weer naar gekeken etc.

Closing Time | Coping

, door

Caleb Femi heeft niet één talent, maar meerdere. Hij is fotograaf, maakt films maar het begon allemaal toen hij als kind de kracht van het woord ontdekte, zoals hij dat zelf zegt. En hij begon zelf woorden te schrijven, gedichten, en bracht ze op podia. Spoken word. Caleb Femi is op youtube in verscheidene TED Talks te vinden. Ook was hij  young people’s laureate van Londen, zeg maar de stadsdichter van 2016-2018. Hier het gedicht Coping.

Closing Time | On Gardens And Silence

, door

Theresa Lola werd in 2019 de Young People poet-laureate van Londen. En als je de stad representeert bij feestelijke gelegenheden en reflecteert op tragische actualiteiten, dan krijg je gedichten die in het leven staan, in het nu, en dan lees je de toestand van de huidige maatschappij erin. Je bent immers stadsdichter van Londen. Maar als dichter ben je ook een individu met een grootvader die dement wordt en die je langzaam maar zeker ziet wegglijden naar de stilte. ‘The doctors call it Dementia. I call it hell trying to burn out the heaven out of your memories.’

Closing Times | The Revolution Will Not Be Televised

, door

Ik was op youtube eigenlijk op zoek naar een spoken word dichter waarvan ik de naam niet wist. Maar toen stuitte ik op het gedicht The Revolution Will Not Be Televised van Gil Scott- Heron, uit 1970. En toen dacht ik, laat, uh, dinges, maar even zitten, nu even dit gedicht dat zo actueel lijkt: ‘There will be no pictures of pigs shooting down brothers on the instant replay’ . Ook al zou de revolutie nu juist wel ge-instagrammend of gefacebookt zijn. Gil Scott-Heron zei over het schrijven van gedichten: ‘To do 8 lines and tell a story, it puts you to work.’ Dramatische slotzin heeft het gedicht.

Closing Time | Were Only Making Plans For Nigel

, door

Ouders die nadenken over hun zoon en zijn toekomst. Misschien maakten ze zich eerst zorgen. Als hij maar geen muzikant wordt. Maar een baan bij de staalfabriek is degelijk. Weet je wat je doet en weet je wat je hebt. Staat zijn toekomst tenminste vast. Hij kan wel wat hulp bij zijn keuzes gebruiken, soms heeft hij een duwtje nodig. We willen wat het beste is  voor hem. Als hij er maar gelukkig van wordt. En Nigel, zegt dat hij tevreden is met zijn werk. Hij is gelukkig daar, toch, Nigel?

Closing Time | Little Arithmetics

, door

Stond ik na het concert van dEUS wachtend op onze jassen bij de garderobe even met een toevallige medebezoeker te praten. Nou, hij had het maar niks gevonden, dat dEUS. Hun truc bestond eruit dat ze steeds twee liedjes tegelijk door mekaar speelden. Ja, zo kon hij het ook. Nou ja, als hij kon spelen natuurlijk. En nog andere muzikanten bereid vond om tegelijk hun liedje daar weer doorheen te spelen.

Closing Time | Hideaway

, door

Hideaway, dat was dat nummer van die Canadese zangeres Kiesza toch? En daar zat die clip bij die was opgenomen in één enkele shot. In 2014 had Kiesza een nummer 1 hit, niet alleen in Nederland, met Hideaway. Het zal je maar gebeuren met je debuutsingle. En die clip was opgenomen in een stedelijke omgeving, stads, grootsteeds, hippe jongelui, multiculti, navenant gekleed, eigentijdse omgeving: graffiti, hippe dansmoves, alleen, met z’n twee, met een groep, skateboarder, passerende jogger – alles.

Closing Time | Lady Rachel

, door

Ik dacht altijd dat vriend A. te G. En zijn neef, G. (te Nepal, te Nieuw Guinea en waar verder niet?) en ik zo’n beetje de enige mensen zouden zijn die het nummer ‘Lady Rachel’ van Kevin Ayers zouden kennen. Dat melancholieke nummer gezongen door die bronzen stem van Kevin Ayers. De hippie. Die samenspeelde met Robert Wyatt, John Cale, Brian Eno en Nico, onder andere dan. Uit dat tijdperk kwam hij. Maffe platen heeft hij ook wel gemaakt. Zo is er die dubbelelpee waarvan één plaatkant helemaal bestaat uit een rare dialoog tussen knorrende en piepende geluidjes. Moet je voor in de stemming zijn. En ja, daar had Kevin Ayers middelen voor. Maar hippie of niet, wie weet was de vrijheid hem ook wel te veel, was de wereld te wijd. Was hij al te ontworteld vanaf zijn jeugd. Was hij erfelijk belast. En toen kwam die heroïne ook nog. En toen overleed hij veel te vroeg. Maar vriend A. te G. en ik zijn niet de enigen die Lady Rachel kunnen waarderen. The Allah- Las kunnen dat gelukkig ook.

Closing Time | Papa’s Got a Brand New Pigbag

, door

Krijsende meeuwen, nagels die over een schoolbord gaan, jankende zeehonden, scheepstoeters, kakofonie, de blazers (tuba, saxofoon, trombone, trompet, klarinet) gaan op een gegeven moment in dit nummer volkomen leip. Ze halen alles eruit wat erin zit, laten geen enkel zuchtje lucht onbenut om alle hoeken van dit nummer te vullen, ook daar hoog bovenin, en achterin. En dat zes onuitputtelijke minuten lang. Gelukkig worden ze daarbij voortgestuwd door de percussie en de bas. Een niet te stoppen vrolijk instrumentaaltje van Pig Bag. O ja, en het swingt.

Vorige Volgende